Θα δώσω κι εγώ συνέχεια στην ιστορία με το ντόπινγκ. Είναι κωμικοτραγικό που τον καθένα στην υπόθεση αυτή τον εντυπωσιάζει και κάτι διαφορετικό. Εμένα αυτό που μου έχει δημιουργήσει τεράστια απορία είναι η στάση των γονιών των αθλητών. Είδα το βλέμμα της μάνας μιας από τις υπό τιμωρία αθλήτριες και ήταν φανερό ότι ήξερε. Ένα βλέμμα γεμάτο ενοχή κι ανησυχία, όχι για το παιδί της, αλλά για αυτά που μέλλεται να χαθούν. Τις διακρίσεις αλλά και όσα πάνε μαζί με αυτές. Τα χρήματα, τα σπίτια στο Ολυμπιακό Χωριό, τις θέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις. Χειρότερα ακόμα, οι γονείς των άλλων. Όλων αυτών των παιδιών τα οποία καταπίνουν ότι βρουν μπροστά τους με έπαθλο τι; μια θέση χωρίς εισαγωγικές στα ΤΕΦΑΑ! Μα είμαστε σοβαροί;;; Τόσο αποτιμούν την υγεία, την ίδια τη ζωή των παιδιών τους; To γνώριζα ότι αυτό που λέμε «μια θεσούλα στο Δημόσιο» χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ελλάδα, αλλά και τόσο πολύ, δεν το περίμενα... Άκουσα ότι, όταν κάνεις θεραπεία «ντόπας», ακολουθεί μετά και ένα διάστημα που κάνεις θεραπεία «καθαρίσματος», ώστε να απαλλαγούν νεφρά, συκώτι κλπ. από τις καταστρεπτικές ουσίες. Μήπως κάπως έτσι καθησυχάζουν οι περίφημοι Έλληνες υπερπροστατευτικοί γονείς; Γιατί κάτι μου λέει ότι, προκειμένου να πανηγυρίσουν σαν τα παγόνια για το μέταλο-μετάλλιο του υπεραθλητή υιού ή κόρης και να καβαντζωθούν στο Δημόσιο, και δηλητήριο οχιάς θα έδιναν στο καμάρι τους… αφού θα είχαν δίπλα το αντίδοτο…
