Πήραμε άδεια από την Σημαία για μια εβδομάδα, όχι λόγω 25ης Μαρτίου αλλά γιατί έπρεπε να επισκεφτούμε για μια φορά στην ζωή μας κάποια παριζιάνικα μουσεία. Μιας που βρεθήκαμε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή είπαμε να περπατήσουμε παρέα με 1 εκατομμύριο κόσμο τους δρόμους που οδηγούσαν στην Αψίδα του Θριάμβου. Είναι τρελοί οι Γάλλοι, μάγκες. Εάν νομίζουμε εδώ στην Ελλάδα, ότι κάνουμε πορείες, εκεί η φάση έχει ξεφύγει και θυμίζει σκηνικά άλλων εποχών, που εδώ μόνο όταν πήραμε το Γιούρο ή την Γιουροβίζιον, τα είδαμε. Ας μην αυτομαστιγωνόμαστε όμως, έχουμε τον ήλιο και την θάλασσα και που να τρέχεις τώρα; Είμαστε όλοι σύγχρονοι Ζορμπάδες, γεννημένοι φτωχοδιάβολοι, καταφερτζήδες που αυτά τα συνταξιοδοτικά και τα κατώτατα μισθά είναι τόσο μα τόσο πεζά και καταφρονεμένα που δεν μας ταιριάζουν για να φωνασκούμε. Ας το κάνουν οι Γάλλοι για εμάς και μια χεσιά τόπος είναι η Ευρώπη, κοντά στον βασιλικό θα ποτιστεί και η γλάστρα. Σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα (της τέχνης εννοώ), ήταν μια πολύ εποικοδομητική επίσκεψη στο Παρίσι του 2023 που προσφέρει πολλά εφόδια και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον μπορεί να επενδύσει. Και πριν γίνουμε παράρτημα του Happy Traveler και αρχίσουν τα αστεία για το Μπουκίτσι Ευρυτανίας, ας προχωρήσουμε σε αυτό που μας αρέσει να κάνουμε περισσότερο από κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο. Νέες μουσικούλες που πέρασαν από μπροστά μας.
Από τις μεγάλες κυκλοφορίες αυτού του μήνα, ακούσαμε το Cracker Island των Gorillaz και το ξεχάσαμε αρκετά γρήγορα, γιατί ενώ οι συμμετοχές ήταν πολλά υποσχόμενες (Thundercat, Stevie Nicks, Tame Impala, Bad Bunny, Beck κτλ) τελικά εισπράξαμε ελάχιστα πράγματα από την ιδιοφυΐα του Damon Albarn. Όσο και να συμπαθούμε τον αρχηγούλη, πρέπει να μοιραστώ μαζί σας την απογοήτευση μου για την ποιότητα της pop που περιλαμβάνει αυτός ο δίσκος. Είτε σε επίπεδο παραγωγής είτε σε επίπεδο μελωδιών, όλα μου φαίνονται σαν μια απλή επανάληψη παλιών κόλπων που επιστράτευσε το όχημα των Gorillaz. Διασώθηκε το πολύ όμορφο "Silent Running" με τον Adeleye Omotayo, το οποίο ακούτε παρακάτω (μαζί με ένα ακόμα εξαιρετικό video). Εάν θέλετε να ακούσετε κάτι αρκετά πιο πρωτότυπο ή αληθινό ή μελαγχολικό, τσεκάρετε το περσινό The Nearer the Fountain, More Pure the Stream Flows album, που είναι και ο τρίτος solo δίσκος του Βρετανού (αν συμπεριλάβουμε και την rock opera Dr.Dee). Όχι ότι θα τραβάτε τα βυζιά σας αλλά σίγουρα θα βρείτε τον μουσικό σε μια πιο εσωστρεφή κατάσταση.
Από την ελληνική σκηνή, σίγουρα περιμέναμε τον νέο δίσκο της Μόνικα, με σκοπό να πάθουμε κράμπες από τα γέλια. Μας το χάλασε, προς απογοήτευση μας, γιατί η μουσική είναι σχετικά οκ, δηλαδή όχι για γέλια. Αυτό από μόνο του δεν φτάνει για να σβηστεί η άσχημη γεύση που υπάρχει στο στόμα μας από τις privileged συμμετοχές σε μέγαρα, εθνικές επετείους και λοιπές ήσσονος σημασίας καλλιτεχνικές διεργασίες, που προκάλεσαν εκνευρισμό σε μερίδα του κοινού, προσωπικά με διασκέδασαν αφάνταστα. Ένα σημαντικό θέμα με τον δίσκο είναι η παραγωγή. Για τα είδη που περιλαμβάνει, δεν εντυπωσιάζει καθόλου μα καθόλου. Π.χ τα μπίτια που ακούγονται πέρα δώθε στον δίσκο, θυμίζουν Dr Alban εποχής ‘90s, που μπορεί να είναι thing σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο που έχει κάνει όλον τον κύκλο και έχει επιστρέψει στην αρχή, εδώ στην εσωτερική αγορά πιθανότατα ακούγονται σχεδόν ξεπερασμένα, αφού είμαστε περίπου 20 χρόνια πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αντίστοιχες αδυναμίες υπάρχουν και στις funk και στις συμφωνικές και στις hip hop (στο "The Prayer" γέλασα λίγο παραπάνω, το ομολογώ) στιγμές του δίσκου. Στις rock στιγμούλες ψήθηκα λίγο παραπάνω. Το "I’m Nothing Without You" το άκουσα ως την νέα μπαλάντα των Guns’n’Roses και μου άρεσε. Είμαι ανώμαλος, το ξέρω.
Αμέσως μετά το κείμενο με την Μόνικα, δεν θα μπορούσε να μπει κάτι πιο ταιριαστό από ένα καβλερό κείμενο για το manowar-death metal oriented ντεμπούτο των Triumpher. H ντόπια μπάντα κατάφερε το αδιανόητο, να πετύχει να ακούγεται πιο επική και ακραία από τους Manowar χωρίς να χάνει σε μελωδίες, τσίζινες και σηκωμένες ιδρωμένες μασχάλες. Και προσοχή μάγκες. Δεν το πέτυχε επειδή κάποιες γκαρίδες του τραγουδιάρη μοιάζουν με τον Eric Adams. Αλλά γιατί οι κιθάρες στάζουν άπειρη κάβλα. Το μέγιστο αγαθό των δίσκων αυτών είναι η κιθαριστική τελειότητα και οφείλω να ομολογήσω πως το Storming The Walls είναι ένας δίσκος με ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΑ ρίφφ/σόλοζ για όλη την οικογένεια, μικρούς και μεγάλους, παππούδια και εγγόνια. Από κοντά προφανώς και το ανελέητο drumming, που έχει γεμίσματα με κάθε απίθανο τρόπο (και τα μπλαστμπιτια δεν λείπουν). Γενικά δίσκος που πιθανολογώ πως οι ορκισμένοι μανογουόριορς ίσως δεν απολαύσουν γιατί ακούγεται πολύ πιο νευρικός, τσαντισμένος, edgy σε σχέση με το τι έχουν συνηθίσει. Thumbs up για την τρομερή παραγωγούλα από τον Γιώργο Εμμανουήλ των Pentagram Studios.
Και μιας και μιλήσαμε για παραγωγή, πάμε σε ένα ακόμα ντεμπούτο που μας πήρε τα μυαλά. Το Dogsbody των Model/Actriz είναι ο δίσκος που ξεχωρίζει με διαφορά μέχρι τώρα στο noise/post punk/experimental πεδίο, πατώντας κάτω κάτι shame και The Murder Capital. Εδώ μιλάμε για θρίαμβο της συνεργασίας πειραματισμού και μεθόδων παραγωγής, αφού κάθε τραγούδι είναι και ένα μικρό έργο τέχνης. Άπειροι μικροί ήχοι ακολουθούν την ηλεκτρονική προσέγγιση και μεθοδικά συνθέτουν ρυθμούς και μελωδίες και όλα μαζί κάνουν τραγουδάκια που τα θυμάσαι. Που να είχαν και μια πιο χαρακτηριστική φωνή. Όχι ότι μας χαλάει αλλά όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες είναι τιγκαρισμένοι στα κόκκινα. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός αλλά νομίζω ότι ακούω μια σύγχρονη εκδοχή των Killing Joke και αυτό με ψήνει ακόμα περισσότερο, γιατί λατρεύω την μπάντα του Jaz.
Κλείνουμε το σημερινό άρθρο με μια πρόταση από το παρελθόν, που θεωρώ πως έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό. Οι Φλοριδιανοί Cream Abdul Babar (τρελό όνομα για τους μπασκετικούς φίλους της σελίδας) παίζουν ένα περίεργο hardcore, πιο τρελούτσικο από το συνηθισμένο, με προσθήκες από noise, τρομπόνια, επικές μελωδίες και doom ρυθμούς και γενικά μπορώ να πω ότι είχαν πάντα “τον δικό τους τρόπο να μοιάσουν στους Melvins”. Κατάφεραν και μας χάρισαν μόλις δύο δισκάκια, το δεύτερο νομίζω θα σας αρέσει περισσότερο, τιτλοφορείται The Catalyst To Ruins και κυκλοφόρησε πριν σχεδόν 20 χρόνια. Έχουν βγάλει στο παρελθόν split με τους Kylesa και γενικά ήταν μια πολύ αξιόλογη φασούλα που δεν περπάτησε γιατί ήταν ξεκάθαρα χαβαλέ η προσέγγιση τους. Το ντεμπούτο EP τους λεγόταν Chlamydia Lunch, οπότε μην ψάχνεις να βρεις γιατί απέτυχαν εμπορικά, αν και μουσικά/συνθετικά το είχαν full. Σημασία έχει ότι τους θυμήθηκα για απολύτως κανένα λόγο και ίσως κάποιος δώσει σημασία. Μπορεί και όχι.
