Μάιος 1998
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
φτηνά τη γλίτωσα σήμερα! Ποιος Κεντέρης και Αμερικανοί στη σκυτάλη... Άς βάλουν εμάς να τρέξουμε και πίσω μας τα ΜΑΤ, που φύλασσαν τα εξεταστικά, και να δεις χρυσά και ρεκόρ που θα φέρουμε! Πολύ ξύλο, αγαπημένο μου, ημερολόγιο! Και παρά τις κατάφορες παραβιάσεις (υποψήφιοι που έφτασαν μετά την έναρξη της εξέτασης κι άλλα τέτοια ευτράπελα), ο διαγωνισμός έγινε. Πέταξαν το καρότο της κορεσμένης επετηρίδας, βάφτισαν οπισθοδρομικό όποιον αντιτίθεται και πάτησαν στην κοντόφθαλμη λογική του ότι «οι άξιοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα». Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτός ο διαγωνισμός για πρόσληψη εκπαιδευτικών δεν θα περάσει. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η κοινωνία θα καταλάβει πως δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεται την εκπαίδευση των τέκνων της σε ανθρώπους οι οποίοι απλώς είναι καλοί παπαγάλοι και πως αυτό είναι μόνο η αρχή για κατάργηση μιας σειράς κατοχυρωμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Και πολύ περισσότερο πιστεύω πως οι ίδιοι οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί δεν θα ανεχτούν να εξετάζονται στην ίδια ύλη με τους μαθητές τους, ακυρώνοντας στην πράξη το πτυχίο τους. Να δεις που σε δέκα χρόνια από τώρα κανείς δεν θα θυμάται τον διαγωνισμό!
....................................................................................................................................
Νοέμβριος 2008
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
όταν ο επίτιμος είχε πει κάτι ανάλογο, δεν έφαγε μεγάλη μπουκιά και βρέθηκε η κορούλα του στη θέση να τον ακυρώσει. Στη δική μου περίπτωση, με ακυρώνει ο ίδιος μου ο εαυτός... Τα χρόνια πέρασαν, ο διαγωνισμός καθιερώθηκε και πολλοί από αυτούς που τότε ήμαστε απ’ έξω, τώρα προσπαθούμε να αλώσουμε το σύστημα από τα μέσα. Δεν ξέρω πόσο υπερήφανη μπορώ να νιώθω που μετά τους βετεράνους του Βιετνάμ και του Κόλπου τιμώ την τρίτη γενιά, αυτή των συμμετεχόντων στους διαγωνισμούς για εκπαιδευτικούς του ΑΣΕΠ. Οι παρατυπίες συνεχίζονται, οι ερωτήσεις εξακολουθούν να είναι σχολικού και απομνημονευτικού χαρακτήρα, ενώ στα παιδαγωγικά καλείσαι με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής να δείξεις πόσο έτοιμος παιδαγωγός είσαι – άσε που οι απαντήσεις δεν αντιστοιχούν επ ουδενί στη σχολική πραγματικότητα... Έκανα την αίτηση, προσπαθώ να ρημαδοδιαβάσω μεταξύ δουλειάς και προσωπικών υποχρεώσεων, με ένα κεφάλι που δεν απορροφά πια και χωρίς πλέον την πίστη μου στην κοινωνία ή στους ίδιους τους συναδέλφους ότι θα σταθούν στο ύψος του λειτουργήματος, το οποίο σκοτώνονται να υπηρετήσουν. Μήπως πρέπει να ορίσουμε εκ νέου ποιοι είναι οι «άξιοι» και τι πραγματικά δεν πρέπει να φοβούνται;
Όλγα Θεοδωροπούλου
