Όταν φτάνει η Μερσεντές που τον φέρνει και κάνω το λάθος να του ανοίξω την πόρτα κρατώντας στο άλλο χέρι ένα τσιγάρο, βάζει τις φωνές στον μάνατζέρ του, λέγοντας χαρακτηριστικά: «John, what the hell a cigarette is doing inside my territory?»...
Είναι μόλις μία μέρα μετά από τα 39α γενέθλιά μου (βλέπε ...11 Ιουλίου του 2006) και, αντί να έχω αποσυρθεί σε κάποιο νησί και να τα γιορτάζω με την οικογένειά μου και φίλους σε τριήμερο σερί, βρίσκομαι –προς χαρά μου, είναι η αλήθεια– να περιμένω κατά πρώτο λόγο τους Stooges και κατά δεύτερο τον Iggy στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Τα δύο σκέλη αφίξεων θα ενωθούν την επομένη σε συναυλία, με support acts τους Puressence και τους Film της ημεδαπής.
Έχει πέσει μάλιστα κι ένας συναγερμός από τους γνωστούς: αν και δεν είχα δουλέψει με λίγους ως τότε (από Iced Earth μέχρι Sonic Youth), τόση εμμονή στο να μεταφέρω κάθε λεπτομέρεια, δεν μου είχε ξανατύχει. Υπερέβαινε δηλαδή και το «σπάσιμο» που είχα φάει για να βρω προσκλήσεις για 45 ντουζίνες ανθρώπων στη συναυλία των Metallica, αρκετά χρόνια πριν. Έχω όμως κι εγώ τους (προσωπικούς μου) δαίμονες και ανασφάλειες να αντιμετωπίσω. Ναι, είναι ο Iggy, αλλά δεν γονατίσαμε με τον Hammill, στον Osterberg θα κολλήσουμε; Έλα όμως που ο πρώτος είναι ένας μειλίχιος άνθρωπος ενώ ο δεύτερος μια κινούμενη βόμβα... Και απεδείχθη ότι σωστά ένιωθα έτσι, και ας μην ήταν προς την κατεύθυνση που νόμιζα οι εκρήξεις.
Οι Stooges καταφθάνουν –οι αδελφοί Αsheton, δηλαδή, και ο παλαίμαχος Mike Watt, που είναι πια στο μπάσο μαζί τους. Ο ρυθμικός επεξεργαστής της φάσης, ο Scott Asheton, είναι ο πιο σταχτής άνθρωπος τον οποίον έχω δει στη ζωή μου και είναι φανερή η εμμονή/εθισμός του. Ο Watt είναι χαλαρός και ο Ron Asheton (το προσωπικό μου ίνδαλμα) ευγενικότατος, η δε παραλαβή τους από τις εξόδους του τελωνείου ολοκληρώνεται με ελάχιστα παρατράγουδα (ο Scott ζητούσε κονέ για «παροχή ρεύματος», δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε..). Τους βάζουμε σε ένα ειδικά μισθωμένο βαν και περιμένω κοντά 2 ώρες για τη μεσημεριανή άφιξη του Iggy, ο οποίος έρχεται με τον μάνατζέρ τoυ. Όχι τον tour manager, αλλά τον προσωπικό του, σημάδι ότι ο ίδιος αλλά και το management δίνει μεγάλη σημασία στην περιοδεία που γίνεται με το όνομα των Stooges. Για τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μάλιστα ναυλωμένη και μία Μερσεντές, η οποία περιμένει καρτερικά στην είσοδο του αεροδρομίου.
Ο λόγος είναι απλός. Ο Iggy, ως γνωστόν, έχει χρόνιο πρόβλημα με το ένα του πόδι, το οποίο είναι λίγο μεγαλύτερο από το άλλο. Αυτή ακριβώς η σωματική ιδιορρυθμία του είναι που τον ώθησε από μικρή ηλικία να υπερβεί το κόμπλεξ του (όπως έχει ομολογήσει) και να φτιάξει μια ιδιαίτερη κινησιολογία πάνω ακριβώς στο ντιζαβαντάζ του. Και όταν εμφανίζεται... Του λόγου το αληθές, μπροστά στα μάτια μας. Ο Iggy σέρνει το ένα πόδι, το οποίο μάλιστα έχει γυμνό σκουπίζοντας ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στο πάτωμα του αεροδρομίου. Τυπικά ευγενικός, ουσιαστικά όμως με τον manager γίνονται οι όποιες συνεννοήσεις. Ημίγυμνος και φορώντας μόνο ένα ασημί παντελόνι επιβιβάζεται στο πίσω μέρος της Μερσεντές, όπου μπορεί να απλώσει το πόδι του, ενώ ο μάνατζερ μπαίνει στη θέση του συνοδηγού και ο υπογράφων στο μετρό…
Το απόγευμα, στον χώρο της συναυλίας, η μπάντα (ενώ έχει ξεκινήσει το sound check) δεν έχει έρθει ακόμα. Ο Iggy, όπως μαθαίνουμε, δεν θα εμφανιστεί παρά μόνο την ώρα της συναυλίας, το δε μικρόφωνό του θα δοκιμαστεί από αρμόδιο τεχνικό. Όταν ανεβαίνει όμως ο Ron Asheton στη σκηνή για να δει τις ρυθμίσεις του και αμολάει το πρώτο ακόρντο, βρίσκομαι δίπλα-δίπλα με τον Νικόλα τον Τριανταφυλλίδη που διοργανώνει τη συναυλία και, όπως ομολογούμε ο ένας στον άλλο, συγκινούμαστε. Αυτός ο αδάμαστος και απαράμιλλος ήχος, είναι εκεί. Έμπροσθέν μας. Βαθύ και γρεζάτο ακόρντο, το οποίο θυμίζει τη συγκίνηση που ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες άσμα τον Stooges. Οι οποίοι, μιας και το αναφέρουμε, μένουν σε διαφορετικό καμαρίνι από τον Iggy. Ο τελευταίος έχει πάρει το μεγάλο, μόνος του, και οι υπόλοιποι 3 της μπάντας έχουν για καμαρίνι ένα στενό βαγονέτο στα πλάγια της σκηνής.
Όταν φτάνει η Μερσεντές που φέρνει τον Iggy το βράδυ και κάνω το λάθος να του ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου κρατώντας στο άλλο χέρι ένα τσιγάρο, βάζει τις φωνές στον μάνατζέρ του, λέγοντας χαρακτηριστικά: «John, what the hell a cigarette is doing inside my territory?». Λάθος μου, σαφώς, μιας και στο σχετικό και πολυσέλιδο invoice το οποίο μας είχε έρθει προ πολλών εβδομάδων έλεγε σαφώς ότι ο Iggy όχι απλώς δεν καπνίζει πια, αλλά δεν ανέχεται καν τη μυρωδιά στο περιβάλλον του.
Έρχεται η ώρα να ανέβει η μπάντα στη σκηνή και ‒μετά από παράκληση του stage manager των Stooges‒ αφού φτάνει το μικρό αμαξίδιο (ειδικά νοικιασμένο) το οποίο μεταφέρει τον Iggy στη ράμπα (είπαμε περί του προβλήματος στο πόδι), λαμβάνω τη θέση που πολύ ευγενικά μου είχε ζητηθεί: να κρατάω τα μπόσικα στον ενισχυτή στα δεξιά του Mike Watt (όπως βλέπουμε από πίσω της σκηνής), διότι στο 3ο κομμάτι θα ανέβει ο Iggy πάνω. Το πελεκούδι καίγεται από την 1η σύνθεση και στην 3η νιώθω όπως οι άνθρωποι backstage όταν κράταγαν τον ενισχυτή του Hendrix στο Μοντερέυ, ώστε να μην καταρρεύσει από την πίεση του μακαρίτη. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι πιο ζόρικα, διότι δεν έχεις να κάνεις με μια Stratocaster που ορμάει, αλλά με ένα ολόκληρο ανθρώπινο σώμα, το οποίο ασκεί πίεση σε αναπάντεχα σημεία. Τελειώνει πάντως κι αυτό με επιτυχία και η συναυλία ολοκληρώνεται στη συνέχεια με αλαλαγμούς από Iggy και κοινό.
Στην επιστροφή προς το καμαρίνι του ο Iggy περπατάει πια την απόσταση, θέλοντας να μιλήσει και να χαιρετήσει το κοινό, το οποίο έχει κρεμαστεί στην πλαϊνή μπαριέρα. Ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα, όταν ‒τελειώνοντας τη διαδρομή μαζί με 3 παιδιά της ασφάλειας‒ τον αφήσαμε να αναπαυτεί στον καναπέ του καμαρινιού του. Θα φύγει με τη Μερσεντές 20 λεπτά αργότερα, προς το ξενοδοχείο. Αντιθέτως, οι υπόλοιποι Stooges κάθονται στο καμαρίνι για πολλή ώρα, τρώγοντας πίτσα και δεχόμενοι συγχαρητήρια.
Πίσω στο ξενοδοχείο θα μας καλέσουν για ένα ποτό στο roof garden του Χandris Hotel, το οποίο φυσικά οι της ομάδας παραγωγής αποδεχόμαστε με χαρά. Ο Iggy μαθαίνουμε ότι έχει αποσυρθεί ήδη στο δωμάτιο του. Στο roof garden, λοιπόν, έρχομαι αντιμέτωπος με την εξής περίεργη κατάσταση. Κάθονται οι υπόλοιποι ‒μουσικοί και τεχνικοί‒ και παρατηρώ ότι έχει μείνει μόνο μία θέση κενή, δίπλα στον Ron Asheton. Κοιτάω έντρομος και διαπιστώνω ότι ο Mike Watt (με τον οποίον είχα πιάσει ψιλοκουβέντα πριν από τη συναυλία, ρωτώντας τον για τη θρυλική μπάντα του, τους Minutemen και, να είναι καλά ο άνθρωπος, μου έδωσε διάφορα καλούδια· μέχρι και αυτοκόλλητα από την προσωπική του περιοδεία) κάθεται με τον tour manager και με τον διευθυντή παραγωγής (μας) στο μπαρ. Ούτε λόγος δε να κάτσω δίπλα στον άλλο Asheton ‒δεν έχω καμία όρεξη για «παροχές» νυχτιάτικα. Φανερή κατά πως φαίνεται η απορία μου και τότε ακούω τη φωνή του Ron Asheton: «please, sit, there is an empty chair here».
Ο λόγος που είμαι έντρομος, απλός: πάγια και σωστή τακτική όταν δουλεύεις με τέτοιους ανθρώπους, είναι να αποφεύγεις το οπαδιλίκι. Ο Watt ήταν ο προσκεκλημένος της μπάντας ‒ήταν έτσι άλλο το κόλπο στην επαφή μαζί του. Ο Asheton, όμως, είναι ο Asheton. Κάθομαι βέβαια, για να μη φανώ αγενής. Η παρέα μιλάει γενικώς και περί των πάντων. Από αναπάντεχα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας, μέχρι και το ότι δυστυχώς δεν θα καταφέρουν να δούνε την Ακρόπολη. Και κάπου εκεί μου απευθύνει τον λόγο ο Asheton, ρωτώντας με μια τουριστικού τύπου πληροφορία. Με την απάντησή μου προσέχει τη βέρα του γάμου μου και με ρωτάει αν είμαι παντρεμένος, αν έχω παιδιά κλπ. Λόγο με τον λόγο μου λέει ότι «η οικογένεια είναι μεγάλο πράγμα, νιώθεις ασφάλεια, ότι έχεις κάπου να επιστρέψεις». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Συνεχίζοντας μου λέει κάτι αναπάντεχο: «Μόλις πριν από 6 μήνες κατάφερα για πρώτη φορά στη ζωή μου να αγοράσω ένα σπίτι. Νιώθω κάποια ασφάλεια πια. Κάπου να επιστρέφεις όταν τελειώνει η τουρνέ, η ηχογράφηση».
Μου φάνηκε όχι μόνο ως πειστήριο ότι ειδικότερα ο Asheton, μα και οι υπόλοιποι Stooges δεν έχουν βγάλει φράγκο σοβαρής υπόστασης από την ιστορία τους (υποψία που πάντα υπήρχε), αλλά και ως ένα από τα πλέον όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στον χώρο αυτόν. Πόσο μάλιστα από τα χείλια ενός τέτοιου ανθρώπου, ο οποίος με την πενιά του έδωσε υπόσταση στο εφηβικό αφισιονάντο εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Όταν ελάχιστα χρόνια μετά πέθανε (την Πρωτοχρονιά του 2009), ξαναέφερα στο μυαλό μου τη σκηνή και βούρκωσα. Να 'σαι καλά ρε Ron και ας μην βρήκες παρά για ελάχιστο χρόνο τη γαλήνη που, κατά πώς φάνηκε, τόσο ήθελες εκείνο το βράδυ...
