Alanis Morissette, το Hand In My Pocket, το οποίο λέει κάπου στην αρχή: «I’m broke but I’m happy/I’m poor but I’m kind/I’m short but I’m healthy, yeah…», και σκεφτομαι ότι ίσως ο λόγος που μου άρεσε πάντα τόσο πολύ είναι ότι είμαι κι εγώ όλα αυτά τα οποία λένε οι στίχοι μαζί. Και πιθανόν πολλά ακόμα, εξίσου αρνητικά. Γιατί αυτόν τον κόσμο, όπου επιβιώνουν οι σκληροί, οι περπατημένοι και οι μάγκες, τον ψηλαφίζω όντας δειλή και φοβισμένη. Είμαι φοβισμένη γιατί μου τύχανε πολλά - μου τύχανε στ’αλήθεια, και η πιο τρανή απόδειξη γι’αυτό είναι ότι δεν περιφέρομαι δεξιά και αριστερά, κλαίουσα, να τα διαφημίζω. Και έτσι, έμαθα στη ζωή μου και μέσα από τις σπουδές που έκανα να έχω αξιοπρέπεια και πείσμα ουσιαστικό - όχι το πείσμα εκείνο το οποίο οδηγεί τους ανθρώπους στη διπροσωπεία. Το έμαθα καλά, όταν δεν έτρωγα για να αγοράζω δίσκους γιατί δεν υπήρχε κανένας μπαμπάς που να του περισσεύουνε για να με ταΐζει...Και λέω, πάλι καλά που ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί μέσα απ’ αυτά έγινα και κάτι ακόμα. Έγινα κουφή... Γιατί σε αυτή τη δουλειά, μόνον όντας κουφός μπορείς να πορευθείς και να αντέξεις...
