Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από το “Come On Die Young” μέχρι και τώρα που το “Rock Action” (τίτλος παρμένος από ένα τραγούδι του Iggy Pop) κυκλοφορεί κανονικά στα δισκοπωλεία, οι Mogwai κατάφεραν να εξελιχτούν απίστευτα γρήγορα και ώριμα. Και ευτυχώς που το έκαναν.
Από τα σκοτεινά instrumental του CODY έφτασαν σε φυσιολογικά τραγούδια με ρεφραίν και φωνητικά (και όμως!) και αποφάσισαν να διαλύσουν τον όρο post-rock δίνοντας του μία τελείως διαφορετική υπόσταση. Post-post-rock ? Περίπου.
Oι αλλαγές είναι πολλές. Καινούργια (δική τους) εταιρία, ηχογράφηση εκτός Σκωτίας (Νέα Υόρκη), 8 μόλις τραγούδια, μικρή διάρκεια (38 λεπτά). Φυσικά θα ήταν τρελλοί να αλλάξουν παραγωγό και έτσι ο Dave Fridmann (Mercury Rev/Flaming Lips) έμεινε στο πόστο του, ενώ είχε τη βοήθεια του μηχανικού στον ήχο Tony Doogan που δουλεύει με τους Delgados και τους Belle & Sebastian. Τι συνέβη όμως και οι Mogwai αποφάσισαν να μην μείνουν στάσιμοι και να εξελιχτούν ? Εν γένει, τίποτα αξιοπερίεργο εκτός από εκατοντάδες μεθύσια σε διάφορες pub της Σκωτίας, αλλά δεν είναι ανάγκη να συμβεί και κάτι. Η εξέλιξη είναι αξιέπαινη και ερχόμενη, πάντα αντιμετωπίζεται με χαρά. Τα μέλη της μπάντας απλά θέλησαν να κάνουν γνωστό ότι δεν είναι πάντα «γκρίζοι» και άγριοι και με το “Rock Action” επιχειρούν να δείξουν μία πιο φωτεινή πλευρά τους. Αυτό επιτυγχάνεται από τις μελωδίες και τα φωνητικά. Για το αν τα κατάφεραν , αρκεί μία και μόνο ακρόαση στο “2 Rights Make 1 Wrong”, το απόλυτο έπος των Mogwai.
Δεν είναι όμως δυνατό να λείψουν και οι άσκοπες, ανούσιες και επιτηδευμένες προσπάθειες της μπάντας σε ορισμένα τραγούδια. Για παράδειγμα, το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “Sine Wave”. Χωρίς υπερβολή , το συγκεκριμένο , ας το πούμε τραγούδι, είναι ικανό να καταστρέψει αρκετά ηχεία. Όπως εξομολογείται και ο Barry Burns (multi-instrumentalist του group), το “Sine Wave” είναι μία απόπειρα για να χρησιμοποιήσουν όσα πιο πολλά όργανα και χαλασμένες πηγές ήχου μπορούσαν να βρουν μπροστά τους. Ο θόρυβος είναι αφόρητος και η μείωση της έντασης του ήχου κρίνεται απαραίτητη. Ευφυία ή κοροϊδία ? Δεν έχει τόση σημασία από τη στιγμή που και η ίδια η μπάντα παραδέχεται ότι δεν αξίζει να ασχοληθούμε με το νόημα του τραγουδιού.
Το “Take Me Somewhere Nice” όμως που ακολουθεί, σε πηγαίνει κάπου πραγματικά όμορφα. Mε τον Dave Pajo των θρυλικών Slint να κάνει μία guest εμφάνιση στην κιθάρα, οι Mogwai δημιουργούν ένα εφτάλεπτο επικό τραγούδι με αρκετές συγχορδίες (επίσης κάτι καινούργιο στη μουσική τους), που ταξιδεύει τον ακροατή χωρίς κάποια δόση «μαυρίλας». Το “Take Me Somewhere Nice” είναι το πρώτο από τα νέα κομμάτια στο οποίο συναντάμε φωνητικά τα οποία δένουν υπέροχα με το οργανικό κλίμα. Το “O I Sleep” είναι ένα μικρό ιντερλούδιο 50 δευτερολέπτων με φωνητικά από τον Barry Burns, ο οποίος παραδέχτηκε ότι όταν το έγραφε, ήταν τελείως «τύφλα». Φαίνεται.
Στο “Dial:Revenge” συναντάμε τον Gruff Rhys των Super Furry Animals σε guest φωνητικά. Μελωδικό και όμορφο, το “Dial:Revenge” είναι ένα τραγούδι που οι Mogwai δεν θα μπορούσαν να γράψουν πριν μερικά χρόνια και ούτε φυσικά να το τραγουδήσουν μόνοι τους. Το “You don’t know Jesus” όμως που ακολουθεί , θυμίζει τον πρότερο βίο των Σκωτσέζων και ενώ μοιάζει να είναι ένα αργό και χαμηλών τόνων κομμάτι, στο backround έχει ένα ασταμάτητο θόρυβο-trademark της μπάντας, ο οποίος περιβάλλει τις κιθάρες και τα drums και δημιουργεί ένα κλίμα φανταστικό. Το διάρκειας ενός λεπτού “Robot Chant” που ακολουθεί δεν μπορεί να θεωρηθεί τραγούδι και μάλλον δρα σαν πέρασμα στο επόμενο κομμάτι. Αποκλειστική σύλληψη του Stuart Braithwaite με το οποίο μάλλον δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο αριστούργημα του δίσκου. Το “2 Rights Make 1 Wrong” είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει μέχρι τώρα οι Mogwai και περιλαμβάνει μέχρι και ένα εξαιρετικά αναζωογονητικό banjo. Διαρκει 9:30 λεπτά και μοιάζει με ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό soundtrack, το οποίο δεν περιέχει άσκοπο θόρυβο, παρά μόνο τα απαραίτητα. Πολύ δύσκολα οι Mogwai θα καταφέρουν να το ξεπεράσουν. Τέλος, υπάρχει και το “Secret Pint”. Mετά το ατμοσφαιρικό ταξίδι, επιστροφή στα σκοτάδια. Φωνητικά και εδώ, και κλείσιμο με ένα γνήσιο Mogwai-τραγούδι.
Με λίγα λόγια, και επειδή είναι ακόμα νωπά τα σημάδια του “Rock Action”, δύσκολα θα ξεπεραστεί το “Mogwai Young Team”, αλλά η μετάλλαξη και η σιωπηλή υπόσχεση για το μέλλον της μουσικής των Mogwai μόνο ευχάριστη μπορεί να χαρακτηριστεί. Πανέμορφο και ξεχωριστό.
