Ο δίσκος της εβδομάδας
Sampha – Process
Κάποιοι γνωρίζουν τον Sampha μέσα από τις συνεργασίες του με τον Kanye West, τον Drake, την Jessie Ware, τη Beyoncé, τη Solange, την Katy B ή τον SBTRKT. Άλλοι ίσως θυμούνται τη διάκρισή του στην 4η θέση του BBC Sound of 2014. Και μερικοί θα έχουν ακούσει τα 2 solo EP που έχει κυκλοφορήσει το 2010 και το 2013.
Με το ντεμπούτο του αυτό, θα τον γνωρίσουν και όσοι μέχρι τώρα τον αγνοούσαν. Το καλλιτεχνικό του μανιφέστο κινείται στα ηχητικά μονοπάτια που χάραξαν ονόματα όπως ο James Blake και ο Benjamin Clementine –αμφότεροι κάτοχοι Mercury Prize, παρεμπιπτόντως, με τον Sampha πιθανώς να τους ακολουθεί και σε αυτό φέτος. Η soul του Sampha τείνει άλλοτε στον οργανικό ήχο (κορυφαίο παράδειγμα το εξαιρετικό “No One Knows Me Like The Piano”, ήδη στα singles της χρονιάς) και άλλοτε στον ηλεκτρονικό, από όπου δεν λείπουν τα samples (στο “Timmy’s Prayer” ακούμε τη χαρακτηριστική μελωδία του “The Coldest Days Of My Life” των Chi-Lites, που έχει να σαμπλαριστεί τόσο πετυχημένα από το 2008 και το “Victoria’s Secret”, μέσα από το υπέροχο άλμπουμ των Quiet Village εκείνης της χρονιάς). Πάντοτε, όμως, υπάρχει η pop φόρμα, αλλά κι ένας διακριτός μελωδικός πυρήνας στις συνθέσεις του, γεγονός που υπερτονίζει το singer/songwriter στοιχείο έναντι ενός experimental status το οποίο θα μπορούσε να του αποδώσει κάποιος, βασιζόμενος στη συχνή αντισυμβατικότητα της προσέγγισής του.
Με το Process, ο Sampha εξασφαλίζει περίοπτη θέση δίπλα στον James Blake, τον Frank Ocean και τους υπόλοιπους soul/R'n'B τραγουδοποιούς της νέας γενιάς, όσους προτιμούν να ντύνουν τις συνθέσεις τους με τον ήχο της εποχής τους, από το να ακολουθούν την παραδοσιακή πεπατημένη. Εξασφαλίζει επίσης μια δεδομένη υποψηφιότητα για Mercury Prize, αλλά και ένα δυνατό πλασάρισμα στις λίστες του Δεκέμβρη με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Καθόλου άσχημα για ντεμπούτο, έτσι;
{youtube}_NSuIYwBxu4{/youtube}
Ακούστε επίσης
Loyle Carner – Yesterday’s Gone
O Loyle Carner είναι νεότατος και το Yesterday’s Gone είναι μόλις ο πρώτος του δίσκος, όμως ο ήχος του μοιάζει βγαλμένος από το hip hop της δεκαετίας του 1990 –και οι grime επιρροές που τον διαμόρφωσαν δεν είναι αρκετές για να υπερισχύσουν. Τσιλ ραπάρισμα, laid-back διάθεση και πληθώρα jazz και soul στοιχείων στις ενορχηστρώσεις συνιστούν έναν αξιόλογο hip hop δίσκο, από τους καλύτερους βρετανικούς που θα ακούσουμε μέσα στο 2017 για το είδος. Plus, ήχος που «περνάει» εύκολα στο ελληνικό κοινό.
{youtube}GazJC5cAcIw{/youtube}
Priests – Nothing Feels Natural
Μία από τις ενδιαφέρουσες νέες φωνές στον χώρο του punk είναι οι Priests από την Whashington. To Nothing Feels Natural είναι το ντεμπούτο τους και έπεται της κυκλοφορίας τεσσάρων EP της μπάντας, αλλά και ενός solo EP της τραγουδίστριας Katie Alice Greer. Ήχος αρκετά αιχμηρός, δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη έξω από τα σύνορα του είδους, αλλά σίγουρα θα ευχαριστήσει τους μυημένους.
{youtube}EXVIjFODaqQ{/youtube}
Duke Garwood – Garden Of Ashes
Στον 7ο δίσκο του Βρετανού πολυοργανίστα/τραγουδοποιού κυριαρχεί ο αμερικάνικος, ηλεκτρικός folk blues ήχος. Τα κομμάτια του Garden Of Ashes δεν βασίζονται στο χτίσιμο μελωδιών, αλλά στο χρονικό «άπλωμα» στοιχειωδών μοτίβων και απλών ιδεών μέσα από την εργαλειοθήκη του είδους. Έχει το ενδιαφέρον του.
{youtube}9Ok3ztBXQIU{/youtube}
