Εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα. Από τη μια, και καλά, δεν θέλουμε να εμφανίζονται οι αθλητές μας ντοπαρισμένοι. Και από την άλλη, όταν μετά από - έχω χάσει και το μέτρημα - 15 κρούσματα ντόπινγκ η εθνική αποστολή στο Πεκίνο γυρίζει μόνο με 3 μετάλλια, τότε αισθανόμαστε ντροπή. Αυτά τα λέω γιατί με έκπληξή μου άκουσα μια νοικοκυρά να λέει ότι η κιτς και υπερβολική υποδοχή ενός ολυμπιονίκη κωπηλάτη στην πατρίδα του ήταν απαράδεκτη, όχι για λόγους αισθητικής, αλλά γιατί αναρωτιόταν «πώς κάνουν έτσι για ένα χάλκινο μετάλλιο». Όταν της είπα ότι, αν σε οποιαδήποτε ασχολία μου εγώ θεωρούμουν τρίτος στον κόσμο θα πέταγα τη σκούφια μου, με κοίταξε σαν Κινέζο τουρίστα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτή η χώρα που μέχρι το 1992 μετά δυσκολίας πανηγύριζε ένα μετάλλιο ανά Ολυμπιάδα και ας ήταν και χάλκινο, τώρα, πάλι από τον τηλεοπτικό της καναπέ, γκρινιάζει σαν το κακομαθημένο παιδί που του πήραν το γλειφιτζούρι, αυτή τη βουτηγμένη σε γλυκό δηλητήριο πιπίλα της εθνικής ανωτερότητας και του κομπλεξικού επαρχιωτισμού. Και κατάλαβα ότι η ικανότητα του Έλληνα να αρκείται στα λίγα και να είναι ευτυχισμένος με λίγη θάλασσα και μια σκιά κάτω από ένα υπεραιωνόβιο πεύκο έχει χαθεί ανεπιστρεπτί - όχι ότι δεν το ήξερα αλλά μάλλον το επιβεβαίωσα και για τους γονείς μας, ξέρετε, τη γενιά του 60, 70 και δεν συμμαζεύεται.
Υ.Γ. Για να δούμε, θα πιαστεί ντοπαρισμένος κάποιος από τους αθλητές του συλλόγου των Ολυμπιονικών ή οι ισχυρές πλάτες των αιωνίων της ΔΟΕ θα βοηθήσουν τους εδώ αγαπητικούς τους;
