Όταν ένα σύστημα ξεμένει από επιχειρήματα, χρησιμοποιεί εκβιασμούς. Όταν ξεμένει κι από δαύτους, τότε αναλαμβάνει η καταστολή. Την ωμότητα αυτού του τριπτύχου ζήσαμε σε όλο της το μεγαλείο Τρίτη και Τετάρτη στο Σύνταγμα. Δεδομένου, μάλιστα, ότι έχουμε εισέλθει στο στάδιο των εκβιασμών εδώ και καιρό, ήταν μοιραίο να φτάσουμε στο στάδιο της καταστολής –κι αυτή ήρθε σε άγρια μορφή.
Ένα ολιγόλεπτο βίντεο που πόσταρε ο Γιώργος Αυγερόπουλος στο προφίλ του Εξάντα στο Facebook και ξεκινούσε με τις, αφοπλιστικής αγανάκτησης, φράσεις ενός μεσήλικα ιατρού, εθελοντή στην πλατεία Συντάγματος: «Ε, κι στον πόλεμο να είναι ένας γιατρός, σταματάνε τα ρημάδια να μαζέψει τους τραυματίες. Εδώ τι είναι;;;», περιγράφει με γλαφυρότητα την κατάσταση. Το βίντεο αναφέρεται στην επίθεση των ΜΑΤ ακόμα και στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί στην πλατεία για τις πρώτες βοήθειες. Και είναι χαρακτηριστικό των αρκετών ωμοτήτων (αυτή ίσως να ήταν η τραγικότερη) που συνόδευσαν την κορύφωση των εντός κι εκτός βουλής διεργασιών.
Με το που ψηφίζεται, λοιπόν, από την κυβερνώσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία η νέα δέσμη των μέτρων λιτότητας, το περιβόητο (ή καλύτερα διαβόητο;) μεσοπρόθεσμο, τα γεγονότα στην πλατεία δείχνουν ότι έχουμε περάσει στο τρίτο στάδιο. Τα ΜΑΤ δείχνουν αποφασισμένα να εκκενώσουν πάση θυσία την πλατεία και για να το καταφέρουν εκλύουν τόνους χημικών, ρίχνουν άπειρες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και όπου ήταν δυνατό, χρησιμοποιούν τη γνωστή φυσική βία. Όταν βέβαια χρησιμοποιείται βία (σε όποια από τις παραπάνω μορφές της), αυτή καταλήγει πάντα να γίνεται αμφίδρομη, παίρνοντας τη μορφή ερώτησης-απάντησης –όσο για το ποιος ρωτούσε και ποιος απαντούσε, κάνω μία εικασία παρακάτω.
Αφού, λοιπόν, έχουν διώξει τον κόσμο από την πλατεία κι έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του στην Ερμού, βγαίνει στο παιχνίδι, το μεγάλο χαρτί: Οι δικυκλιστές της ομάδας Δέλτα. Μάλλον όταν ο αντιπρόεδρος ο α’, ο κ. Πάγκαλος, είπε προ ημερών ότι αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο θα βγουν στον δρόμο τα τανκς, παρέλειψε να ολοκληρώσει τη φράση του. Έπρεπε να συνεχίσει λέγοντας πως αν ψηφιστεί θα βγουν τα παπάκια της Δέλτα. Υπάρχει μία εμμονή στα τροχοφόρα, αλλά όπως και να το κάνουμε τα μεν από τα δε έχουν μία κάποια διαφορά εκτοπίσματος…
Κάνοντας αρχικά ζιγκ-ζαγκ στα κάθετα της Ερμού στενά, η δύναμη της ομάδας Δέλτα εμφανίζεται, λίγο αργότερα, σε πλήρη ανάπτυξη στην αρχή του πεζοδρόμου κατεβαίνοντας με ταχύτητα, κορνάροντας και τρομοκρατώντας, κραδαίνοντας επιδεικτικά τα γκλομπ τους. Οδηγηθήκαμε έτσι στα δαιδαλώδη στενά, όπου δεν ήξερες πού θα βρεις τους δικούς σου και πού τα μηχανάκια, πού το φίλιο χέρι και πού το εχθρικό. Κόσμος δερνόταν δεξιά κι αριστερά, κάποιες προσαγωγές κι αρκετός τσαμπουκάς συνόδευαν τον γενικό χαμό και οι περισσότεροι προσπαθούσαμε να λύσουμε τον γρίφο της ασφαλέστερης κατάβασης προς το Μοναστηράκι.
Η πολεμική κατάσταση συμπεριέλαβε και μια βόλτα της Δέλτα από τον τουριστικό και γεμάτο ταβέρνες πεζόδρομο της Μητροπόλεως –κι αναρωτιέμαι αν αυτοί οι δημοσιογράφοι που ωρύονται σε κάθε καλοκαιρινή απεργία ότι οι απεργοί διώχνουν τους τουρίστες, πουν κάτι αντίστοιχο για την αστυνομία. Δεν το βλέπω πιθανό... Άλλωστε το συνδικαλιστικό τους όργανο επέλεξε να κάνει στάση εργασίας την ώρα που ήταν κανονισμένη η ψηφοφορία του μεσοπροθέσμου –απόφαση η οποία, αν μην τι άλλο, εγείρει ερωτηματικά για τις σχέσεις του με την εξουσία. Συν του γεγονότος ότι και την Τρίτη και την Τετάρτη το απόγευμα (γνωρίζω ιδίοις όμμασι) κι ενώ το κέντρο της Αθήνας φλεγόταν, το σύνολο σχεδόν των καναλιών προέβαλλε τις συνήθεις ανοησίες, δίχως έκτακτες συνδέσεις για την αναμετάδοση των τεκταινόμενων (οφείλω βέβαια εδώ να εντοπίσω την διαφορά μεταξύ δημοσιογράφων και ιδιοκτητών καναλιών).
Θεωρίες συνομωσίας, θα μου πείτε. Θα μπορούσαν οι δημοσιογράφοι να έχουν συμμετάσχει στη 48ωρη απεργία κι όμως δεν το έκαναν για να πληροφορήσουν τον κόσμο. Ε, λοιπόν, θα τραβήξω τη «θεωρία συνομωσίας» λιγάκι παραπάνω, επεκτείνοντάς την και σε έναν άλλο τομέα.
Τόσα χρόνια λοιπόν που παίζεται αυτό το παιχνίδι των ερωταπαντήσεων της βίας, έπρεπε όλοι να ήμασταν πιο προετοιμασμένοι. Οι «γνωστοί-άγνωστοι», οι «μπαχαλάκηδες» αμαύρωσαν πάλι μία μέχρι τότε ειρηνική, μαζική και πρωτοφανή σε διάρκεια διαμαρτυρία… Αλλά για μισό λεπτό. Στην απεργία της 15ης Ιουνίου δεν είχαν διαρρεύσει στο διαδίκτυο βίντεο με ανθρώπους να μαζεύουν μαδέρια υπό το αδιάφορο βλέμμα μία διμοιρίας των ΜΑΤ, κουκουλοφόρους να κάνουν προσαγωγές πίσω από μία άλλη διμοιρία κ.λ.π.; Και την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές (Τετάρτη προς Πέμπτη) δεν έχουν διαρρεύσει άλλα τόσα με κουκουλοφόρους να μπαίνουν στα μετόπισθεν των ΜΑΤ για να ξαποστάσουν, με τους επίλεκτους άνδρες της αστυνομίας να προκαλούν, να χτυπούν και να ψεκάζουν, δίχως την παραμικρή προφανή αφορμή;
Όταν υπάρχουν τέτοιες ενδείξεις, ποιος λογικός άνθρωπος που βρέθηκε έστω και για λίγο όλες αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα, μπορεί να αντικρούσει ολοσχερώς το επιχείρημα ότι τα επεισόδια ήταν κατευθυνόμενα; Ότι αυτοί που ασκούνταν στα ευγενές άθλημα της λιθοβολίας και των λοιπών εχθρικών πράξεων ακολουθούσαν εντολές των ανώτατων κλιμακίων; Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, άλλωστε, έτσι ήταν που δόθηκε η αφορμή για την επίθεση των ΜΑΤ με στόχο την εκκένωση της πλατείας, έτσι δόθηκε και το άλλοθι στον αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης να βγει την επομένη και να μετονομάσει τον ολοκληρωτισμό της αστυνομίας σε «άμυνα» και, μέσω αυτής, σε… προστασία των θεσμών (η πασοκική βερμπαλιστική διαστρέβλωση σε μεγάλα κέφια)!
Βεβαίως και δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι όσοι συμμετείχαν ή προκαλούσαν τα επεισόδια ήταν της κρατικής ασφαλείας. Όταν όμως τα νεύρα είναι τσιτωμένα, χρειάζονται ελάχιστοι για να ανάψουν το φιτίλι, να δώσουν αφορμή και πάτημα. Το ποιοι και γιατί ακολουθούν είναι άλλη συζήτηση, το κρίσιμο εδώ είναι να δούμε αν όντως υπήρχε το αλισβερίσι. Άλλου είδους συζήτηση είναι και το αν τελικά η ειρηνική διαδήλωση μπορεί να είναι αρκετή ώστε να πειστούν οι κυβερνώντες να κάνουν αυτό ακριβώς που προστάζει η θέση τους, να αφουγκραστούν, δηλαδή, τον λαό. Διότι έχουμε –ακόμα– σε ισχύ ένα σύνταγμα το οποίο λέει πως οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, όχι από δανειστές, τρόικες και όποια άλλα κέντρα. Και δεν βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι σύσσωμος ο λαός εκφραζόταν μέσω της πλατείας Συντάγματος. Σε ένα όμως τόσο κρίσιμο ζήτημα, όταν κοινή ωφέλεια, δημόσια περιουσία, ακόμα κι εθνική κυριαρχία, μαζί βέβαια με το μέλλον δύο ολόκληρων γενεών, θέτονται σε αμφισβήτηση, ο λαός πρέπει να εκφράσει θεσμική άποψη. Κι όλοι οφείλουν να τη δεχτούν, όποια κι αν είναι.
Δυστυχώς όμως το καθεστώς επενδύει στους εκβιασμούς («αν δεν πάρουμε νέο δάνειο, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», μας λένε), τους οποίους καταρρίπτουν (ή αναλύουν τις αιρέσεις τους, τέλος πάντων) με ορισμένα αδιάσειστα επιχειρήματα, αρκετοί, περισσότερο ειδικοί από την αφεντιά μου. Επενδύει σε εκβιαστικά διλήμματα και στον φόβο και τη βία που γεννά η άγρια καταστολή. Διότι ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω είναι διαποτισμένα από υπερβολές ή ανυπόστατες θεωρίες, αυτό που οφείλει να κάνει ένα καθεστώς που θέλει ακόμα να λέγεται δημοκρατικό, είναι να δώσει το δικαίωμα της γνώσης στον λαό του: της γνώσης του τι ακριβώς και για ποιον λόγο πληρώνει (διότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων για τον δανεισμό των οποίων γίνονται όλες αυτές οι περικοπές, πηγαίνουν σε αποπληρωμή παλαιότερων δανείων), να του ζητήσει να αποφασίσει πώς θα πορευτεί στο μέλλον και να εγγυηθεί βεβαίως, εντωμεταξύ, την ισονομία.
Αντί αυτών, επιλέγει να ψεκάζει τους διαφωνούντες με δακρυγόνα, συστήνει αλλεπάλληλες εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές, ένορκες διοικητικές εξετάσεις μπήγοντας πάντα το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο (με τα γνωστά θεαματικά αποτελέσματα –μάλλον οι διεθνείς επιτροπές διαφάνειας που τοποθετούν την ελληνική διαφθορά στα επίπεδα της Μποτσουάνας, πρέπει να αναθεωρήσουν) και λαμβάνει απροκάλυπτα εντολές από μη εκλεγμένα όργανα δανειστών, επιτρόπων, επιτηρητών κ.ο.κ. Όπως κατά τον πασοκικό ευφημισμό, ο αστυνομικός που σε ψεκάζει με τα χημικά του αιώνα δεν το κάνει για να διατηρηθεί η δημόσια τάξη, αλλά για να σε προστατεύσει ως πολίτη (αφού δεν ανήκει πλέον στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, αλλά σε αυτό της Προστασίας του Πολίτη), έτσι κι εδώ, μιλάμε για μία επίφαση δημοκρατίας, η οποία δεν ευδοκιμεί βεβαίως μόνο στη χώρα μας. Συγκαλυμμένη δικτατορία βλέπουν άλλοι, απροκάλυπτη χούντα κάποιοι άλλοι. Για πραγματική δημοκρατία πάντως, ούτε λόγος…
