Και, ξαφνικά, η παγκόσμια βαρύτητα που με τόσο κόπο ανακάλυψε ο φίλος Νεύτωνας με ένα μήλο (όπως θέλει ο μύθος), δείχνει να κινείται γύρω από τη δουλειά μας, την κρίση, τα λεφτά-τα λεφτά-τα λεφτά, τις ανάγκες μας, τα νοίκια μας, τα χαράτσια μας και τα τέλη επιτηδεύματος, τα ΕΤΑΚ και τα σκατάκ (αφοριστικός λόγος), το άγχος για την επόμενη μέρα. Επόμενη μέρα...
Για να υπάρξει επόμενη μέρα, θα πρέπει να υπάρξει μια ήρεμη προηγούμενη νύχτα. Πόσοι όμως έχουν χάσει πια τις ήρεμες νύχτες τους; Πόσοι αναπολούν έναν καλό ύπνο; Έναν ήρεμο ύπνο για να πάνε στη δουλειά τους. Σε ποια δουλειά όμως; Σ’ αυτήν που θα πάνε αγχωμένοι για να φανούν «καλοί» σε κάποιον στον οποίον δεν ξέρουν αν θέλουν να φανούν έτσι... Και περνάνε ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να γίνουν «καλύτεροι». Όμως δεν γίνονται. Γιατί τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι, πρέπει να έρθει κάπως φυσικά. Και όταν δεν έρχεται φυσικά, πιέζεσαι: το μυαλό σου γίνεται πουρές. Ξεχνάς πολύ συχνά την επόμενη σκέψη για να πας στη μεθεπόμενη, γιατί σημασία έχει ο συνολικός αριθμός των σκέψεων. Η παραγωγή. Η αποδοτικότητα.
Αλλά κάπου εκεί, ανάμεσα στις ασταμάτητες σκέψεις, στο άσκοπο χάζεμα, στην αϋπνία για έναν –ανώτερο– σκοπό, και στη δουλειά-δουλειά-δουλειά, πεθαίνει μέσα σου ένα μικρό κομμάτι, καλά κρυμμένο, το οποίο θα σου έδινε ενέργεια και καύσιμα για άλλους πλανήτες. Ανεξερεύνητους. Μακρινούς. Που αν άλλοι υποψιάζονταν έστω την πιθανότητα να ανακαλύπτεις τέτοιους πλανήτες, θα σταματούσαν να σου τα πρήζουν για μέρες και θα σε άφηναν ίσως να κάνεις αυτό που με τόση ηρεμία θες να κάνεις: τη δουλειά σου. Ζητάμε πίσω εκείνο το μικρό κομμάτι του παζλ που, μέσα στον πανικό της δουλειάς η οποία πρέπει να βγει, του καθήκοντος και των χαμένων ωρών αντιπαραγωγικότητας στον βωμό της επιβίωσης, θα συμπληρώσει την εικόνα και θα μας δείξει το τοπίο. Τον πίνακα. Το κάδρο. Ή ό,τι άλλο βλέπει ο καθένας: τα δέντρα και τα δάση. Ή μόνο τα δάση.
Ζητάμε το δικαίωμά μας για δημιουργία. Οι περισσότεροι νομίζω από μας. Οι υπόλοιποι μάλλον δεν έχουν την ανάγκη –υπάρχουν κι εκείνοι. Δεν είναι άδικο όμως αυτοί να αποτελούν μια καταραμένη πλειονότητα; Μόνη μας δικαίωση η αυστηρή φωνή του Peter Sellers, από τη spoken word διασκευή του στους Beatles το 1965: It’s been a hard days night, and I’ve been working like a dog. It's been a hard days night, I should be sleeping...
