Ο δίσκος της εβδομάδας
Ty Segall – Ty Segall
Ο 9ος δίσκος του Ty Segall δεν είναι ο πρώτος, αλλά ο δεύτερος ομώνυμος που έχει κυκλοφορήσει, αφού και το ντεμπούτο του (2008) έφερε το όνομά του. Κι αν τότε η σημειολογία πίσω από αυτήν την επιλογή ήταν η πρόθεσή του να συστηθεί στο κοινό, αυτή τη φορά η ερμηνεία είναι διαφορετική: γνωρίζει ότι έχει παραδώσει την πλέον πολύπλευρη δουλειά του, η οποία φωτίζει όλες τις διαφορετικές πτυχές της ηχητικής του ταυτότητας και κατ’ επέκταση καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Και γνωρίζει, επίσης, ότι έχει δημιουργήσει ίσως τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του –ας βάλουμε ένα μικρό ερωτηματικό εδώ για χάρη του Slaughterhouse (2012).
Μαζί με τη garage/punk ταμπέλα, που αποτελεί και βασικό ηχητικό κορμό του Ty Segall όλα αυτά τα χρόνια, στον δίσκο υπάρχει έντονο το hard rock/psych στοιχείο, αλλά και η πιο soft, indie rock πλευρά του, που γνωρίσαμε σε δίσκους όπως το Sleeper (2013). Στο “The Only One”, για παράδειγμα, μοιάζει να έχει πάθει Jimi Hendrix, όπως και στο “Break A Guitar”· το οποίο, παρεμπιπτόντως, συγκαταλέγεται εύκολα στα 5 καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας του. Στο δε “Warm Hands (Freedom Returned)” –επίσης μεγάλο highlight– η ψυχεδέλεια βαράει κόκκινο χάρη στη σχεδόν 4λεπτη γέφυρα, βγαλμένη κατευθείαν από τα late 1960s. Και από την άλλη, κομμάτια σαν το ηπιότερο “Talkin'” θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποιο από τα άλμπουμ των Wilco και αντιπροσωπεύουν εκείνη την πιο soft πλευρά του.
Αυθεντικότητα μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα μην ψάχνετε, η λογική στο songwriting του Ty Segall παραμένει αυστηρά αναβιωτική. Είναι όμως τόσο καλό το υλικό του νέου του άλμπουμ, ώστε ξεχνάς τυπικά κριτήρια της μουσικοκριτικής, αφήνεις στην άκρη στρυφνότητες και σκεπτικισμούς και απλά γκρουβάρεις.
{youtube}3dN4-zUqEQ0{/youtube}
Ακούστε επίσης
Migos – Culture
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι δίσκος της εβδομάδας, αντί του Ty Segall. Πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ των Migos, hip hop/trap σχήματος της ίδιας συνομοταξίας με ονόματα όπως ο Future και ο Young Thug –ένα ρεύμα που κάτω από τη μύτη του mainstream έχει μαζέψει υπολογίσιμο κοινό, ακόμα και στη χώρα μας. Για την Αμερική δεν το συζητάμε, ήδη μετράει ένα #1 single το Culture (“Bad And Boujee”) και είναι βέβαιο ότι θα βγάλει αρκετά ακόμη επιτυχημένα. Ορισμένα από τα beats του δίσκου (ειδικά στο πρώτο μισό) είναι από τα καλύτερα που έχουν ακουστεί στη σκηνή τα τελευταία χρόνια.
{youtube}S-sJp1FfG7Q{/youtube}
Rose Elinor Dougall – Stellular
Συμπαθέστατος δεύτερος solo δίσκος ηλεκτρονικής indie pop από τη Βρετανίδα μουσικό, διαβασμένος σε ό,τι αφορά τη δεκαετία του 1980, εναρμονισμένος όμως και με την τρέχουσα μουσική πραγματικότητα. Το Stellular διαφέρει αισθητά από το ντεμπούτο της Rose Elinor Dougall, της έχει χαρίσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και μάλλον έπεται συνέχεια.
{youtube}2sQokf-ug3I{/youtube}
Mark Eitzel – Hey Mr. Ferryman
Οι εξοικειωμένοι με τον Mark Eitzel ξέρουν τι να περιμένουν από τον νέο solo δίσκο του: στρωτό, easy listening folk rock, το οποίο εστιάζει περισσότερο στον στίχο, παρά στη μουσική που τον πλαισιώνει. Δίσκος από εκείνους που δεν παθιάζουν, αλλά πάντα αποτελούν καλή συντροφιά όταν στρέφεσαι σε αυτούς. “The Last Ten Years” και “Nothing And Everything” ξεχωρίζουν.
{youtube}EUrAc5dVM48{/youtube}
