Το παιχνίδι της περασμένης Κυριακής δεν είχε απλά μια μυθιστορηματική γλύκα, όπως σωστά έγραψε ο «πράσινος» Μένεγος. Είναι μια ιστορία βγαλμένη από τα όνειρα όλων των ΑΕΚτζήδων, από το μαράζι των επανειλημμένα ταπεινωμένων Παναθηναϊκών, αλλά και από το ξεχασμένο μεγαλείο του Δικεφάλου του Βορρά. Είναι μια μίνι «επανάσταση» όλων των ομάδων που πέρασαν από την Α’ Εθνική όλα αυτά τα χρόνια της παντοκρατορίας του Κόκκαλη και των εταιρειών του.
Ο διασυρμός του - 7 εκατομμύρια το ένα πόδι - Μπελούτσι, του - καλύτερου ξένου ever - Τζόρτζεβιτς, του - φονιά - Κοβάσεβιτς, του - black version Ανατολάκη - Σέζαρ, του - αγωνιστή - Στολτίδη, του - πάω στη Γιουβέντους - Τοροσίδη αλλά και του - έχω μια δουλειά να κάνω - αστείου διαιτητή Ζωγράφου, είναι ό,τι καλύτερο συνέβη τα τελευταία χρόνια σε αυτό το πρώην άθλημα και νυν μπίζνα. Η ουτοπική θεώρηση του Ντέμη, που θέλει την ομάδα του να κερδίζει θεούς και δαίμονες (ή καλύτερα, διαιτητή και Κόκκαλη) περνά στην πράξη για ένα και μόνο βράδυ. Είναι το πρώτο βράδυ μετά από τουλάχιστον 12 χρόνια που τουλάχιστον ένα-δύο πιτσιρίκια θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Είναι ένα ατελείωτο μεθύσι το οποίο αυτή η ομάδα χρωστούσε στους φίλους της. Είναι αυτό το «χρόνια και ζαμάνια, ρε πούστη» που κρατούσαν στην άκρη της γλώσσας τους όλοι οι ΑΕΚτζήδες.
Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός παίρνει πρωτάθλημα, η ΑΕΚ κρατάει τον Ριβάλντο και ο ΠΑΟ τον Πεσέιρο, που ρημάζει, ξεδιάντροπα, έναν ανεπανάληπτο πιτσιρικά. Κι επειδή η αλαζονεία πρέπει να πληρώνεται, ο Κόκκαλης θα περάσει τον επόμενο μήνα στου Ρέντη, οι Γιαννακοπουλαίοι στον καναπέ (που ως επίδειξη δύναμης ακριβοπλήρωσαν έναν παίκτη ο οποίος ανακάτεψε την ομάδα, χωρίς να φταίει καθόλου ο ίδιος), ενώ ο Γιαννάκης θα πανηγυρίζει ένα τεράστιο διπλό στη Μόσχα.
