Αφού ξεμπερδέψαμε με την επέτειο του 100ου Παρατηρητηρίου, είπαμε να πάμε ένα ταξιδάκι να δούμε κάποια πράγματα που πρέπει να ιδωθούν, στην μαγευτική Βουδαπέστη. Είδαμε τους Ghost να ορίζουν τι είναι το απόλυτο pop/rock/metal show εν έτει 2022, είδαμε τον Tigran Hamasyan να εξερευνάει με απόλυτη επιτυχία το πεδίο της free jazz, είδαμε έναν υπέροχο χώρο που λέγεται Σπίτι της Μουσικής και γενικά είδαμε ότι η Ουγγαρία μπορεί να έχει όλες μα όλες τις υποδομές αλλά και τους μουσικούς για να φτιάξει την καλύτερη μουσική του κόσμου, όμως δεν έχει μπάντες, κυκλοφορίες, ενεργές σκηνές. Πέρα από την jazz και την ορχηστρική μουσική που φαίνεται ότι διαθέτουν full τεχνογνωσία και πλήθος δραστηριοτήτων, γνωμούλα μου: στα υπόλοιπα τους κατουράμε. Και καθόλου δεν το λέω με εθνική υπερηφάνεια αλλά μόνο και μόνο για να αναδείξω το γεγονός ότι η πληθώρα σε υλικοτεχνικές δομές είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες που επηρεάζουν την φάση. Α, επίσης δεν έχουν και Επίτροπο να κάνει Παρατηρητήρια για τα κλγδ που κυκλοφορούν και πάλι υπέροχη μουσικούλα. Ξεκινάμε από εκεί που το αφήσαμε.
Το ντεμπούτο των Tenants με τα τεράστια ποντίκια με τα κόκκινα μάτια μέσα σε ένα γκρίζο αστικό, βιομηχανικό τοπίο, είχε στοιχειώσει το δικό μου 2019 -και δεν φανταζόμουν καν ότι θα σκάσει κάποια πανδημία. Το Stations ήταν μια εξαιρετική περίπτωση noise rock που με κάποιο περίεργο τρόπο μου θύμιζε τους αγαπημένους μου Voivod. Κάποιες ατέλειες του ντεμπούτου, έρχεται να διορθώσει το ολόφρεσκο Mirror EP,το οποίο ακούγεται ακόμα πιο ενθουσιώδες, πιο φρέσκο, πιο ουάου για να είμαι γλαφυρός. Η βελτίωση των φωνητικών είναι εμφανής ενώ η υποβόσκουσα post-punk τσαχπινιά στις μελωδίες (άκου το Waves) μπορεί να συνδέσει τους Tenants με το mainstream. Χαλί τους στρώνουμε να περάσουν στην άλλη πλευρά.
Πάμε μια βόλτα στην Πάτρα για να σπάσουμε τα κεφάλια μας. Οι Bold Statement κυκλοφορούν το πρώτο τους δισκάκι, το οποίο είναι και ομώνυμο και είναι ό,τι χρειάζεστε για να εξασκήσετε τους αγκώνες σας. Punk hardcore στα καλύτερα του, με την μπασαδούρα να σκάβει και την μπάντα γενικά να κάνει τα πάντα σωστά. Τσέκαρε ας πούμε το "One More Day" με τη γαμάτη αλλαγή ρυθμού, γρήγορα-γρηγορότερα-blastbeat. Έντεκα κομμάτια και μια διασκευή σε Negative Approach είναι αρκετά tracks για να μπορείς να διαλύσεις ένα μικρό stage, οπότε ξέρετε τι πρέπει να κάνετε όταν τους πετύχετε να παίζουν κοντά σας. Ένα μικρό ερωτηματικούλι στην ηχογράφηση των φωνητικών, που θα την ήθελα λίγο πιο πριμαριστή, λίγο πιο raw, λίγο πιο μπροστά, κάτι περίεργο μου σκάει, θα ήθελα ο τραγουδιάρης να τον νιώθω να τα σκάει μέσα στο αυτί μου. Αλλά αυτά είναι peanuts, ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ ΦΥΣΤΙΚΙΑ. Ο δίσκος είναι full κομπλέ, με απ' όλα τζατζίκι, πατάτα και δεν κάνει 3,5 ευρώ όπως το σουβλάκι. Και τζάμπα τον ακούτε.
Αλλάζουμε εντελώς κλίμα και πάμε σε κάτι πιο καλοκαιρινό. Οι Dynamind Big Band από την Θεσσαλονίκη κατεβάζουν εντεκάδα (δεν το γράφω ειρωνικά, είναι ακριβώς 11 άτομα) και παίζουν πολύ δυνατή μπάλα με την funky afrobeat soul τους. Το πρώτο τους album είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα τελευταία και μάλιστα ηχογραφημένο live πριν αρκετό καιρό. Δεν ξέρω γιατί έσκασε εδώ με τόση καθυστέρηση. Θα μάθω όμως. Πολύ δεμένη η εντεκάδα, παίζει με αρκετό ρίσκο τις γκρούβες της και φτιάχνει κέφι α β ά δ ι σ τ α. Η Χρυσάνθη Τσολάκη είναι η βασική φωνή στο εγχείρημα και γούσταρα που δεν κάνει επίδειξη δυνατοτήτων αλλά παραμένει μέσα στα κομμάτια σαν μια απλή συνισταμένη τους. Συνήθως εκεί με χάνουν αντίστοιχες κυκλοφορίες, όπου η τραγουδιάρα αρχίζει τα αουα και οι κιθάρες, τρομπόνια, περκάσιον μένουν στο background της φάσης. Στο Dynamind album κάθε στοιχείο βγαίνει στο φως με σύστημα και μέθοδο και στο τέλος όλοι νικάνε. Μπράβο ρε μάγκες, πολύ ωραία δουλειά. Νοικιάστε ένα μικρό λεωφορείο να σας δούμε Αθήνα. Α και βγάλτε τα πλουμιστά πουκάμισα ρε μλκες, δεν είστε στην Καραϊβική, στα Βλακάνια είστε…
Οι Shovel αποτελούν κομμάτι του brain drain, αφού δραστηριοποιούνται στο Βερολίνο. Αχ, τι ωραίο που είσαι ρε Βερολίνο, θα σου ξανάρθω σύντομα, να δούμε καμιά λαηβάρα. Πίσω στο θέμα μας. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Shovel είναι ας πούμε hardcore sludge. Όμως εκεί που δεν το περιμένεις ακούς θρηνητικό doom φάση Paradise Lost περιόδου Gothic που μεταλλάσσεται σε black metal τύπου Harakiri for the Sky, μετά από ένα ακουστικό πέρασμα που θύμισε Opeth (τσέκαρε π.χ. το "V. Mære"). Στο αμέσως επόμενο κομμάτι θυμίζουν Entombed από το Morning Star album και έχουν μέχρι και ροκ σολίδι. Λίγο πιο κάτω, στο "III. The Fall of the Sun", βαράνε ποστιές και το πάνε προς τους Sadhus, με λιγότερη μπασομπαφίλα και με πιο καθαρά riff όμως. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να περιγράψω εδώ και ώρα είναι ότι για πρώτο δίσκο, τα παλικαράκια έχουν διαχειριστεί τέλεια τις επιρροές τους, φτιάχνοντας κάτι που είναι όχι μονάχα ενδιαφέρον, μπορώ να πω ότι με έχει πορώσει άσχημα. Θέλω να τους δω live ΤΩΡΑ.
Οι μύστες του καλού heavy metal περίμεναν το The Day Bastard Leaders Die σαν τρελοί και δεν τους αδικεί κανείς, αφού οι Mirror παίζουν την μουσική τους με τέτοιο τρόπο, που σε πείθει. Φαινομενικά χύμα, όμως οι τύποι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και σε άποψη σύνθεσης αλλά και τεχνικής. Άκου π.χ .το "Fire and Hell" με τα σολίδια σε κιθάρα και μπάσο και θα καταλάβεις αμέσως ότι το έχουν. Βέβαια, όσοι λιώσαμε το Pyramid of Terror γνωρίζαμε πάνω κάτω τι θα παίξει στο νέο album. Βρετανικό heavy metal το ορθόδοξο, με την μπάντα που τους ορίζει ηχητικά να λέγεται Satan και αυτό ακριβώς είναι που μας φέρνει χαμόγελα στα χείλη. Οι χτζμτλδες δεν θα πάρουν χαμπάρι, μόνομεηντεν είναι η φάση τους, όλοι οι υπόλοιποι είστε εδώ και έχετε ήδη πατήσει play στις κομματάρες.
Κλείνουμε αυτό το πολύ όμορφο Παρατηρητήριο με μια ακόμα κυκλοφορία που μας ενθουσίασε σε όλα τα επίπεδα. Το EP Trapped in a Cage των The Vulcan Itch θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει από κάποια μεγάλη grunge μπάντα και τώρα να πανηγυρίζουμε. Ναι είναι το rock που γράφουν τύποι σαν τον Grohl και όλοι κβλώνουν. Είναι το rock που παίζει ο Cantrell και μουσκεύουμε. Ριφάρες, φοβερά φωνητικά και rock party ρυθμολογία σε 5 πολύ σφιχτές συνθέσεις που είναι και εξαιρετικά βαλμένες σε σειρά, με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι έχεις ακούσει κάτι ολοκληρωμένο (κάτι σαν long play EP). Μόνο σοβαρή βελτίωση από το ντεμπούτο εντοπίζω (που δυστυχώς έσκασε μέσα στον Covid και τους έκοψε την φόρα) και από εδώ και πέρα θεωρώ θα δικαιωθούν στο απόλυτο οι κόποι τους, αφού έχουν όλο το πακέτο. Τα λέμε σε λιγότερο από εβδομάδα για τα συναυλιακά δρώμενα, όπου πρέπει να γίνουν μακροσκελείς αναλύσεις από πλευράς μας, ώστε να συνδυαστεί η διασκέδαση σας με την Σωτηρία.
