Καλωσορίζω τις/τους φίλους μουσικόφιλους στο Παρατηρητήριο της Δευτέρας, του οποίου ο σκοπός, στη σημερινή εκδοχή του, είναι να αναδείξει δίσκους εκείνης της χρονιάς που ίσως και να είχε απολαύσει μεγαλύτερο πλήθος κόσμου εάν δεν είχε κυκλοφορήσει το όμορφο Nevermind των Nirvana. Θα ακολουθήσουμε τη λογική του φαινομένου της πεταλούδας, όπου κάποιος μετακινεί μια καρέκλα στο παρελθόν και η Σοβιετική Ένωση αντέχει άλλα 30 χρόνια. Εντελώς τυχαίο παράδειγμα που πιθανότατα να συγκίνησε ένα μικρό ποσοστό των αναγνωστών μου -γύρω στο 8% σταθερά το υπολογίζω. Το Nevermind κυκλοφόρησε το Σωτήριο Έτος 1991 και κάποια albums εκείνης της χρονιάς, ήταν λογικό να φάνε χώμα για πολλούς και διάφορους λόγους που προφανώς και δεν θα αναλύσουμε διεξοδικά, αφού εδώ είμαστε για τον χαβαλέ και τη μουσικούλα. Το Μωράκι που κυνηγάει το Δολάριο τελικά όχι μόνο το πρόλαβε και το έπιασε αλλά του έδωσε και κατάλαβε, αφού μέχρι και σήμερα οι Nirvana παραμένουν ένα άπιαστο όνειρο δημοτικότητας, παρότι έχουν αλλάξει άλλες 2-3 γενιές, από τότε. Αλλά ας προχωρήσουμε στο ψητό.
Bang Tango – Dancin’ On Coals
Όνομα Μπάντας + Όνομα Άλμπουμ = Σίγουρη Αποτυχία. Αν και ο δίσκος είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις glam που θα βρεις εκεί έξω (δώσε βάση στα funky παιξίματα του Kyle Kyle στο μπάσο και την φωνή του Joe Lesté που είναι μια πιο hard rock έκδοση του Billy Idol), με το χέρι στην καρδιά πες μου ρε μλκ, αν θα αγόραζες δίσκο που λέγεται “Αναστενάρης”. Το glam έφαγε knock-out από το Nevermind και κανείς δεν αδικεί τη νεολαία εκείνης της εποχής για τις επιλογές της. Οι γκλαμάδες μέσα από τους στίχους τους υπόσχονταν στην ανδροκρατούμενη σκηνή ότι θα πνιγεί στις σαρκικές απολαύσεις, όμως με γκλαμ δεν γμσε κανείς πέρα από κάποιους μπανταίους, τα παιδιά στεναχωριούνταν, απογοητεύονταν, μοιραία έπεφταν στα ναρκωτικά, άρα underground, άρα grunge. Απλά πραγματάκια είναι.
Jawbox – Grippe
Μάγκες, να πούμε κάπου εδώ, ότι οι Νιρβάναιοι δεν ήταν τίποτα pioneers της φάσης. Μέλη μιας πολύ δυνατής σκηνής ήταν, που τα τραγούδια τους έπιασαν το λαϊκό αίσθημα της νεολαίας all over the world και boom boom boom (το Turnstile easter egg σας το δίνω στο πιάτο). Παρέα με όλους αυτούς τους γκραντζάδες σταρς που έφαγαν ψωμάκι ήταν και κάτι άλλα ψώνια που τους έλεγαν post χαρντκοράδες, οι οποίοι έπαιζαν λιγότερο λαϊκά αλλά αρκετά κοντά στο grunge και στο noise rock. Σίγουρα λιγότερο κοντά στο metal, για να είμαστε ακριβείς. Μια από τις καλύτερες περιπτώσεις αυτών, οι Jawbox, με την ντεμπουτάρα Grippe, αρχίζουν πλέον και αναγνωρίζονται (καθόλου τυχαίο ότι τους φιλοξένησε πρόσφατα το KEXP) για την συνεισφορά τους στο είδος που εκπροσωπούν.
Black Tambourine – By Tomorrow EP
Αναγνώστες του Avopolis είστε, λογικά λατρεύετε τους Jesus & Mary Chain, τους My Bloody Valentine, τους Slowdive, τους Mazzy Star και όλα αυτά τα σουγκέηζ πώς τα λένε, που κάποια φωνούλα μουρμουρίζει και οι υπόλοιποι γρατζουνάνε πένθιμα τα όργανα τους μέχρι κάποιος να κοιμηθεί ή να πεθάνει στην ακραία περίπτωση. Στους Black Tambourine θα βρείτε όλα τα παραπάνω, όμως θα βρείτε και αρκετούς The Velvet Underground και Love και αυτό είναι το πολύ όμορφο με δαύτους. Το 1991 ήταν λογικό να μην κάνουν πάταγο, βασικά δεν έκαναν ντόρο ποτέ (και εγώ προχθές τους έμαθα από τον Ανεσιάδη, να μην το παίζω έξυπνος), όμως η μουσική τους πλέον ακούγεται τρομερά σύγχρονη -αν αναλογιστούμε ότι κάνει καριέρα η Phoebe Bridgers και η Emma Ruth Rundle. Extra point για τους φίλους μεταλλάδες που έχουν φτάσει μέχρι εδώ, οι αγαπημένοι μου Thou τους συμπεριέλαβαν σε mixtape που έφτιαξαν πριν λίγο καιρό για την Sacred Bones Records. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Mind Funk - Mind Funk
Το Nevermind σίγουρα μας έσωσε από το alt-metal ή ας το πούμε funk metal για να μας χώσει ακόμα πιο βαθιά στα σκατχαχαχα…μα τι γράφω, στο nu metal εννοώ. Οι μεταλλάδες ήδη είχαν αρχίσει να επηρεάζονται από τα hardcore, από τις φανκιές των Faith No More και των Red Hot Chili Peppers και άρχιζαν να βάζουν πολύ funk στο metal τους. Και κάπου εκεί βρίσκονται και οι αδικοχαμένοι Mind Funk -τι ωραίο όνομα πραγματικά. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι από τα στολίδια του ήχου αυτού, με τον Pat Dubar στο μικρόφωνο να κερδίζει εντυπώσεις με την παλέτα των ήχων που παράγονται από το λαρύγγι του. Μπράβο ρε μάγκα αν και λίγο καθυστερημένα, από εμένα. Ωραίο παλικάρι, έγραφε τρομερά στις κάμερες του MTV, έσκασε όμως ο ξανθούλης και μάζεψε όλο το χαρτί. Σίγουρα δεν τους βοήθησε η επιλογή του Sister Blue ως video από album, μπαλάντα αφού.
Zions Abyss - T.A.L.E.S.
Εάν αυτό το άρθρο δεν είχε έναν κρυμμένο θησαυρό από το πολύπαθο power metal ίσως να μην είχε λόγο ύπαρξης. Το αμερικάνικο power metal έφαγε την σκόνη του grunge, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν κάποιες κυκλοφορίες που άξιζαν να λάβουν μια minimum αναγνώριση. Οι Καναδοί Zion Abyss, το 1991, κυκλοφόρησαν το μοναδικό album τους, το υπέρτατο T.A.L.E.S. το οποίο συνδύαζε με μοναδικό τρόπο τους Crimson Glory (φωνή), τους Savatage(ρυθμικές), τους Fates Warning (δομές) και τους Mercyful Fate (σολίδια). Ευτυχώς, πριν κάποια χρόνια, η σαλονικιά Alone Records έκανε την μαγκιά και επανακυκλοφόρησε την δισκάρα σε CD και βινύλιο και πλέον δεν χρειάζεται να δώσουμε ένα νεφρό για να πάρουμε την πρώτη έκδοση σε κασέτα (συγνώμη μλκες 150 ευρώ για κασέτα power metal δεν δίνω, σοβαρευτείτε).
Bastille (US) – Electric Animation
Οι Έλληνες σκαπανείς του underground φάνηκαν αντάξιοι της αποστολής τους και πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησαν σε μορφή συλλογής τα τρία demos των Αμερικανών Bastille, οι οποίοι χάθηκαν επίσης στην λαίλαπα του grunge παρότι είχαν αυτό το κάτι που θέλουν οι χτζμτλδες. Tο 1991 κυκλοφόρησαν το Electric Animation σε μια όμορφη κασέτα, ας το πούμε demo. Άξιοι συνεχιστές της us power metal κληρονομιάς των Queensryche, σίγουρα θα είχαν σήμερα ένα σημαντικό status εάν συνέχιζαν, αφού οι έτεροι rock stars το παράτησαν νωρίς το άθλημα. Να πω κάπου εδώ ότι σε αυτή την μπαντάρα, έβρισκα ψήγματα prog metal της Psychotic Waltz φασούλας και γι' αυτό βρίσκονται πάντα στην καρδιά μου.
Revenant – Prophecies of a Dying World
Αν κάποιο ιδίωμα θα έπρεπε να στραβώσει με το Nevermind, αυτό δεν ήταν ούτε το power metal, ούτε το glam. Το thrash metal ήδη είχε γίνει ένα success story και στις δύο ακτές και οι λευκοί “privileged” νεολαίοι πλέον έψαχναν το νέο άκρο για να εκφράσουν την επιθετικότητα τους. Το metal πήγε τον ήχο στα άκρα του με το death/black και ήταν λογικό να χάσει αρκετό κόσμο, ενώ το grunge ήταν πιο μετριοπαθές, άσε που δεν απαιτούσε να ντύνεσαι και σαν λατέρνα για να αρέσεις. Το thrash metal από την άλλη ήταν σε ένα σταυροδρόμι που είτε γινόταν πιο funky, είτε γινόταν πιο hardcore, είτε γινόταν πιο γκρουβάτο, γενικά η εποχή απαιτούσε αλλαγή. Μπάντες σαν τους Revenant δεν ήξεραν πολλά από αυτά τα φλώρικα, έπαιζαν κάτι στο όριο του death/thrash και το ένα και μοναδικό δισκάκι τους κυκλοφόρησε το έτος 1991. Αν και είναι ένα από εκείνα τα albums που πείθουν ότι υπήρχε πολύ ζουμί στην σκηνή, δεν έκανε καθόλου εντύπωση και η μπάντα πήγε άπατη. Υπερηχητικές κιθάρες, τσίτες στα τύμπανα, λοβκραφτικές στιχάρες και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαμάντι για εκείνη την χρονιά.
Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μας στο άγνωστο για πολλούς 1991. Πέρασαν μόνο τριάντα χρόνια και αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος ότι υπάρχουν εκατοντάδες δίσκοι που ενώ βρίσκονται στο φάσμα των ακουσμάτων του, δεν κατάφεραν να βρεθούν μπροστά του. Μουσικοί που δεν έλαβαν παρά ελάχιστη αναγνώριση, πλήρως ξεχασμένοι πλέον, με σπάνιες αναφορές στο έργο τους. Σημαντικό ή όχι, για να βρίσκεται εδώ περιλαμβάνει αξία. Και κατά την γνώμη μου, όσο πιο λίγοι την αναγνωρίζουν έστω και καθυστερημένα τόσο πιο αναγκαία γίνεται η συνεισφορά τους στην διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Σας αφήνω να συνεχίσετε το σκάψιμο. Ελπίζω να περάσατε τόσο καλά όσο και εγώ.
