Δηλώνω βαριά κρυωμένος εδώ και μια βδομάδα, με μια κούτα χαρτομάντιλα αγκαλιά, με μια μύτη κόκκινη από το ρούφα-φύσα και έναν πυρετό να ανεβοκατεβαίνει. Όμως δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η εβδομαδιαία δόση Σωτηρίας πρέπει να δοθεί στους χρήστες, οι οποίοι θέλουν να ρουφήξουν τις παρακάτω γραμμές και μου φωνάζουν “σήκω και πάτα το, δεν έχεις τίποτα”. Και αυτό θα κάνω ρε κλγδα. Βέβαια απορώ πως έκατσα μέσα στην εβδομάδα και άκουσα τόσες μλκιες μαζεμένες… Πάμε να δούμε τι θα δούμε.
Θυμάστε που είχαμε κάνει με τρομερή επιτυχία το Παρατηρητήριο με τα 6 Εξαγόμενα Φετινά Ντεμπούτα; Αν δεν το θυμάστε, τσεκάρετε το άρθρο εδώ. Στην ευχάριστη συγκυρία που θυμάστε, ανακαλέστε τις κυκλοφορίες που παρουσιάσαμε (Khirki, Eldingar, Oceandvst, Kvadrat κτλ). Εάν και πάλι δεν συμμερίζεστε τον ενθουσιασμό μου, μην δίνετε σημασία. Και σήμερα θα σας τρίψω στην μούρη εγχώρια ψώνια που κατάφεραν και κυκλοφόρησαν μέσα σε παράλογα συνεχιζόμενες, αντίξοες συνθήκες τα albums τους.
Dramachine – Συγκινησιακή Πανούκλα
Διαβάζεις τον τίτλο και κριντζάρεις; Δεν θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, γιατί αν το έκαναν τα παιδιά στην αγγλική Emotional Plague θα έλεγες “ΟΥΑΟΥ ΤΙ ΨΑΓΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ”. Η Συγκινησιακή Πανούκλα είναι το ελληνόφωνο synth-pop / post punk ντεμπούτο που έλειπε αυτή την περίοδο από την ελληνική σκηνή, αφού γεμίζει με λέξεις και ήχους τη δραματική ψυχοσύνθεση μιας «γερασμένης» νεολαίας που έχει μείνει κολλημένη σε μια αναβαλλόμενη εκκρεμότητα, περιμένοντας συνεχώς να τελειώσει κάτι (η κρίση, η πανδημία, η θητεία, η τετραετία). Δεν έχει μείνει τίποτα. Oι Dramamachine είναι μια περίπτωση που θέλει προσοχή γιατί περιλαμβάνει σε ίση ποσότητα την καλώς εννοούμενη ερασιτεχνία και την δημιουργική εμπειρία. Σας παρακολουθώ.
Krushya - Dogma
Βλέπεις εξώφυλλο, διαβάζεις όνομα μπάντας και τίτλο album, λες αυτή η μλκια θα είναι τίποτα ινδουιστικές ψαλμωδίες για γιόγκα. Φέρνεις το χαλάκι, βάζεις κάτι πιο άνετο, ελέγχεις την αναπνοή σου και πατάς play. Καλά πήγε αυτό. Μερακλίδικο ντεθοθρας με ολίγον από Napalm Death από τη φιλόξενη Πάτρα, όπου μαζεύτηκαν όλοι οι καφρομπανταίοι και είπαν να βγάλουν κάτι όμορφο για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια από το πρώτο demo. Λογικά έσβησαν και κεράκια. Οι Κράσγια σπάνε, τα σπάνε, ξεσπάνε και γενικά παίζουν κάτι που έχει παιχτεί από χιλιάδες μπάντες με τρόπο που σε κάνει να σηκώσεις το φρύδι. Όρεξη το λένε. Πάμε λίγο.
Inner.D. – Slaves.
Πάμε κάπου εντελώς αλλού. Μισό να σκουπίσω τη μύτη μου. Επέστρεψα. Ο Inner.D. (η ταυτότητα γράφει Διαμαντής Αδαμαντίδης) παίζει oldies hip hop (τώρα τον ανακάλυψα τον όρο) με alt rock χαρακτήρα, soul φωνές και pop αντίληψη. Το Slaves. περιλαμβάνει όμορφα τραγούδια, όμορφα ηχογραφημένα που σου κολλάνε -επίσης στα συν η δυνατή στιχουργία και η εξωφυλλάρα. Θα πρότεινα περισσότερες συνεργασίες με ζεστές φωνές (όπως η ομώνυμη του δίσκου κομματάρα) και όχι αυτό το άψυχο vocoder, που με έκανε να νιώσω ότι τραγουδάει ο τύπος από το Mr.Robot με τα γουρλωμένα μάτια. Μα αυτός έπαιξε τον Freddie Mercury θα μου πεις… Περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού.
Subfire – Define the Sinner
Επιστροφή στο τυρί, με τους Subfire που κυκλοφορούν το πρώτο τους full length και γεμίζουν άλλη μια θέση στις καλύτερες power metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Το γλέντι που ρίχνουν τα γκρουπάκια αυτά στις γερμανικές και σουηδικές γκοργκοντζόλες, είναι αρχοντικό. Φέτα από τον τόπο σου, είναι η γνώμη μου. Τα σολίδια στο "Sacred Destinies", η ερμηνεία στο μπαλαντοειδές "Sins of Morality", η εξυπνοπαουερ, πες-με-Conception αύρα του "Strength&Hope" νομίζω αρκούν σαν selling points ώστε να πατήσεις το link και να πάρεις άρωμα από το πιο διαλεχτό τυρί. Extra point: σουπερ ντουπερ παραγωγούλα από Bob Katsionis, που θεωρώ πρέπει να τους αφαίρεσε από τις συνθέσεις τις μισές δίκασες. Παιδιά είναι, άστα να τρέξουν ρε Μπομπ!!! Όχι, καλά έκανες.
Woodghost – Woodghost
Ζήτησα κάπου στο fb μια γνώμη για το πως θα αντιμετωπίσω το κρύωμα, με την πλειοψηφία να με συμβουλεύει να πιώ ένα τσιπουράκι. Δεν βοήθησε πολύ στο κρύωμα, όμως συνέδραμε τα μάλλα στο να απολαύσω ακόμα περισσότερο τον πρώτο δίσκο των Woodghost, οι οποίοι παίζουν ένα folk rock που θυμίζει από την μια εκείνους τους Ινδιάνους που έπαιζαν παλιά στο Σύνταγμα, ενώ από την άλλη παραπέμπει σε ακουστική (κιθαριστική) country παιγμένη από Μογγόλους που αράζουν στα Σφακιά και πίνουν τσίπουρα. Όμορφος δίσκος, ευχάριστος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, σίγουρα επιδέχεται μεγάλης βελτίωσης σε ήχους, κρουστά, λεπτομέρειες, όμως οι συνθέσεις και τα παιξίματα στις κιθάρες μαρτυρούν Γνώση και εγώ αποτίω Σεβασμό.
Chain Cult - We're Not Alone
Εδώ προσοχή μάγκες. Έχουμε το κομμάτι που βγάζει μπάντες από τον βούρκο. Και το "We’re Not Alone" που θα βρείτε στην πρώτη πλευρά του ομώνυμου, 7ιντσου EP (Bandcamp) διαθέτει και τον ρυθμό και τον ήχο και κυρίως το video που μπορεί να πάρει τους Chain Cult από το χεράκι και να τους κάνει τους νέους ηγέτες της φάσης που βλέπω να γεννιέται δίπλα στο punk, στο post punk, στο hardcore, στο crust. Οι εποχές είναι άγριες. Το τρομερό με την πάρτη τους είναι ότι το δεύτερο κομμάτι του EP, το "Always a Mess", είναι ακόμα καλύτερο. Και ό,τι έχουν κυκλοφορήσει είναι υπέροχο. Γενικά στηρίζουμε με κάθε ικμάδα της ύπαρξης μας.
The Crypt of Memories – At War with Reason
Τους This Is Past ευχόμαστε να τους γνωρίζετε. Εάν όχι τσεκάρετε εδώ. Ο ιθύνων νους που ακούει στο όνομα Groeg Zfardasi ξεκίνησε μέσα στο 2020 ένα νέο project ως The Crypt of Memories, το οποίο τοποθετείται πιο κοντά στις ορχηστρικές και dungeon synth συνθέσεις. Ήδη μετράει 4 κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά και η τελευταία που ακούει στο όνομα At War with Reason είναι αυτή που μου κάθισε καλύτερα. Μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά τα ατμοσφαιρικά ακούσματα είναι και η διάθεση που θα σε πετύχουν. Με τόσο πονοκέφαλο που είχα, ήταν πραγματικό βάλσαμο η αρτιότατη διαχείριση της μελωδίας και της έντασης της μουσικής που υπάρχουν στα περίπου 30 λεπτά του album.
Αφιλόξενο Σώμα – Αφιλόξενο Σώμα
Λοιπόν μάγκες, αρχίζουν και πονάνε τα κόκκαλα μου, λογικά ανεβάζω πυρετό και το σώμα μου αρχίζει και γίνεται αφιλόξενο για τον ιο. Μόλις έδωσα τρομερή πάσα στον εαυτό μου, για να σας παρουσιάσω έναν εξαιρετικότατο δίσκο ελληνικού rock όπως το αγαπήσαμε κάποτε πριν 30 χρόνια. Μετά όλα έγιναν σκόνη. Και μιας που είπα σκόνη, οι Αφιλόξενο Σώμα από την Σητεία Κρήτης προφανώς και θυμίζουν Ξύλινα Σπαθιά. Και αν διάλεγα δίσκο, θα έλεγα μια λιγότερο ηλεκτρονική / περισσότερο rock εκδοχή του Ένας Κύκλος στον Αέρα. Για να μην το κουράζουμε, η μπάντα ακούγεται σαν τα Ξύλινα Σπαθιά 2021. Αυτό που ίσως με ξενερώνει λίγο είναι οι στίχοι που μυρίζουν «ποίηση», πολύ κοντά σε αυτό το ακαταλαβίστικο μοτίβο όλης αυτής της σκηνής των ‘90s, όπου “Τα όρνεα που γνώρισες σου χτύπησαν την πλάτη Συγκέντρωσαν το βλέμμα τους στο μάτι της φωτιάς Και μοιάζει κάθε ημέρα σου πριγκίπισσας γιορτή”. Γράψτε τα απλά μωρέ μλκες…
Πάω να γίνω καλά και τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
