Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
έχοντας φάει τους γάμους (των άλλων) με το κουτάλι, θα κρατήσω μερικές σημειώσεις τώρα, ώστε, όταν μεγαλώσω, να δεσμεύομαι ηθικά και ν’ αποφύγω ορισμένα ατοπήματα:
- δεν θα εύχομαι στα μπακούρια «και στα δικά σας», γιατί κατά περίπτωση είτε θα κωλύονται να με πουν «κορόιδο», είτε θα τους θυμίζω οικεία κακά.
- θ’ αναλάβω όλα τα έξοδα, άρα και τις μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες, που όμως θα χρεωθώ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εξ’ ολοκλήρου, δίχως να μετακυλήσω τις ευθύνες σε γονείς· μόνο στη μαμά μου θα επιτρέψω να φορέσει την πολυπόθητή της δαντέλα, την οποία μέχρι τότε, ούτως ή άλλως, θα έχει φάει ο σκώρος...
- δεν θα τραπεζώσω την ξαδέρφη της θείας της ανηψιάς της γιαγιάς μου, γιατί, εκτός του ότι δεν την ξέρω, θα μου φέρει και κιτς δώρο.
- θα προσπαθήσω, από τη στιγμή που θα γίνει ο γάμος και μετά τουλάχιστον, όταν φωνάζω «σκασμός Αντωνάκη» στον καλό μου, να βάζω και το «μου», για να μη γίνω η κυρία Κοκκοβίκου 50 χρόνια μετά την Μάρω Κοντού στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα».
- θα καπαρώσω από τώρα την εξαιρετικής φωνής τραγουδίστρια (πεντηκονταετούτης μπάρμπι με ροζ μίνι και ξανθή επιπρόσθετη μπούκλα) του τελευταίου γάμου όπου πήγα. Μπορεί στο x-factor να έφαγε πόρτα, αλλά στο γαμήλιο γλέντι ζωντάνεψε το κέφι και της πιο κουλτουριάρικης παρέας!
Υ.Γ. Αν με ξανακαλέσει κανείς σε γάμο...
