Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
μου άρεσε πολύ το opinion της κ. Έφης χτες σχετικά με το όνομα που θα λαμβάνει μία γυναίκα, όταν εισέρχεται εις γάμου κοινωνία. Μετά, όμως, σκέφτηκα δύο παραδείγματα, που για ακόμη μια φορά αποδεικνύουν ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις από μόνες τους δεν είναι ικανές να αλλάξουν βαθιά ριζωμένες κοινωνικές δομές. Η μαμά μου, που παντρεύτηκε τον μπαμπά μου πολύ πριν το 1983, πήρε αυτοστιγμί το μεγαλοπρέπες μας επίθετο, αλλά καθόλου δεν έγινε η κυρία του κυρίου και μάλιστα από τότε μέχρι και σήμερα αυτή είναι ο αρχηγός του σπιτιού! Από την άλλη, η ξαδέρφη μου Πιπίτσα Μπουρδοπούλου, επιστήμων, νέα, ωραία, πλην ατυχής, κράτησε το δικό της, αλλά δεν έτυχε σεβασμού από τον σύζυγο (ο οποίος μάλλον κυνηγός θα είναι, γιατί οι μεγάλοι όλο για κάτι κέρατα λένε), ούτε σκέφτηκε να πάρουν τα παιδιά της το δικό της όνομα. Κι όλη μέρα δουλεύει στο γραφείο, πλένει και μαγειρεύει στο σπίτι, παχαίνει και καθόλου δεν θέλω να της μοιάσω, όπως έλεγα μικρότερη. Εγώ, όταν θα μεγαλώσω, θα παντρευτώ τον κύριο superman, που θα με αγαπάει, θα με σέβεται, θα με υπολογίζει, θα συναποφασίζει μαζί μου τα σημαντικά οικογενειακά μας θέματα, δεν θα τον νοιάζει που δεν έχω προίκα και κυρίως θα έχει επιλέξει να είναι με μένα σε μια ισότιμη σχέση δίχως ανταγωνισμούς, αλλά με την επιθυμία να κάνει ένα βήμα συνειδητοποίησης μπροστά σε ό,τι οι μεγάλοι αποκαλούν «το νόημα της ζωής». Με αυτόν τον άντρα μάλλον θα μου είναι αδιάφορο αν θα πάρω το επώνυμό του ή θα διατηρήσω το ούτως ή άλλως φαλοκρατικό - λόγω γενικής πτώσης - επίθετο του μπαμπά μου.
Υ.Γ. Να θυμηθώ, όταν ξυπνήσω,να αλλάξω πλευρό, για να μην πιαστώ, ώστε να δω το υπόλοιπο του ονείρου άνετα...
Όλγα Θεοδωροπούλου
