Ο δίσκος της εβδομάδας
The xx – I See You
Όταν τον Ιούνιο του 2015 η στήλη είχε παρουσιάσει το άπαιχτο εκείνο solo album του Jamie xx, ο τίτλος του άρθρου ήταν «Δίσκος βόμβα από τον εγκέφαλο των xx». Ο τρίτος δίσκος των Λονδρέζων επιβεβαιώνει την ιδιότητα αυτή του Jamie Smith ως δημιουργικού πυρήνα του συγκροτήματος περισσότερο από κάθε προηγούμενο, μιας και το εξαιρετικά επιτυχημένο In Colour φαίνεται ότι ήταν αυτό που έδωσε τις κατευθυντήριες γραμμές για τον νέο τους ήχο.
Ο indie pop μινιμαλισμός, ο οποίος χαρακτήρισε την εκκωφαντική (ειρωνεία ε;) άφιξή τους στα μουσικά πράγματα το 2009 και παρέμεινε παρών στο Coexist του 2012, πλέον έχει υποχωρήσει αισθητά (αν και όχι ολοκληρωτικά), δίνοντας τη θέση του σε έναν ήχο πιο γεμάτο, πιο ηλεκτρονικό, πιο χορευτικό, με πινελιές ξεκάθαρα επηρεασμένες από το In Colour (sampling, percussion, steel drums κ.ά.)
Το αγαπημένο τρίο ακούγεται αυτή τη φορά όχι μόνο πιο ευέλικτο ηχητικά, αλλά και πιο εξωστρεφές, πιο απελευθερωμένο εκφραστικά. Δίχως να αλλοιωθεί η ταυτότητά τους, η εκφραστική τους παλέτα έχει επεκταθεί και ο μουσικός ορίζοντάς τους έχει διευρυνθεί, ανατρέποντας τη στασιμότητα του Coexist και δίνοντας την αίσθηση συγκροτήματος που βρίσκεται σε άνθιση.
Και σε επίπεδο συνθέσεων, όμως, το I See You πατάει γερά στα πόδια του. Τα πρώτα singles “On Hold” και “Say Something Loving”, μαζί με έξυπνα κομμάτια σαν το “Lips” ή τα μελωδικά “A Violent Noise” και “Replica”, θα χαρίσουν στον δίσκο μια διαχρονικότητα που το προηγούμενο άλμπουμ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Μένει να το δούμε να επαληθεύεται.
{youtube}blJKoXWlqJk{/youtube}
Ακούστε επίσης
SOHN – Rennen
O SOHN (ή αλλιώς το τρέχον project του Βρετανού μουσικού που ακούει στο όνομα Christopher Taylor) αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της επιδραστικότητας του James Blake στον κόσμο της ηλεκτρονικής pop. Και μπορεί να μην προσεγγίζει ποτέ το βάθος του μουσικού του ινδάλματος, ωστόσο είναι παραπάνω από εμφανές το pop value σε πολλά από τα catchy κομμάτια του δεύτερου αυτού δίσκου του.
{youtube}3fQOlOwnaN8{/youtube}
Julie Byrne – Not Even Happiness
Δεύτερος δίσκος για τη νεαρή Νεοϋορκέζα τραγουδοποιό, o οποίος κινείται σε ασφαλή μεν folk μονοπάτια, όμως είναι άψογα δουλεμένος και αποδοσμένος. Ζεστή φωνή, εκφραστικές, ξέπνοες σχεδόν ερμηνείες, απολαυστικό fingerpicking και ένας διάχυτος ρομαντισμός που σαγηνεύει. Αν βελτιώσει λίγο της συνθέσεις της, η Julie Byrne θα μπορούσε να αποτελέσει την αμερικάνικη απάντηση στη Laura Marling.
{youtube}Y0rI17ooZII{/youtube}
Bonobo – Migration
Δεν είναι τυχαίο που ο 6ος δίσκος του Bonobo εξελίσσεται στον πιο επιτυχημένο (εμπορικά) της πορείας του. Πρώτη φορά η electronica του Βρετανού παραγωγού ακούγεται τόσο προσβάσιμη, χωρίς μάλιστα να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα. Μια easy listening απόδραση σε (ηχο)τοπία από διάφορες γωνιές του πλανήτη.
{youtube}9bZmA4j8l2A{/youtube}
