Ο δίσκος της εβδομάδας
Run The Jewels – Run The Jewels 3
Το Run The Jewels 3 σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Διάβολε, δεν είναι δίσκος αυτός, οδοστρωτήρας είναι.
Είναι πραγματικά δύσκολο να συνταχθεί δομημένη πρόταση που να αποτυπώνει αυτό που συμβαίνει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Τα αιχμηρά beats και η πολυεπίπεδη παραγωγή του El-P αγγίζουν ταβάνι, το δε ραπάρισμα του Killer Mike (ο οποίος εύκολα τον «έχει» τον πρώτο στον συγκεκριμένο τομέα) τσακίζει κόκκαλα. Τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο ωσάν αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ, με σχεδόν μηδαμινές αυτή τη φορά αστοχίες. Πόση δαιμονισμένη έμπνευση πρέπει να έχει, αλήθεια, κανείς για να παράγει στιγμές σαν το “Legend Has It” ή το “Panther Like A Panther”;
Από το ντεμπούτο του 2013 φαινόταν ότι το πάνε καλά το πράγμα, αλλά τούτοι εδώ γίνονται καλύτεροι δίσκο με τον δίσκο. Τόσο καλά έχει λειτουργήσει η μεταξύ τους χημεία, που οι solo δισκογραφίες τους (δικαιολογημένα) έχουν παγώσει από το 2012. Οι τύποι παίζουν τον ρυθμό στα δάχτυλα σε βαθμό τέτοιον, ώστε κάνουν τις περισσότερες παραγωγές στον χώρο να φαντάζουν στην καλύτερη περίπτωση απόπειρες πρωτοετών σπουδαστών σε τμήμα μουσικής παραγωγής. Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι DJs στα διάφορα clubs θα λιώνανε τα κομμάτια τους (όπως συνέβαινε κάποτε π.χ. με τον 50 Cent), αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι Run The Jewels παραείναι πολιτικοποιημένοι για να βρουν θέση στο mainstream.
Εν ολίγοις, το 2017 βρήκε την πρώτη του «μεγάλη» κυκλοφορία, προτού καν ξεκινήσει. This was nothing less than “a Christmas fucking miracle”.
{youtube}QaPrQa3oMy0{/youtube}
Ακούστε επίσης
Little Simz – Stillness In Wonderland
Παραμένοντας στο hip hop, ένας δίσκος που κυκλοφόρησε επίσης στην εκπνοή του 2016 και αξίζει να συμπεριληφθεί στις προτάσεις είναι ο δεύτερος της Little Simz. Η κατά κόσμον Simbi Ajikawo ραπάρει the British way και ενσωματώνει επιρροές grime και jazz, δίνοντας παράλληλα στον ήχο της και μια ψυχεδελίζουσα χροιά. Στις ηχογραφήσεις της υπάρχει έντονη οργανικότητα, αλλά και αρκετή λεπτομέρεια σε επίπεδο παραγωγής. Πνευματικό παιδί του Kendrick Lamar, αν μη τι άλλο.
{youtube}haoKGNFnhhQ{/youtube}
Brian Eno – Reflection
Η νέα δουλειά του Brian Eno αποτελείται από ένα μόλις ambient κομμάτι, με διάρκεια 54 λεπτά. Είναι μάλιστα διαθέσιμο και σαν application, το οποίο αλλάζει τη μουσική ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Είναι ίσως ό,τι πιο στριφνό και εσωστρεφές έχει υπογράψει, ακόμα και στο πλαίσιο των ambient κυκλοφοριών του. Παραμένει όμως ενδιαφέρουσα πρόταση, ιδιαίτερα για τα δεδομένα της δισκογραφικής ξηρασίας του Γενάρη.
Foxygen – Hang
Το ότι είναι φανατικοί αναβιωτές και περιστασιακοί κλέφτες οι Foxygen το γνωρίζουμε και το παίρνουμε ως δεδομένο. Έχουν όμως κάτι το ελκυστικό τα κομμάτια τους και αυτή τη φορά, αν και δεν πλησιάζουν το επίπεδο του We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic (2013).
{youtube}_-tZ1gbc2pQ{/youtube}
