Σας έχω πάει χαλαρά, αβοπολιτάκια μου και αυτό γιατί δεν με γνωρίζετε ακόμα αρκετά, έτσι ώστε να μην παρεξηγήσετε εμένα και τις καλές μου προθέσεις. Όμως, πρέπει να πούμε κάποια στιγμή, πράγματα που θα πονέσουν κι εσάς και εμένα και από αυτή την ανταλλαγή πόνου θα προκύψουν θετικές διαπιστώσεις που τελικά, θα μας κάνουν να προχωρήσουμε. Λοιπόν, λέω και ξαναλέω για το κακόμοιρο το μεταλ που βολοδέρνει από δω και από εκεί, μην έχοντας δυνατότητα να χτυπήσει δημοτικότητες των 80s ή 90s. Αλλά και το indie και τα neo folk, neo psych και όλα αυτά τα νέο-ενναλακτικά, τα έχει χτυπήσει η μοίρα αλύπητα τα τελευταία χρόνια. Κι όσο βλέπω τους αρενμπάδες (νέος ορισμός που μόλις ανακάλυψα και θα χρησιμοποιώ πλέον) να αρχίζουν να πειραματίζονται με μπιμπλίκια, σε λίγο King Crimson και Hawkwind, τους βλέπω να τα χώνουν ανάμεσα σε ρίμες και "γιο" και καλειδοσκοπικούς κώλους που χτυπιούνται αλύπητα μπροστά σε acid βουνά από γκάνια και κόκες και δεν σας βλέπω καλά γλυκούς μου εναλλακτικούληδες. Αφορμή μου έδωσε βέβαια το νέο album του Weeknd που μας ταξίδεψε όμορφα σε ανύπαρκτους πλανήτες ευδαιμονίας, παρότι ήμασταν και αυτή την εβδομάδα καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, τρώγοντας και παίζοντάς τον με ευγενική χορηγία.
Σε άλλα μουσικά νέα, αυτή την εβδομάδα, έσκασε μύτη και ο νέος δίσκος των Nightwish. Μια ακόμα εξαιρετική κυκλοφορία Disney-metal. Κάπου εδώ θέλω να πω κάτι και σκεφτείτε το λίγο. Από τότε που ήμουν μικρός Επίτροπος, σχεδόν Επιτροπούλης, θυμάμαι ρε μλκς την κλάψα των μεταλ μουσικών που, για να βγάλουν τα προς το ζην, πήγαιναν και έπαιζαν σε σκυλάδικα. Ας μιλήσουμε και για όλους αυτούς τους ταλαίπωρους εκτελεστές κλασικής μουσικής με τα 85 πτυχία κλασικών σπουδών, που παίζουν τον Μπαχ με τα μάτια κλειστά και τα χέρια δεμένα, που για να βγάλουν κανένα μεροκάματο του τρόμου εκεί στις Φινλανδίες, αναγκάζονται να παίζουν στους δίσκους των Nightwish. Είμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους. Πάρτε και ένα κομματάκι από τον δίσκο για να τους τιμήσουμε:
Αρκετά όμως με τις major κυκλοφορίες. Ώρα να μιλήσουμε και για το αγαπημένο μου underground. Ας μιλήσουμε για τα χιλιομόδια. Εντάξει πλάκα κάνω. Μην βαράτε. Κανένας λόγος δεν υπάρχει να μιλήσουμε για τους 1000mods και το νέο αλμπουμ τους. Εγγυημένα θα είναι σίγουρα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς σε όλα τα γνωστά και άγνωστα sites γιατί είναι down to earth χαρακτήρες και όχι rock stars όπως ενημερωθήκαμε από το ντοκιμαντέρ Greek Rock Revolution. Και ίσως αυτό στο rock του 2020 είναι ο πιο σημαντικός λόγος για να έχει επιτυχία η mediocre μουσικούλα σου. Δεν έχουμε ανάγκη από rock stars. Έχουμε ανάγκη από σωστές υπηρεσίες, άμεση υποστήριξη και καλές τιμές. Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματικό underground που γλεντάει ψυχούλες και μας στροβιλίζει σαν δερβίσηδες σε παροξυσμό είναι η από κάτω, φετινή κυκλοφορία των Mammock. Λίγο punk, λίγο heavy rock, λίγο prog, λίγο hardcore, λίγο noise, πολλή καύλα και νομίζω έχουμε λόγο να τσεκάρουμε εδώ.
Αχ. Ξέχασα να σας ευχηθώ και ενημερώσω ταυτόχρονα. Χριστός Ανέστη ρε μλκς. Το ξέχασα εντελώς αυτό το Πάσχα, που μόλις πέρασε. Δεν ψήσαμε, δεν σουβλίσαμε, δεν ακούσαμε δημοτικά, ούτε κλαρίνα ούτε φλογέρες. Ώπα. Μλκιες λέω. Ακούσαμε το νέο Oranssi Pazuzu. Πάλι τρομερή αλμπουμάρα, με το σύνολο της μουσικής να μου προκαλεί την εξής εικόνα:
Ζόμπι-γίδια να κυνηγούν παρθένες-νάνους μέσα στο δάσος αλλά αυτές αντί για το δικό τους κεφάλι να έχουν όλες το κεφάλι του Varg. Κάπως έτσι. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
