Για πρώτη φορά η μπάντα διαθέτει την πολυτέλεια - ή μάλλον την ικανότητα - να συναρπάζει χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε θορυβώδεις λύσεις.
- Καλημέρα. Είναι εύκολο να μου πείτε πως θα βρω τον δρόμο για το Happy Songs For Happy People των Mogwai;
- Βεβαίως. θα πάτε όλο ευθεία μέχρι τη Λεωφόρο Godspeed, στρίβετε αριστερά στην Οδό Sigur Ros και στην Πλατεία Radiohead στρίβετε δεξιά στην οδό My Bloody Valentine και φθάσατε.
- Σας ευχαριστώ πολύ.
- Καλή ακρόαση!
Είθισται, όταν κάνουμε κριτική σε ένα δίσκο, να αρχίζουμε είτε αραδιάζοντας τις επιρροές της εν λόγω μπάντας, είτε τα συγκροτήματα με τα οποία προσομοιάζει, ως μια έξτρα βοήθεια στους αναγνώστες που θέλουν κάτι πιο απτό και χειροπιαστό από μια περιγραφή μουσικής χρησιμοποιώντας επίθετα και πομπώδεις χαρακτηρισμούς. Τα ονόματα συγκροτημάτων που προαναφέρθηκαν είναι ενδεικτικά -στην πραγματικότητα οι Mogwai βρίσκονται μπροστά σε "κενή εστία", παίζουν μόνοι τους σε ένα γήπεδο χωρίς αντιπάλους. Ο γραφών υποκλίνεται μπροστά στο ταλέντο, την εφευρετικότητα και τα μουσικά guts των 5 Γλασκοβιανών.
Πώς να μην αγαπήσω όμως μια μπάντα η οποία έκανε τίτλο τραγουδιού τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη; Χρόνια μπροστά από την εποχή του κι αυτός ο ίδιος, σαν τους Mogwai. Η παλέτα των ήχων που η μπάντα χρησιμοποιεί είναι σπαρτιάτικων μεγεθών σε σχέση με τη συβαριτική πολυτέλεια που διέτρεχε τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Άλλοτε μια μελωδία στο πιάνο κουβαλάει όλη τη μελωδία, άλλοτε απαλοί αρπισμοι της κιθάρας λειτουργούν ως μουσικό χαλί, κι άλλοτε το χαμαλίκι το κάνει μια μπασογραμμή συνοδευόμενη από ένα σιγανό οργανάκι. Ντραμς ίσα ίσα που ακούγονται απομακρυσμένα και θαμμένα κάτω από τα υπόλοιπα όργανα, ηλεκτρονικά μέρη αποδομημενα και χλωμά μοιάζουν να παραπονιούνται που η συμμετοχή τους είναι μηδαμινή, ενώ τα έγχορδα και η μέχρι πρότινος υπερπλήρης ορχήστρα μάλλον μέλωσαν με τον Stuart και τους υπόλοιπους.
Η διαφορά είναι λοιπόν στις λεπτομέρειες: Για πρώτη φορά η μπάντα διαθέτει την πολυτέλεια - ή μάλλον την ικανότητα - να συναρπάζει χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε θορυβώδεις λύσεις. Χωρίς να επιδίδεται σε 20λεπτα έπη και χωρίς να χρειάζεται από πίσω μια ολόκληρη ορχήστρα για να μοιάζει παχύς ο ήχος της. Το συγκρότημα αφήνει παράμερα τις βίαιες ηχητικές εξάρσεις και μοιάζει να έχει καταλάβει καλά ότι προκείμενου να δημιουργήσεις ένα μουσικό έργο ομορφιάς δεν απαιτούνται ούτε ατέλειωτα και κουραστικά για τα αυτιά τραγούδια ούτε αλόγιστη χρήση θορύβου.
Το νέο άλμπουμ τα έχει όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τα προηγούμενα πονήματα τους. Αλλά σε μικρότερο βαθμό. Το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι η διάθεση τους να συνεχίσουν να μένουν μουσικά ασυμβίβαστοι, η ειρωνεία που διατρέχει τους τίτλους των κομματιών τους και η χιουμοριστική εμμονή τους με τη Θρησκεία (το ολοκαίνουργιο "Moses? I Amn't" ακολουθεί την παράδοση κομματιών όπως το "You Don't Know Jesus", από το Rock Action και τα "Herod", "Mogwai Fear Satan", από το Young Team.
Οι πανέμορφοι αρπισμοί της κιθάρας του "Hunted by a Freak", ανοίγουν τον δίσκο, σκεπασμένοι από αιθέρια τσέλο, επεξεργασμένα φωνητικά και ένα προσεγμένο ηλεκτρονικό πέπλο να καλύπτει τον υπνωτικό ρυθμό του κομματιού. Οι γκοθικ πινελιές του "Moses, I Amn't" και το μινιμαλιστικο μπακγκραουντ με την απουσία κιθάρας και ένα φρενήρες σινθμπας που - ειδικά αν ακούς τον δίσκο με τη βοήθεια ακουστικών - σου αφήνει ένα ηχητικό αποτύπωμα στο στομάχι σου για τις επόμενες 2 ώρες. Δένει άψογα με ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου, το "Kids Will Be Skeletons", κάτι ανάμεσα σε rhythm section των New Order και σε ατμόσφαιρες βγαλμένες από το Disentegration των Cure, γεγονός που το καθιστά αυτομάτως ως το πιο "happy" από τα τραγούδια του HSFHP. Το "Killing All the Flies" γεφυρώνει τα οποία χάσματα υπήρχαν ανάμεσα στη μπάντα και στους Godspeed You! Black Emperor με τη κιθάρα να κινείται σε σπιράλ ρυθμούς και τα ηλεκτρονικά περάσματα να είναι πιο επίμονα από ποτέ. Καλά θα κάνετε να μείνετε λίγο περισσότερο στο "Boring Machines Disturb Sleep", τόσο για τους ακροβατικούς λαρυγγισμούς του Stuart, όσο και για την ονειρική ομοιότητα του κομματιού με το "Ending (Ascent)" από το Apollo: Atmospheres & Soundtracks του Eno.
Το αδιαμφισβήτητο χαιλαιτ του δίσκου είναι το"Ratts of the Capital", ένα τζαμιν' επικών διαστάσεων που ξεκινάει με ένα υπνωτικό μάντρα και καταλήγει σε ένα τυρρανοσαυρικο ριφ και σε ένα ξέσπασμα που θα έκανε τους Sigur Ros να αυτοκτονήσουν μέσα σε ένα γκαιγκερ της πατρίδας τους, τους Radiohead να πέσουν από την Bodleian Library της γενέτειρας πόλης τους και τους Godspeed να μιμηθούν τον Richey Edwards και να χαθούν στα παγωμένα νερά του ποταμού Άγιου Λαυρέντιου. Σε ένα μελλοντικό best of της μπάντας το κομμάτι αυτό θα κατέχει περίοπτη θέση. Ακόμη και σε στιγμές που κοντεύει να πάρει φωτιά το ηχείο σου από τη δύναμη της μουσικής, ακόμη και σε τέτοιες στιγμές πρωτοφανούς τραχύτητας, το συγκρότημα υψώνεται σε επίπεδα μοναδικής ομορφιάς.
Το "Golden Porsche" ρίχνει τους τόνους με μια μελωδία σχεδόν νανουριστική και έναν ήχο που παραπέμπει περισσότερο σε Αμερικάνα παρά σε ποστ ροκ και το "I Know You Are but What Am I" με την απλή και παιδική του μελωδία δημιουργεί αρχικά μια απειλητική ατμόσφαιρα, αλλά στο τέλος τα sample με τα παιδία θυμίζουν τέλος από διήγημα του Stephen King. Η κάθαρση που περιμένουμε να έρθει με το τελευταίο κομμάτι, το "Stop Coming to My House" δεν έρχεται τελικά, ίσα ίσα που η μπάντα μας κλείνει το μάτι πονηρά σαν να μας λέει "Φίλε, την επόμενη φορά δεν θα σε λυπηθούμε όπως κάναμε σήμερα…".
Το HSFHP είναι ένα μαργαριτάρι. Δυστυχώς είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει στη σκιά (την ίδια ημέρα) των πολύ πιο εμπορικών Radiohead's και του νέου album Hail to the Thief (αναμένονται αντιδράσεις κτλ.). Όποτε ενδέχεται να αδικηθεί από πολλούς. Και θα είναι κρίμα. Γιατί σε αντίθεση με το άλμπουμ των Οξφορδιανών, το HSFHP "ρουφιέται" αχόρταγα και όταν φτάσεις στο 41ο λεπτό του cd μπαίνεις στον πειρασμό να το ξαναβάλεις από την αρχή. Και γιατί σε αντίθεση με όλους τους ποστ ροκ ανταγωνιστές τους, καταφέρνουν να μεταγγίσουν την μουσική τους και σε μη-θιασώτες του είδους αυτού.
Κατα την ταπεινή μου γνώμη, πρόκειται για το LP της χρονιάς μέχρι στιγμής!
