Ο δίσκος της εβδομάδας
Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life
Οι Japandroids δεν έπαιξαν ποτέ κάτι που δεν έχει ξαναπαιχτεί. Δεν διεκδίκησαν δάφνες πρωτοτυπίας και μάλλον δεν ενδιαφέρθηκαν και ποτέ για αυτό. Η μουσική των Καναδών μιλάει απευθείας στο υποσυνείδητο οποιουδήποτε γαλουχήθηκε μουσικά στην εφηβεία του με αμερικάνικο indie των 1990s, με noise, (pop) punk ή και emo μπάντες της δεκαετίας εκείνης. Μιλάει επίσης σε όσους τα γνώρισαν μέσα από αναβιώσεις της επόμενης δεκαετίας. Και το κυριότερο, μιλάει και σε σημερινούς 16άρηδες, που δεν έχουν ιδέα για όλα τα παραπάνω ρεύματα.
Έχει μια σαρωτική, άγουρη νεανική ενέργεια η τραγουδοποιία των Japandroids, τόσο σε επίπεδο μουσικής όσο και στίχων, η οποία μαγνητίζει κατευθείαν οποιονδήποτε κρατάει ζωντανό μέσα του τον έφηβο εαυτό του. Έχει επίσης μια πηγαία μελωδικότητα, μια ευφορική ανθεμικότητα, η οποία αντανακλά διαχρονικά rock ένστικτα: αν και δεν είναι φρέσκια, νιώθεις ότι η μουσική τους θα είναι επίκαιρη ακόμα και σε 30 χρόνια από σήμερα. Και συν τοις άλλοις, διαθέτει ένα ακόμη ενδιαφέρον χαρακτηριστικό· έχει το εκτόπισμα να γεμίζει αρένες, δένει όμως και με την κουλτούρα των μικρών, εναλλακτικών venues.
To Near To The Wild Heart Of Life είναι ο λιγότερο καλός δίσκος τους, όχι γιατί πρεσβεύει κάτι διαφορετικό, αλλά επειδή οι συνθέσεις είναι υποδεέστερες σε σύγκριση με εκείνες των δύο προηγούμενων άλμπουμ –και ιδιαίτερα του άψογου Celebration Rock του 2012. Διαθέτει όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά των Japandroids, απλά δεν αξιοποιεί τη δυναμική τους στον μέγιστο βαθμό. Είναι αρκετό αυτό για να το αναδείξει σε άλμπουμ της χρονιάς; Σίγουρα όχι.
Σε καλύτερο δίσκο της εβδομάδας, όμως, οπωσδήποτε.
{youtube}pSkrhQiwFcE{/youtube}
Ακούστε επίσης
Wiley – Godfather
Ο περσινός, βραβευμένος με Mercury Prize δίσκος του Skepta επανέφερε στο προσκήνιο το grime, στα όρια μάλιστα της mainstream αναγνώρισης. Καμία έκπληξη λοιπόν που έναν χρόνο αργότερα ο Wiley, ένας εκ των δύο βασικών εμπνευστών του είδους (ο Dizzee Rascal φυσικά είναι ο άλλος), ντεμπούταρε στο #9 των βρετανικών charts με τον νέο του δίσκο, με τον απόλυτα αυτοαναφορικό τίτλο Godfather. Το άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί την επιστροφή του «νονού» του grime στις ρίζες του είδους και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα του προσωπικού του καταλόγου, αλλά και της grime δισκογραφίας γενικότερα.
{youtube}gcroTw04i-w{/youtube}
Flaming Lips – Oczy Mlody
Το τι κράξιμο έχει δεχτεί ο 15ος δίσκος των Flaming Lips δεν περιγράφεται, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις κριτικές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για να καταλάβει. Ευτυχώς υπήρξαν και κριτικοί που τους «έπιασαν» –και με αυτούς θα συνταχθεί η στήλη. Το αμερικάνικο συγκρότημα το τερμάτισε πάλι στην ψυχεδέλεια, υιοθετώντας έναν ήχο που βασίζεται στα synths και φέρει (όπως πάντα) το μοναδικό τους ηχόχρωμα. Εντάξει, προφανώς το Oczy Mlody απευθύνεται μόνο σε die hard οπαδούς του είδους, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την αξία του, έτσι δεν είναι;
{youtube}WK_ggTw4lhA{/youtube}
Cloud Nothings – Life Without Sound
Ο Dylan Baldi και η μπάντα του έχουν λειάνει κομματάκι τις γωνίες τους σε αυτόν τον 4ο δίσκο τους. Είναι αμφίβολο ότι το Life Without Sound έχει κάτι να προσθέσει στη δισκογραφία των Cloud Nothings, από την άλλη όμως έχει αρκετά καλό υλικό να επιδείξει ώστε να αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του.
{youtube}rt9N_yHvwyM{/youtube}
