Το Σάββατο το μεσημέρι μπήκα σε ένα μαγαζί με ρούχα, από αυτά που έχουν κάτι τιμές του τύπου:
12,95 ευρώ, 9,99 ευρώ κ.τ.λ. Λες και είσαι βλάκας και δεν καταλαβαίνεις ότι θα πληρώσεις 13 ευρώ και όχι 12 ή 10 και όχι 9! Ήθελα να αγοράσω ένα μακό μπλουζάκι, φθηνό, το πολύ μέχρι 7.00 ευρώ σκεφτόμουν (δηλαδή το πολύ μέχρι 6.95). Στο μεταξύ, κάπου ανάμεσα πρώτου και δεύτερου ορόφου, εντόπισα πεταμένο πάνω σε έναν πάγκο ένα φόρεμα μια σταλιά, μαύρο με πολλά κόκκινα λουλουδάκια. Είχε και δαντελίτσα στα μανίκια, άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις. Κοίταξα κάπως δειλά την τιμή: 24,95!! Έμεινα μπροστά στον καθρέφτη να κοιτάω μια το φόρεμα πάνω μου, μια την τιμή. Τελικά, βγήκα από το μαγαζί σχεδόν τρέχοντας, αφήνοντας το φόρεμα στην πρώτη κρεμάστρα που βρήκα μπροστά μου. Το θέμα, φίλε, είναι ότι δεν έχω χρήματα! Για τίποτα σχεδόν... Ήρθε και ο λογαριασμός του κινητού, ήρθε και ο λογαριασμός της Forthnet, ήρθαν και τα κοινόχρηστα - με τέσσερις δόσεις φυσικού αερίου μαζεμένες! Και ενώ ακούω μουσική για να ξεχάσω το λιλιπούτειο φορεματάκι, κάνω υπολογισμούς και προσθαφαιρέσεις με βάση τον λιλιπούτειο μισθό μου και αναρωτιέμαι: αυτός ο Θωμάς από το “Πάμε Χαβάη” της Πρωτοψάλτη, ο οποίος έχει τόσα λεφτά στο σπίτι που του φτάνουν για να την κοπανήσει για Καραϊβική, τι δουλειά να κάνει άραγε και πόσο μάγκας είναι;
