Πολλοί είναι αυτοί που αποθέωσαν τον Γιώργο Νταλάρα επειδή την είπε στους νεαρούς «δημοσιογραφίσκους» του gossip και των πρωινάδικων, κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Ούτε ο Νταλάρας προφανώς, ούτε εγώ, ούτε εσύ... Γιατί να το κάνουμε άλλωστε αφού είχαμε εύκολο θύμα να το δείξουμε με το δάχτυλο. Αυτοί φταίνε... Αυτοί το κάνουν, μαζί με τους αρχισυντάκτες και τα κανάλια αλλά γιατί; Το κάνουν επειδή εμείς το καταναλώνουμε. Την ώρα που το gossip ζει και βασιλεύει και καταναλώνεται αμάσητο από νέους, γέρους, άντρες, γυναίκες και παιδιά, η αξιοπρεπής δημοσιογραφία αγκομαχάει και αργοπεθαίνει.
Ταυτόχρονα με τα «γεγονότα Νταλάρα» μάθαμε για το Pitchfork και το Sports Illustrated που πνέουν τα λοίσθια, τα πιό πρόσφατα δείγματα μιας δημοσιογραφίας που μαραίνεται γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί να την ποτίσουν. Τα τελευταία χρόνια απλώς ακούμε κακά μαντάτα για έντυπα που κλείνουν, για αξιοπρεπείς προσπάθειες που οδηγούνται σε αδιέξοδο, για δημοσιογράφους που μένουν χωρίς δουλειά, που πάνε στα αζήτητα με συνοπτικές διαδικασίες. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν... Αντιθέτως το gossip το ποτίζουν τόσοι πολλοί που σύντομα θα είναι ζούγκλα, ένας κισσός που θα τα καταπιεί όλα. Αν αφήσουμε στην άκρη τις συνωμοσιολογικές θεωρίες για τους κακούς καναλάρχες που μας ταΐζουν σανό ενώ εμείς θέλουμε ορχιδέες, τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις που δεν έχουν άποψη. Εξυπηρετούν συμφέροντα αλλά είναι και έμποροι. Προσφέρουν αυτό που καταναλώνεται ευρέως. Αν διαπίστωναν πως θέλουμε να ξυπνάμε με ποίηση, να βλέπουμε Wes Anderson, να ακούμε Jaimie Branch, ερευνητικά ντοκιμαντέρ και αξιοπρεπή δημοσιογραφία, θα μας την πρόσφεραν. Όμως όσοι το θέλουμε αυτό, είμαστε τόσο λίγοι που ούτε περίπτερο δεν μπορεί να συντηρηθεί, όχι έντυπο, σταθμός ή κανάλι. Δεν σας κάνει εντύπωση που υπάρχουν τόσα πολλά ραδιόφωνα, με υψηλή ακροαματικότητα που παίζουν μόνο επιτυχίες και χιλιοπαιγμένα σουξέ; Ο θρίαμβος του playlist. Κι οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι διαφορετικό πέφτει πάντα στο κενό. Ρώτα με εμένα να σου πω την ιστορία του Ρόδον FM...
Αν δεν ήταν λοιπόν αυτοί που τους την έπεσε ο Νταλάρας γιατί θα ντρέπονταν να κάνουν αυτή τη δουλειά, θα ήταν κάποιοι άλλοι, κι αν ντρέπονταν κι αυτοί, κάποιοι άλλοι. Η αγορά πάντα βρίσκει τρόπο να καλύπτει τη ζήτηση. Και ζήτηση υπάρχει! Από μένα, από σένα, απ' τον διπλανό, από τον από πάνω, απ' τη θεία σου, από τον κουμπάρο, από τον γείτονα. Από μας... Εμείς όμως; Δεν φταίω εγώ που δεν κατόρθωσα, μετά από 50 χρόνια προσπαθειών, να κάνω τους πολλούς να ακούνε Nick Cave και P J Harvey, Kamasi Washington και Flying Lotus, MOb και Central Pozitronics; Δεν φταίει ο Νταλάρας που αυτά τα παιδιά στα οποία την έπεσε δεν ξέρουν τον Τσιτσάνη και προτιμούν τον Νίνο και τον Οικονομόπουλο, τον Αργυρό και τον Ρέμο που διαφημίζουν προϊόντα; Δεν φταίνε οι γονείς (straight, gay, γονέας 1&2, whatever) που τόσο εύκολα το τραπ τους πήρε τα παιδιά μέσ' απ' τα χέρια, ίσως γιατί δεν νοιάστηκαν, ίσως γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι; Βολικό είναι να φταίει πάντα ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης, το τραπ και τα χάμπουργκερ, τα ξέκωλα και οι ξανθιές παρουσιάστριες αλλά εγώ, εσύ, ο Νταλάρας, η κοινωνία των πολιτών, φαίνεται πως δεν την κάναμε καλά τη δουλειά κι αν κερδίσαμε μερικές μάχες, τον χάσαμε τον πόλεμο αδερφέ. Αυτό που συμβαίνει τώρα, αντανακλά κι εμάς.
Αιώνια τιμή σε όσους δεν παραιτούνται, πέφτουν και ξανασηκώνονται, προσπαθούν κι ας φαίνεται μάταιος ο αγώνας αλλά νομίζω, για όσα συμβαίνουν γύρω μας, εμείς ειδικά που είμαστε μιας κάποιας ηλικίας, πρέπει να κοιταζόμαστε πιό συχνά στον καθρέφτη απ' το να κουνάμε το δάχτυλο. Αν είμασταν πραγματικά πολλοί όσοι θέλουμε την αισθητική αξιοπρέπεια, την σωστή δημοσιογραφία, την ψαγμένη μουσική και το ανατρεπτικό θέαμα, θα είχε βρει τρόπο να υπάρχει και να επιβιώνει. Αλλά... «Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
