Όλη αυτή η υστερία των τελευταίων ημερών με τα blogs, τους διαχειριστές, τους χρήστες, τους επισκέπτες, το τι κάνει ο ένας, το τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει ο άλλος, και όλη αυτή η ένδεια γνώσης των μεγαλοδημοσιογράφων για τα όσα συμβαίνουν στο διαδίκτυο, ομολογώ ότι με κατέπληξε. Με κατέπληξε όχι γιατί περίμενα ότι θα είχαν φιλοτιμηθεί όλοι αυτοί οι τύποι να μάθουν πώς επικοινωνεί πλέον ο κόσμος, αλλά γιατί φάνηκε ότι αντιμάχονται οτιδήποτε νεωτεριστικό, ΛΥΣΣΑΛΕΑ και ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ. Δεν με απασχολεί καθόλου το ποινικό μέρος της υπόθεσης. Αν θες να εκβιάσεις, δεν έχεις ανάγκη το blog. Στέλνεις dvd, κασέτες με συνομιλίες, φωτογραφίες. Αν αυτή είναι η στόφα σου, τον τρόπο για να κάνεις τη βρωμοδουλειά σου θα τον βρεις. Όμως αυτή η απροκάλυπτη επίθεση των «παραδοσιακών» δημοσιογράφων κρύβει φόβο. Φόβο ότι μια μέρα θα ξυπνήσουν και θα διαπιστώσουν ότι οι έντυπες εφημερίδες δεν πουλάνε ούτε φύλλο και δεν θα έχουν καταλάβει τι έγινε. Η πρόοδος της τεχνολογίας έχει επιφέρει αλλαγές σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Στη μουσική για παράδειγμα, δεν έχουμε καμία σχέση σαν ακροατές, οι 30+ με τους σημερινούς 20άρηδες, που ακούν μουσική αποκλειστικά σχεδόν από αυτά που «κατεβάζουν» ή από το myspace. Αντίστοιχα, το μέλλον είναι τα blogs και οι νέες μορφές ειδησεογραφικής προβολής. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, και όλοι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να ελέγχουν το παιχνίδι και -αλλοίμονο!- τα μυαλά μας, καλό θα είναι να αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα. Ο κομιστής της είδησης στο μέλλον, το πολύ άμεσο, δεν θα είναι τα λίγα και ισχυρά trust, αλλά ο καθένας από εμάς.
