Πριν 15 χρόνια στο σχολείο μια συμμαθήτριά μου ξαφνικά ζήτησε να μην την αποκαλούμε με το χριστιανικό της όνομα αλλά με το αρχαιοελληνικό, που ο χριστιανοδωδεκαθεϊστής μπαμπάς είχε φροντίσει να λάβει και άρχισε να διακινεί στην τάξη βιβλία του πατρός Πλεύρη. Σε μια εποχή όταν στο μάθημα της έκθεσης δεν εδιδάσκετο η έννοια του ρατσισμού, ήμουν το ufo που μιλούσε για ανθρώπινα δικαιώματα. Λίγο παλιότερα η ιδία με τις λοιπές τριτοδεσμίτισσες που θαμπώνονταν από το αρχαιοελληνικό κάλλος και δεν έχαναν εκκλησιασμό για εκκλησιασμό, συμμετείχαν στα αλήστου μνήμης (έκφραση που τότε, θυμάμαι, χρησιμοποιούσαμε για τη χούντα...) «πατριωτικά» συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας.

Ουχί περσινά (δυστυχώς για προσωπικούς λόγους) αλλά μοναχά ξινά (δυστυχώς για κοινωνικούς λόγους) σταφύλια. Ενθυμήθην τα εν λόγω γεγονότα προσπαθώντας να αναλύσω τον διπλασιασμό της δύναμης της ακροδεξιάς στις τελευταίες ευρωεκλογές. Την ακροδεξιά δεν την ψήφισε μόνο η γιαγιάκα του Αγίου Παντελεήμονα, που φοβάται να ζει ανάμεσα σε Πακιστανούς. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Έχει καλλιεργηθεί με όλα αυτά που βίωσα ως μαθήτρια κι ακόμα από την εποχή της μεταπολίτευσης, όταν στους κόλπους του δεξιού κόμματος υφέρπαν ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία ποτέ δεν έπαψαν να χαίρουν της ψήφου της ευρύτερης εκλογικής μου περιφέρειας. «Ο καιρός γάρ εγγύς» να δρέψουν τους καρπούς που έσπειραν πανελλαδικά, βοηθούσης της συνεχούς προβολής τους από τα υφιστάμενα ΜΜΕ υπό τη μορφή πορτρέτων, παρουσίασης εκπομπών και χρήσης του life style. Η ημιμάθειά μας, η ξενοφοβική και σωβινιστική μας εκπαίδευση και βέβαια το ότι εύκολα λησμονούμε, όλα αυτά πριμοδότησαν την ακροδεξιά και έδωσαν βήμα σε «Δράσεις» και σε «Μέτωπα». Το επιχείρημα ότι στη Δημοκρατία όλοι πρέπει να έχουν λόγο είναι σαθρό: αυτός που δεν αναγνωρίζει σε όλους τα ίδια διακαιώματα – είτε δολοφονικά επιτιθέμενος στο μετανάστη, είτε πρεσβεύοντας το κεφάλαιο εις βάρος του εργαζομένου, άρα στην ουσία καταστρατηγώνοντας κάθε έννοια Δημοκρατίας – δεν μπορεί να την επικαλείται κατά το δοκούν.

Κι επειδή οι εκπρόσωποι των χώρων αυτών αυτοπαρουσιάζονται ως οι μοναδικοί επαΐοντες της επιστήμης της οικονομίας και της Ιστορίας, θα αναγκαστώ να επαναλάβω τον εαυτό μου (άλλωστε ως ταπεινή εκπαιδευτικός ξέρω ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως...): όσο την ιστορία του κυνηγιού την γράφουν οι άνθρωποι, τα λιοντάρια θα είναι πάντοτε οι ηττημένοι. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά παρουσιάζει ομοιότητες τηρουμένων των αναλογιών: ο εθνικοσοσιαλισμός και ο ναζισμός στην Ευρώπη αναδύθηκαν σε εποχή οικονομικής ύφεσης. Οι Εβραίοι του τότε είναι οι μετανάστες του σήμερα. Ελπίζω μόνο η αποχή να μην αντιστοιχεί στο γερμανικό λαό, που εκ των υστέρων δεν ήξερε· κάποιος πρέπει να αναλάβει και την αντίσταση...

Όλγα Θεοδωροπούλου

Υ.Γ. Αν δεν υπήρχε ρουσφετολογικό διακύβευμα στις εκλογές αυτές, η κ. Πετραλιά δεν θα επαίρετο για τις προσλήψεις ανέργων (που ακόμα όμως δεν έχει κάνει), ούτε ο ΑΣΕΠ θα καθυστερούσε την έκδοση αποτελεσμάτων τόσων διαγωνισμών...