Σ’ έπιασα εντελώς αδιάβαστο… Τα συγκροτήματα και τους μουσικούς που ακολουθούν τα ξέρεις; ‘Όχι ε, ήμουν σίγουρος. Ούτε εγώ τα ήξερα, μην κάνω τον έξυπνο. Όμως χιλιάδες σε όλο τον κόσμο όχι απλώς τα ήξεραν αλλά και τα άκουγαν μετά μανίας. Λοιπόν, έχουμε και λέμε... “Calliope Bloom,” “Calliope Erratum,” “Callous,” “Callous Humane,” “Callous Post,” “Callousness,” “Calm Baseball,” “Calm Connected,” “Calm Force,” “Calm Identity,” “Calm Innovation,” “Calm Knuckles,” “Calm Market,” “Calm The Super,” “Calm Weary,” “Calms Scorching,” “Calorie Event,” “Calorie Screams,” “Calvin Mann,” “Calvinistic Dust,” “Calypso Xored,” “Camalus Disen,” “Camaxtli Minerva,” “Cambists Cagelings,” και “Camel Edible.”
Κι αν δεν ξέρεις τα γκρουπ μπορεί να ξέρεις τα σουξέ τους κι όταν λέμε σουξέ το εννοούμε. Απέδωσαν στους δικαιούχους τους -συνθέτες, στιχουργούς, εκτελεστές και ατζέντηδες- πάνω από 10 εκατομμύρρια δολάρια. Grand σουξέ / ακόμα πληρώνω / ολαρία ολαρά / που θα λεγε κι ο Σαββόπουλος.
Πού είχαμε μείνει όμως; Α ναι, στα τραγούδια... “Zygophyceae,” “Zygophyllaceae,” “Zygophyllum,” “Zygopteraceae,” “Zygopteris,” “Zygopteron,” “Zygopterous,” “Zygosporic,” “Zygotenes,” “Zygotes,” “Zygotic,” “Zygotic Lanie,” “Zygotic Washstands,” “Zyme Bedewing,” “Zymes,” “Zymite,” “Zymo Phyte,” “Zymogenes,” “Zymogenic,” “Zymologies,” “Zymoplastic,” “Zymopure,” “Zymotechnical,” “Zymotechny,” και “Zyzomys.”
Όλα γραμμένα από την Τεχνητή Νοημοσύνη με την συμβολή του αποτυχημένου μουσικού Michael Smith, ετών 52 από τη Βόρεια Καρολίνα, που δεν κατάφερε με την τέχνη του να προκόψει, προσπάθησε και ως μάνατζερ και ατζέντης δικαιωμάτων με παρόμοια αποτελέσματα. Όμως όλα αυτά του φάνηκαν ένα πολύ χρήσιμο σχολείο για να στήσει τη «μηχανή».
Τραγούδια γραμμένα από AI που τα «έδωσε» σε ένα σωρό ανύπαρκτα συγκροτήματα που τα «ανέβασαν» σε όλες τις γνωστές πλατφόρμες streaming. Μετά δημιούργησε έναν στρατό από bots που άρχισαν να «ακούνε» μετα μανίας αυτά τα τραγούδια. Ακούραστοι οι fake λογαριασμοί και ικανοί να ακούνε τα ίδια τραγούδια διαρκώς χωρίς να σαλτάρουν, έφταναν να ακούνε μέχρι 661.440 φορές την ημέρα, δημιουργώντας έσοδα που έφταναν τα 1.207,128 $ τον χρόνο.
Ο Smith είχε δημιουργήσει και μια εταιρία «μαϊμού» που εκπροσωπούσε αυτά τα συγκροτήματα και τους μουσικούς και εισέπραττε τα δικαιώματα. Χρήματα που «χάθηκαν» από τις τσέπες πραγματικών μουσικών -οι οποίοι άλλωστε σταθερά διαμαρτύρονται για τα ψίχουλα που τους πληρώνουν οι πλατφόρμες- και τα οποία επιδοτήσαμε όλοι εμείς με τις συνδρομές μας.
Τα δεκάδες τραγούδια που μπόρεσαν να παραχθούν εύκολα και γρήγορα με Τεχνητή Νοημοσύνη, τα πολλά και διαφορετικά ψευτοσυγκροτήματα και τα χιλιάδες bots που στήθηκαν για την περίσταση (υπολογίζονται σε 10.000 οι ψεύτικοι λογαριασμοί), δείχνουν τους κινδύνους που κρέμονται πάνω από το κεφάλι της Τέχνης και της πραγματικής δημιουργίας. Κι αξίζει να σημειωθεί πως όλα αυτά έγιναν ενώ βρισκόμαστε ακόμη στην νηπιακή ηλικία της ΑΙ. Φανταστείτε τι θα μπορεί να γίνει όσο η σχετική τεχνολογία θα εξελίσσεται και θα αποκτάει δεξιότητες.
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί τόσα πολλά και διαφορετικά συγκροτήματα και τραγούδια, αυτό έγινε για να μην τραβάνε την προσοχή. Καθώς το streaming διαχεόταν σε πολλά και διαφορετικά, δεν κινούσε υποψίες όπως θα γινόταν με ένα συγκρότημα και ένα σουξέ που όλοι θα έψαχναν να δουν ποιο είναι.
Ο Michael Smith ανακαλύφθηκε μετά από 5 χρόνια δράσης και οδηγήθηκε στα αμερικάνικα δικαστήρια με κατηγορίες που μπορούν να τον κλείσουν φυλακή για 20 χρόνια, όμως η δράση του είναι ένα ακόμη παράδειγμα για το πως η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να υπονομεύσει την πραγματική μουσική και τον κόπο των ανθρώπων.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ενώ οι μουσικοί, τα συγκροτήματα και οι δημιουργοί της μουσικής και της τέχνης γενικότερα διαρκώς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την Τεχνητή Νοημοσύνη και πόσο θέτει την δουλειά τους σε κίνδυνο, είναι οι ιδιοκτήτες των στούντιο, οι παραγωγοί ταινιών, οι δισκογραφικές εταιρίες που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος και πως ο συνδυασμός ανθρώπων και μηχανών μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά. Ξέρουν πως η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ακούραστη, δεν έχει απαιτήσεις, μπορεί να παράγει διαρκώς τον «χρυσό μέσο όρο», να μην αρρωσταίνει, να μην απαιτεί, να μην διεκδικεί, να μην χρειάζεται σεβασμό και επιβεβαίωση.
Μόνο που η τέχνη δεν είναι μια βίδα που την βιδώνει ένα ρομπότ.
