Ο δίσκος της εβδομάδας
Radiohead - A Moon Shaped Pool
Ο νέος ήχος των Radiohead δεν παραπέμπει σε τίποτα το πειραματικό, ούτε αποτελεί κάποιου είδους νέα σελίδα για το συγκρότημα. Μοιάζει απόλυτα οικείος, χωρίς όμως να αναπαράγει πιστά κάτι που έχουμε ξανακούσει από αυτούς –ή, πόσο μάλλον, από κάποιον άλλον. Δεν είναι ούτε ακριβώς rock, αλλά ούτε ακριβώς ηλεκτρονικός. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι pop.
Βασικά, ο νέος ήχος των Radiohead είναι ...Radiohead. Είναι ο ήχος μιας μπάντας η οποία μέσα στα χρόνια έχει καταφέρει όχι μόνο να μη μοιάζει με καμία, αλλά και να μην της μοιάσει και καμία άλλη, παρά την αναμφισβήτητη επιδραστικότητά της. Μιας μπάντας που δεν παραμένει ποτέ στάσιμη, αλλά ούτε χάνει το μοναδικό της ηχόχρωμα. Που ξέρει να συνδυάζει αριστοτεχνικά τον οργανικό ήχο με το ηλεκτρονικό στοιχείο. Που μπορεί να κάνει ακόμα και τα πιο κλασικά όργανα (τα έγχορδα εν προκειμένω, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα στις ενορχηστρώσεις) να ακούγονται διαφορετικά, στην υπηρεσία του δικού της ήχου.
Το A Moon Shaped Pool είναι πρωτίστως ένας δίσκος ηχητικής αρτιότητας, με λεπτομέρειες οι οποίες επιβάλλουν συνθήκες απομόνωσης και σιωπής προκειμένου να λάμψουν. Και, σε δεύτερο επίπεδο, είναι δίσκος καλής τραγουδοποιίας, μιας και συγκεντρώνει ορισμένα από τα δυνατότερα χαρτιά των Radiohead που για χρόνια παρέμεναν ακυκλοφόρητα (με το "True Love Waits" πρώτο και καλύτερο). Μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις 3 καλύτερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, όμως δεν συγκαταλέγεται ούτε στις 3 πιο αδύναμες. Και σίγουρα είναι υπεράνω κάθε φυσιολογικής προσδοκίας, από μια μπάντα που διανύει την τρίτη της δεκαετία στη δισκογραφία.
{youtube}TTAU7lLDZYU{/youtube}
Ακούστε επίσης
Julianna Barwick - Will
Η Julianna Barwick συνεχίζει στο γνώριμο ύφος της, με έναν ακόμη δίσκο ambient ηχοτοπίων, βασισμένων σε μεγάλο βαθμό στα αιθέρια φωνητικά της. Μπορεί να μην παρουσιάζει την αλματώδη εξέλιξη της Julia Holter και να είναι σχετικά στάσιμη ηχητικά, όμως η έμπνευση πίσω από τις δημιουργίες της είναι εμφανής και η αισθητική της αδιαπραγμάτευτη. Το Will είναι από τα πλέον απαραίτητα ακούσματα στον ευρύτερο experimental χώρο για το 2016.
{youtube}xHSrKW-99so{/youtube}
White Lung - Paradise
Το Paradise είναι το τέταρτο άλμπουμ για την indie μπάντα από το Vancouver και το δεύτερο με την ετικέτα της Domino μετά το Deep Fantasy του 2014, που ήταν κι αυτό που έκανε τη φήμη τους να εξαπλωθεί. Εδώ ο ήχος τους λειαίνεται ελαφρώς, γίνεται περισσότερο punk και λιγότερο noise. Αν δεν έχετε επαφή με το είδος, δεν είναι ο δίσκος που θα σας εμπνεύσει να αποκτήσετε. Αν όμως έχετε, κατά πάσα πιθανότητα θα το απολαύσετε.
{youtube}60oHeAHe1Tc{/youtube}
Gregory Porter - Take Me To The Alley
Ο Gregory Porter είναι κυρίως γνωστός για το Liquid Spirit του 2013, που αποτελεί κι έναν από τους καλύτερους vocal jazz δίσκους των τελευταίων χρόνων (κέρδισε και το σχετικό Grammy). Η νέα του κυκλοφορία κινείται στα ίδια πλαίσια και είναι γεμάτη από υπέροχες ερμηνείες και ζεστές ενορχηστρώσεις. Οι συνθέσεις είναι βέβαια ένα κλικ κάτω, αλλά παραμένουν πολύ αξιόλογες.
{youtube}Qj5z4SbrH20{/youtube}
