Ως ετεροφυλόφιλος, μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον, παντρεμένος, και με μια μικρή κόρη 10 μηνών, αναρωτιέμαι μήπως οι ομοφυλόφιλοι «τρελάθηκαν». Πραγματικά, αγαπητοί φίλοι, θέλετε να δίνετε όρκους ισόβιας μονογαμίας, να μοιράζεστε το ίδιο σπίτι με τον ίδιο σύντροφο για μια ζωή, αντί να ζείτε στην Εδέμ του πανσεξουαλισμού αλλά και της ελευθερίας της μη νομικής και κοινωνικής κατοχύρωσης των ερωτικών σας σχέσεων; Και πέρα από αυτό, θέλετε να προχωρήσετε και ακόμα παραπάνω και να έχετε και παιδί; Πέρα από την ολοκλήρωση που νιώθεις με ένα παιδί, τα συναισθήματα που σου ξυπνάει, τη δημιουργικότητα αλλά και την ύψιστη συγκίνηση συνέχισης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, αγαπητοί φίλοι, έχετε αλλάξει πάνα στις 5 το πρωί, έχετε πληρώσει κατ’ οίκον επίσκεψη παιδιάτρου, έχετε προσπαθήσει να περιηγηθείτε στους λαβυρίνθους των παιχνιδοκαταστημάτων, έχετε υποστεί την παιδική γκρίνια για ένα συνεχόμενο δίωρο; Έχετε ακριβώς κατανοήσει το τίμημα της ίδιας της δέσμευσης στην πιο συντηρητική του εκδοχή; Αυτά από έναν που κουβαλάει ενδεχομένως τη συλλογική εμπειρία των ετεροφυλόφιλων σε ζητήματα γάμου, ενός θεσμού που έπνεε τα λοίσθια, μέχρι που ήρθατε εσείς και του δώσατε το φιλί της ζωής.
Υστερόγραφο: Όχι Έφη, εγώ δεν λυπάμαι για τις φωνασκούσες μειοψηφίες στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία ευρύτερα, αλλά για τις σιωπηρές πλειοψηφίες, οι οποίες παίζοντας το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου αφήνουν όλους τους άλλους να βάλουν τα χέρι τους στη φωτιά και μετά κάνουν την κριτική του καναπέ. Φυσικά δεν σε εντάσσω στους τελευταίους.
