Τον μήνα που διανύουμε συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον ιστορικό Μάη του 1968, την παριζιάνικη εκείνη επαναστατική κίνηση που γεννήθηκε για να αντιδράσει απέναντι στα πάντα - όχι απέναντι σε κάτι συγκεκριμένο, όπως γινόταν μέχρι τότε, αλλά στα πάντα. Αντέδρασε, με άλλα λόγια, απέναντι στη συνολική δομή μιας ολόκληρης κοινωνίας, φέρνοντας στο προσκήνιο την επανάσταση μιας νέας μερίδας ανθρώπων, αυτής των φοιτητών και των νέων εργαζομένων, η οργή και των πείσμα των οποίων ενώθηκε με αυτή των παντοτινών επαναστατών της ιστορίας - των εργατών. Έχοντας σαν αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινωνική αντίδραση του μεταπολεμικού κόσμου.
Σε πολλές ταινίες, και σε ακόμα περισσότερα βιβλία, λέγεται πως όταν πας στη μάχη και πέφτεις αγωνιζόμενος για τα όσα πιστεύεις περνάς στην ιστορία, και πως, από τη στιγμή εκείνη και μετά, δεν σε ξεχνά ποτέ κανείς. Φαντάζομαι πως λέγοντας «κανείς» δεν μπορεί να εννοούνε μονάχα μία περιορισμένη ελίτ της κοινωνίας, η οποία ούτως ή άλλως γνωρίζει και ψάχνει περισσότερο τα πράγματα. Θεωρώ ότι στη λέξη «κανείς» θα πρέπει να εμπεριέχεται και η τεράστια εκείνη μερίδα της κοινωνίας που δεν αγαπάει τόσο τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά είναι παρόλα αυτά η συντριπτική πλειοψηφία. Αυτή, δηλαδή, που για να έχει σήμερα περισσότερα δικαιώματα και για να περνάει καλύτερα ένα, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερο κομμάτι της, ξεβολεύτηκαν τότε τόσοι άνθρωποι, χτυπήθηκαν, κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους.
Η μερίδα αυτή λοιπόν της κοινωνίας, στην οποία δυστυχώς συμπεριλαμβάνονται και φοιτητές και νέοι - πολύ νέοι - άνθρωποι, όχι μόνον δεν θυμάται, αλλά δεν γνωρίζει και τίποτα. Το αποδεικνύει το κενό βλέμμα τους μπροστά στα αφιερώματα με τα οποία έχουν πήξει τελευταία οι εφημερίδες και η απορία τους, όταν ρωτάνε εάν το «Μάης του ’68» είναι τίτλος κάποιου διάσημου βιβλίου. Ακόμα, το ότι αρκετοί από αυτούς θεωρούν τη μόρφωση ντροπή ή εξωπραγματικό φαινόμενο, ενώ τις πασιέντζες στον υπολογιστή υγιές και ουσιαστικό ενδιαφέρον...
