3 εβδομάδες πίσω από το τιμόνι. Ο πατέρας μου πήρε για μένα ένα ολοκαίνουργιο, μπορντό Lancia Ypsilon και την ημέρα που το πρωταντίκρυσα νόμιζα ότι μου συνέβαινε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Λίγες μέρες μετά, προσπαθώντας να παρκάρω σε κάποιον στενό δρόμο στο Μαρούσι και αφού είχα σταματήσει την κυκλοφορία επί 5 ολόκληρα λεπτά, χτύπησα με τον προφυλακτήρα μου τον προφυλακτήρα του μπροστινού παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Η ιδιοκτήτρια μου ζήτησε ένα εξωφρενικό ποσό για να φτιάξει την ζημιά, βασικά γιατί κατάλαβε ότι είμαι άσχετη και ήθελε να με κλέψει. Λίγες μέρες αργότερα, προσπαθώντας να στρίψω σε ένα ακόμα πιο στενό δρόμο στο Παγκράτι, βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα τεράστιο Volkswagen παρκαρισμένο ακριβώς πάνω στην στροφή. Είμαι τόσο...εκπληκτική οδηγός και τόσο...ατρόμητος μάγκας, ώστε έστριψα δίχως να το σκεφτώ δεύτερη φορά - και τώρα το ολοκαίνουργιο Ypsilon έχει στο δεξιό του φτερό μια λακκούβα μεγάλη σαν την ανοησία μου... Το κακό τρίτωσε όταν ένα πρωί που τραγουδούσα αμέριμνη τα “Hλίθια Aστεία” των Στέρεο Νόβα προσπαθώντας να βγάλω το αυτοκίνητο από το parking το ακούμπησα πάνω σε τρεις καλά «κρυμμένους» - κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη - πυροσβεστήρες. Κάθε πρωί ξυπνάω τρία τέταρτα νωρίτερα απ’ ότι ξυπνούσα όταν πήγαινα στη δουλειά με τον ηλεκτρικό και έχω υπολογίσει ότι χρειάζομαι περίπου 100 ευρώ το μήνα για βενζίνη. Σε όλη την διαδρομή οι πίσω μου κορνάρουν λυσσασμένα, ό,τι και να κάνω, γιατί στο πίσω τζάμι έχω ένα τεράστιο Ν και είμαι έτσι καλό εξιλαστήριο θύμα για όλα τα πιθανά κόμπλεξ τους. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να οδηγώ μαζί με περίπου 8.000.000 ακόμα Έλληνες. Και όλοι μαζί νομίζουμε ότι κάτι σπουδαίο γίναμε, ότι κάτι μεγάλο καταφέραμε. Και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και τρομάζουμε και βριζόμαστε. Και βάζουμε τη μουσική στο cd player του αυτοκινήτου δυνατά, γελώντας σαν χαζοί με τα αστεία των φίλων μας, που φτάνουνε σε εμάς μέσα από το κινητό...
