Κανένα εθνικό πάρτυ δεν στήθηκε για την πάρτη του, σχεδόν κανένας δεν τον υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο (μόνο η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της ΕΡΤ και τα εθιμοτυπικά πια κανάλια για μια σύντομη δήλωση, τόσο δική του όσο και της εν λόγω κυρίας), και οι μεσημεριανές εκπομπές δεν δηλώσανε εθνικά υπερήφανες. Ο Διονύσης, παρόλα αυτά, κέρδισε έναν πανευρωπαϊκό διαγωνισμό για νέους σολίστες οργανωμένο, και αυτόν, από την EUROVISION, με πανευρωπαϊκή κάλυψη και εντονότατο ανταγωνισμό από νέους που προέρχονται από χώρες με μεγαλύτερη παράδοση στην κλασική μουσική από την Ελλάδα. Και επειδή μπροστά μας είναι η «άλλη» EUROVISION, όπου για ακόμα μια φορά στέλνουμε μια αθλιότητα - το οποίο το αποκαλούμε και τραγούδι - και επειδή από Δευτέρα θα ασχολούμαστε πάλι με το εσώρουχο της τραγουδίστριας, με τις συμμαχίες κρατών, τα χορευτικά, τα πυροτεχνήματα, τα video wall και τα ελληνικά της Καλομοίρας, ζητώ τουλάχιστον λίγη προσοχή από όλους μας σε κάτι που είναι κατά τεκμήριο σημαντικότερο από τη σάχλα. Ανάμεσα στους εντεχνίζοντες, που λυμαίνονται το χώρο της «σοβαρής» μουσικής στην Ελλάδα, κάτι πλιατσικολόγους τραγουδοποιούς, που τελευταία κάνουν συναυλίες στο Πεκίνο και στο Μέγαρο Μουσικής, και ανάμεσα στα pop-άκια λαϊκά ή άλλα, οι άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται με την πραγματική μουσική δείχνουν να συνθλίβονται. Με αυτά που ακούω και με αυτά που βλέπω δεν θέλω να αρχίσω να πιστεύω ότι στη Βιέννη ο κλαρινετίστας Διονύσης Γραμμένος εκπροσώπησε μονάχα τον εαυτό του…
