Κάτω από το κλιματιστικό μας βρίσκει το σημερινό Παρατηρητήριο και ενώ δεν αντέχουμε την τσίπα μας, βρίσκουμε τόσο όσο κουράγιο για να κάτσουμε στην πανάκριβη, δερμάτινη καρέκλα γραφείου για να γράψουμε το αναθεματισμένο το κείμενο, ενώ τρέχει ιδρώτας από τα μπούτια μας. Η λαχτάρα για ολόφρεσκια μουσικούλα οδηγεί τις σκέψεις μας και για άλλη μια εβδομάδα θα κάτσετε να διαβάσετε, το αισίως 150ό Παρατηρητήριο. 150 βήματα προς την Σωτηρία, δεν τα λες και λίγα. Ευχαριστούμε όσους βαδίζουν μαζί μας. Έτσι, λοιπόν αντί να πίνουμε πινακολάδες σε κάποιο μπιτσόμπαρο στην Λούτσα, πάμε να δούμε 4+1 βασικούς λόγους που μας έβαλαν στην δύσκολη θέση αυτή.
Ο Faizal Mostrixx μένει στην Καμπάλα της Ουγκάντα και είναι καλλιτέχνης. Ολοκληρωμένος. Χορευτής, χορογράφος, μουσικός παραγωγός και DJ. Μέσα από τις κυκλοφορίες του προσπαθεί να εισάγει τους ήχους της χώρας του στην χορευτική μουσική, χωρίς φτηνιάρικα κόλπα. Αυτό σημαίνει πως η μουσική που θα βρείτε στο Mutations, δεν είναι ούτε αποκλειστικά danceable, ούτε αποκλειστικά world music. Ακριβώς στην μέση, μπορείς να την αναπνεύσεις όπως γουστάρεις, όρθιος ή καθιστός, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Η λέξη “Afrofuturism” περιγράφει τέλεια την φασούλα εδώ, όσοι έχετε δει την ταινία Wakanda Forever ήδη πιάνετε τι προσπαθώ να περιγράψω. Μέχρι και σύνθια τύπου Vangelis έχει ρε μλκες, τι άλλο να κάνει το παλικάρι για να το προσέξουμε…;
To Härvest των Poison Ruin είναι ένα από τα κορυφαία album της χρονιάς και αυτό οι τύποι από την Φιλαδέλφεια το πέτυχαν σε διάφορους τομείς ταυτόχρονα. Ας ξεκινήσουμε από την αισθητική. Αν θες να μπλέξεις το κίτρινο με το μαύρο και το μέταλ, το κάνεις κάπως έτσι. Ακούτε κύριοι Μετάλλικα;;; Σιγά μην ακούτε. Από στίχοι, οι Poison Ruin παραμένουν πιστοί στην μάχη. Ποια μάχη; Ας παραθέσουμε έναν στίχο: “Your home and hearth, it falls apart, there’s a frost on the field, a tax on the yield and a hand in your pocket, with the days gone dark”. Η καθημερινή μάχη για επιβίωση κόντρα στους εξουσιαστές, στους έχοντες και στους θέλοντες παραπάνω και παραπάνω, πάνω στον δικό σου καθημερινό μόχθο. Αφήνω για το τέλος την μουσική. Raw post punk meets black metal meets dungeon synth και όπως εντόπισε πολύ εύστοχα ο Ζαμπάρας στο Rocking.gr, είναι η καλύτερη μίξη Mystras με New Model Army, με τις μελωδίες στις κιθάρες και τα πλήκτρα να σου δρεπανιάζουν την πσυχούλα.
Παραμένουμε στις Η.Π.Α και πάμε προς την Virginia που δεν ξέρω αν έχει μόνο παρθένους αλλά οι Ostraca γαμάνε και με το τέταρτο δισκάκι τους, πάνε να κάνουν το μπαμ (not). Το post black metal screamo που παίζουν είναι full τσιταρισμένο, τα φωνητικά είναι άρρωστα και εάν τα παιδιά είχαν λίγο θέληση να σπρώξουν την φάση τους, θα τους ήξερε/είχε ακούσει πολύς περισσότερος κόσμος. Άκου το γμμενο "Rebuke" και το riff που σκάει στα πρώτα λεπτά και πες μου εσύ τώρα, αν έχεις ακούσει καλύτερο μέσα στο 2023. Κάθε σύνθεση του Disaster album έχει εκείνο το πέρασμα που θα σε αφήσει μλκα και για φέτος, άνετα μπορώ να πω ότι δεν έχω ακούσει κάτι πιο ενδιαφέρον σε αυτό το σύμπλεγμα ήχων. Μεγάλη προσοχή και στις καθαρές post στιγμές τους, που μοιάζουν με την καλύτερη εκδοχή των «φωτεινών ατμοσφαιρικών» Neurosis, δλδ χωρίς την αδιέξοδη σκατοψυχιά του Scott Kelly.
Επιστροφή στην Σουηδία, παραμονή στις καφρίλες και Trespasser. Το Αποκάλυψις album είναι περίπτωση που περιμέναμε μεν αλλά τόσο καλό αποτέλεσμα, δύσκολα το προβλέπαμε. Από θέμα παραγωγής, η μπάντα είναι αλλού και ο μπασαριστός, καθαρός ήχος σε συνδυασμό με τα φωνητικά που έχουν γραφτεί «full μπροστά», δίνουν μια πρωτοφανή αμεσότητα στο υλικό. Κομμάτια σαν τα "The Great Debt Strike" I και II, δεν γράφονται συχνά, ενώ τσέκαρε την μελωδική εξέλιξη του "Holókaustos" για να δεις πως οι At the Gates ζουν ακόμα στα κύτταρα των Σουηδών. Για τους στίχους ας πούμε σύντομα πως η μπάντα φτιάχνει μια γέφυρα ανάμεσα στο χρέος και την αμαρτία και τοξοβολεί τα μηνύματα της προς κάθε κατεύθυνση, είτε λέγεσαι κοινωνία είτε λέγεσαι θρησκεία. Μάστορες οι Σουηδοί, θα με βρουν μαζί τους στις λίστες της χρονιάς.
Κλείνουμε τον κύκλο αυτού του Παρατηρητηρίου με μια κυκλοφορία που ήταν ανεμενόμενο να την βρείτε εδώ γιατί τους Oozing Wound τους σπαμάρει η Επιτροπή από Day One Ύπαρξης. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί οι τύποι έχουν χιούμορ, προσπαθούν να αναμείξουν τις επιρροές τους με μοναδικό τρόπο, γιατί βελτιώνουν τον ήχο τους συνεχώς, γιατί τα τραγούδια τους είναι αφορμές για να βαράς τον διπλανό σου, υπάρχουν πολλοί λόγοι που καλό θα ήταν να ανακαλύψετε μοναχοί σας ή με παρέα. Δίσκος που ονομάζεται We Cater to Cowards και ανοίγει με τραγουδάκι που έχει τον τίτλο "Bank Account Anxiety", δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την στήλη. Το thrash metal ρίχνει κουτουλιά αγάπης στο grunge και ερωτοτροπούν αγκαλιασμένα μέσα στους βάλτους του sludge. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου, αν μπορείς να γράψεις κάτι καλύτερο για αυτούς, be my guest.
