Αυτή η διακυβέρνηση δεν φαίνεται να κάνει κακό μόνο στις τσέπες μας αλλά και στο γούστο μας. Μετά από τις κρατικές διαφημίσεις του δίσκου Αλέξανδρος ΙΙ του Σταμάτη Σπανουδάκη, ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου, ήρθε, σαν τσουνάμι, το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης για να με αποτελειώσει. Παρακολούθησα τον τελικό, οπότε έχω άποψη μόνο για τα 10 τραγούδια. Με εξαίρεση το “Ιστός” του Καλογερόπουλου και τη φωνητική δυνατότητα, αλλά όχι το τραγούδι, του Χαρανιά, ακούσαμε μια σειρά από παιδαριώδεις στίχους, φάλτσους τραγουδιστές – τους οποίους αν άκουγες στο Σύνταγμα θα τους έδινες κανένα κέρμα για να τους βγουν τα χρήματα για μαθήματα φωνητικής – και μελωδίες γυμνασιοπαίδων που προσπαθούν να σαγηνεύσουν τον πρώτο τους έρωτα. Όταν το επίπεδο είναι τόσο χαμηλό, στρέφεσαι λογικά προς την επιτροπή επιλογής των τραγουδιών. Με ποια κριτήρια επιλέγει; Ήταν τα τραγούδια που στάλθηκαν τόσο κακά; Δύσκολο να το πιστέψω. Ή μήπως η επιτροπή επέλεξε με κριτήριο την απαξίωση του ίδιου του θεσμού, για διαφόρους λόγους; Δεν μπορώ να γνωρίζω. Άλλα για την επιτροπή που μοίρασε τα βραβεία, τι μπορώ να πω; Πρώτη φορά είδα να βραβεύεται για την ερμηνεία του (για την ερμηνεία του, ακούτε χριστιανοί και άθεοι) ο Κακοφωνίξ, ο οποίος τουλάχιστον στο γαλατικό χωριό, θα είχε την τύχη που θα του άρμοζε. Του χρόνου το Φεστιβάλ θα μοιάζει με το Fame ή με το Caramela, όπου εμφανίζεται η Τζούλια; Με τέτοιες βραδιές, ο Λαυρέντης δεν θα μείνει ποτέ άνεργος…
Υ.Γ. Οι μεγάλοι μουσικοί φαίνονται από τις επιλογές τους. Η μαέστρος σύζυγος γνωστού βουλευτή-τηλεπωλητή αρχαιογνωστικών βιβλίων με το κιλό, άφησε το podium για τρελές περιπέτειες παρουσίασης στο πλέον εξευτελιστικό παιχνίδι που μάλλον μας προετοιμάζει για ενδεχόμενες ανακρίσεις στο Γκουαντάναμο. Όταν διδάσκεις πολιτισμό…
