Κάμποσοι συνομήλικοι κατακρίνουν συχνά-πυκνά το lifestyle μου και το ενδιαφέρον μου για να συναναστρέφομαι αρκετά μικρότερά μου σε ηλικία άτομα. Αλλά αυτό είναι, όπως το βλέπω εγώ, ένα από τα πράγματα που με κρατούν πνευματικά ζωντανό και μου δίνουν την ευκαιρία να μη χάνω την επαφή με το τι γίνεται και να μη γίνω σαν τους συνομηλίκους μου - οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί σε έναν μικρόκοσμο 30άρηδων και νομίζουν ότι όλοι εκεί έξω ζούνε και συμπεριφέρονται σαν κι αυτούς. Η μεγαλύτερη και η πιο ανυπέρβλητη δυσκολία στη συναναστροφή παιδιών 22-23 χρονών, είναι το γεγονός πως δεν διαβάζουν. Δεν τους νοιάζει σχεδόν τίποτα. Κατακλύζονται από free press, από παχιές κυριακάτικες εκδόσεις εφημερίδων, από σωρεία περιοδικών για ό,τι μπορείς να φανταστείς, από μια ογκώδη βιβλιογραφική παραγωγή και φυσικά από την εύκολη και άμεση πρόσβαση στη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου - το ίντερνετ. Και όμως δεν διαβάζουν. Παίρνουν αβέρτα free press, τα ξεφυλλίζουν, ίσως να διαβάσουν κάτι αν δεν είναι πολύ μεγάλο και τους ενδιαφέρει. Αγοράζουν περιοδικά, αλλά με βάση την εικόνα. Και στο ίντερνετ δεν ψάχνουν παρά σπάνια κάποια πληροφορία, ακόμα και αν κάθονται με τις ώρες στα chat, myspace και fecebooks. Όταν δε κάνουν δώρα, το βιβλίο απουσιάζει παντελώς - μόνο τα κόμικς έχουν επιβιώσει. Με έχει απασχολήσει πολύ το γιατί - ειδικά με βάση την παραπάνω πληθώρα αναγνωσμάτων. Τελικά, κάτι το εκτιμάμε μόνο όταν σπανίζει; Και όταν φτάνουμε σε ένα σημείο όπου μπορούμε να το έχουμε αφειδώς, σε βαθμό σκασίματος, το απαξιώνουμε;
