Αγανάκτησα με το πρόσφατο εξώφυλλο της εφημερίδας Απογευματινή, όπου είδα να χρησιμοποιείται ο περίφημος - και ιδιαίτερα αγαπημένος - πίνακας Η Κραυγή του Edvard Munch, προκειμένου να σχολιαστεί η πρόσφατη κρίση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και βέβαια δεν αγανάκτησα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ένα κόμμα άξιο της μοίρας του και της τωρινής του ηγεσίας. Αγανάκτησα όμως που μια εφημερίδα η οποία, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, είναι χρόνια τώρα ταυτισμένη με τον δύσκαμπτο καθημερινό συντηρητισμό και τον μπλε λαϊκισμό, νιώθει πως μπορεί να χρησιμοποιεί έτσι ένα από τα σύμβολα του μοντερνισμού και της εξπρεσιονιστικής σχολής. Πράγματα δηλαδή τα οποία, παρά τα χρόνια που κύλησαν από τότε, ήταν και παραμένουν από τη φύση τους αντίθετα με ό,τι εκπροσωπεί και θέλει να εκπροσωπεί η Απογευματινή. Ας μη θεωρηθεί εδώ πως πολιτικολογώ από κάποια τυχόν αριστερή σκοπιά - δηλώνω ευθαρσώς πως δεν με απασχολεί, ούτε με εκφράζει μια τέτοια συλλογιστική. Με ενοχλεί όμως το προφανές, ότι δηλαδή οι ιθύνοντες πίσω από το πρωτοσέλιδο ταυτίζουν την Κραυγή του Munch με το χάος και τον σπαραγμό. Δεν είναι οι μόνοι. Όμως είναι τέτοια η θέση τους, εφόσον θεωρούν εαυτούς δημοσιογράφους, που απαιτείται να έχουν καλύτερη ενημέρωση για τέτοια θέματα. Αν μη τι άλλο, μιλάμε εδώ για έναν πολύ διάσημο πίνακα. Ο οποίος όμως μιλάει για άλλα πράγματα - πράγματα που, κρίνοντας από μια ιστορική προοπτική, μάλλον θα ενοχλούσαν τόσο τη γραμμή της Απογευματινής, όσο και τους τακτικούς αναγνώστες της…
Χάρης Συμβουλίδης
