Χα! Μετά από δυο μέρες απεργίας και αρκετά χιλιόμετρα στα πόδια, τα «λέμε» από εδώ κανονικά. Γενική παρατήρηση: αυτές οι μέρες ήταν καταλυτικές. Τέτοια αισιοδοξία και ελπίδα στα πρόσωπα ανθρώπων είχα χρόνια να δω. Ίσως έφταιγε και ο ήλιος που φώτιζε τα πρόσωπα αυτών που βγήκαν στους δρόμους για να μην τα κρύβουν σε λίγα χρόνια. Τέλος πάντων, στην διάρκεια αυτού του απεργιακού διημέρου με έπιασαν δεκάδες άνθρωποι και με αγωνία ρωτούσαν πόσες μέρες απεργία κάνουν οι δημοσιογράφοι. Όταν λάμβαναν την απάντηση των 48 ωρών, οι περισσότεροι ξίνιζαν και δυσφορούσαν. «Τώρα πώς θα μάθουν οι γιαγιάδες στο χωριό για την πορεία»; «Γιατί δεν βάλατε αποκλειστικά απεργιακά δελτία»; «Αυτά είναι μαλακίες, παίζετε το παιχνίδι της κυβέρνησης». Αυτοί βέβαια που έλεγαν αυτά δεν είχαν στο μυαλό τους κάτι το εξαιρετικά ουσιώδες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που πήγαν στην διαδήλωση, δεν κινητοποιήθηκαν ούτε έμαθαν για αυτήν από την TV. Την έμαθαν από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Αν περιμέναμε τέτοια από τα ΜΜΕ, τότε όλοι θα μέναμε σπίτι να ανακατεύουμε το τσαγάκι μας, ή θα πηγαίναμε στην παραλία να λιάσουμε τον πισινό μας. Άσε που αυτοί που απαιτούν από τους δημοσιογράφους να δουλέψουν κάνουν το ίδιο με τα ανθρωπάρια τα οποία ζητούν από τους εργάτες της ΔΕΗ και των δήμων να σταματήσουν την απεργία τους, λες και θα χαλάσει ο τραχανάς και δεν μπορέσουν να τον πετάξουν. Και σε τελική ανάλυση άθλιε μικροαστούλη, Revolution Will Not Be Televised, ρε!
Νίκος Σβέρκος
