Το 1886 στο Σικάγο εργάτες έχυσαν αίμα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για την κατοχύρωση του οκτάωρου και του δικαιώματος στην απεργία. Σε ανάμνηση εορτάζουμε την εργατική Πρωτομαγιά, που κάθε φορά λανθάνει της αντίληψής μας ότι δεν είναι μέρα αργίας αλλά μέρα Απεργίας. Της απεργίας που σήμερα 19/3 είναι καθολική και έχει τόσο κατασυκοφαντηθεί τον τελευταίο καιρό, με τον αλάνθαστο μηχανισμό που η εξουσία διαθέτει, για να καταστείλει κάθε αντίδραση και αμφισβήτηση απέναντί της: τον μηχανισμό ενεργοποίησης του περίφημου «κοινωνικού αυτοματισμού». Κρατικά και ιδιωτικά δελτία ειδήσεων βρίθουν εικόνων και φρασεολογίας που υποσκάπτει το δικαίωμα στην απεργία, ενώ «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, στο ρόλο αγανακτισμένων πολιτών, υπερτονίζουν τις επιπτώσεις στη ζωή ή τη δημόσια υγεία. Μόνο που αυτός είναι ο ρόλος του δωσίλογου και δη άνευ κουκούλας, ο ρόλος αυτού που εξασφάλισε την όποια δική του υπόσταση και ως αντάλλαγμα δίνει στυγνά όλους τους άλλους. Εξίσου πρωταγωνιστικός, όμως, είναι και ο ρόλος του πλήθους που παρακολουθεί παθητικά, σιωπά υποκριτικά και στρέφεται ανελέητα εναντίον των άλλων κοινωνικών ομάδων, όταν το ίδιο ελπίζει με (εδώ και πολλές τετραετίες αποδεδειγμένα) κίβδηλες υποσχέσεις ότι θα τη βολέψει. Η ισοπέδωση των αξιών και η κυνική επικράτηση του πνεύματος του ατομικισμού μας οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην απώλεια κι αυτής ακόμα της ατομικής επιβίωσης, γιατί πολύ απλά η μονάδα δεν μπορεί να ευτυχεί, όταν γύρω της αποδομείται το σύνολο. Η απεργία η οποίσ δεν έχει κοινωνικό κόστος, δεν είναι απεργία - κόστος και για τον ίδιο τον απεργό, που αποτιμάται σε χαμένα ημερομίσθια. Ο ΔΕΗτζής θα κατεβάσει το ρεύμα, ο σκουπιδιάρης δεν θα μαζέψει τα σκουπίδια, ο καθηγητής θα απέχει σε καιρό εξετάσεων, ο υπάλληλος της Ολυμπιακής σε περίοδο γιορτών (εντάξει, ο Γιαπωνέζος θα φορέσει το λευκό του περιβραχιόνιο και θα συνεχίσει να δουλεύει)• για όλα εκείνα που μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα, που ξεχάσαμε με ποιον τρόπο έγιναν κεκτημένα και που καλούμαστε να επαναδιεκδικήσουμε - εφόσον ξεπεζέψουμε το υποκριτικό καλάμι της ανωτερότητάς μας από τον σκλάβο της αλλοτινής φυτείας. Αλλιώς η απεργία θα καταντήσει άλλο ένα είδος υπό εξαφάνιση, με επίσημη μέρα εορτασμού την Πρωτομαγιά.
