Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε από το σπίτι μας και από το σχολείο να μην κάνουμε ποτέ στους άλλους αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουνε και να λέμε πάντα – πάντα όμως – την αλήθεια. Τουλάχιστον, έτσι γινότανε όταν ήμουνα παιδί και πήγαινα στο σχολείο.
Στις μέρες μας που η τηλεόραση έχει γίνει ένα από τα κυριότερα μέσα μεταφοράς ιδεών και άρα διαπαιδαγώγησης, αφού είναι ανοιχτή στα περισσότερα σπίτια από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα σημερινά παιδιά μαθαίνουνε πως είναι φυσιολογικό να κάνουνε στους άλλους αυτό που δεν θέλουν να τους κάνει – για την ακρίβεια πως μπορούν να του κάνουνε ό,τι τους γουστάρει, χωρίς φραγμούς και ενδοιασμούς. Αρκεί, βέβαια, μετά να έχουν τα κότσια να βγουν και να τα παραδεχτούν ενώπιον ολόκληρου του τηλεοπτικού κοινού στο ολοκαίνουριο τηλεπαιχνίδι «θάρρους», «τόλμης» και «ηθικής», Η Ώρα Της Αλήθειας. Πρόκειται για ένα τηλεπαιχνίδι στο οποίο μπορεί να κερδίσει ο οποιοσδήποτε αφού δεν απαιτεί γνώσης ή τύχη παρά μόνο να έχεις κάνει αρκετές μαλακίες στην ζωή σου ώστε να έχεις απόθεμα να βγάλεις στη φόρα. Για αντάλλαγμα παίρνεις το χειροκρότημα του κοινού και της παρουσιάστριας, μαζί με μερικές χιλιάδες ευρώ.
Συγγενείς που είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν και να καταπιούν το οτιδήποτε στον βωμό του χρηματικού επάθλου ολοκληρώνουν την εικόνα αφού κάθονται απέναντι από τους παίκτες, ως συναισθηματικοί εκβιαστές, δυσκολεύοντάς τους να παραδεχτούν τα αμαρτήματά τους. Όλα αυτά σε μια τηλεοπτική πραγματικότητα που δείχνει να έχει χάσει κάθε μέτρο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Και μοιάζει να υπάρχει μονάχα ένα πράγμα να πούμε για τους παίχτες της εν λόγω εκπομπής. Γίνε κι άλλο ξεφτίλα, μπορείς!
