Η στήλη σήμερα ιεραρχεί τους δίσκους ενός εκ των κορυφαίων μουσικών της τελευταίας 30ετίας, από τον χειρότερο στον καλύτερο.
Στη λίστα συμπεριλήφθηκαν τα στούντιο άλμπουμ των Radiohead, οι σόλο δίσκοι του Thom Yorke, αλλά και η δουλειά που κυκλοφόρησε υπό το project των Atoms For Peace. Δεν έχουν συμπεριληφθεί δηλαδή live άλμπουμ, συλλογές, soundtracks, άλμπουμ με remixes και EP...
12. Thom Yorke – Tomorrow's Modern Boxes (2014)
Η επιλογή της τελευταίας θέσης στη λίστα, δεν ήταν δύσκολη υπόθεση. Αν και ενδιαφέρον ηχητικά, το δεύτερο σόλο άλμπουμ του Thom Yorke πάσχει από ελλιπείς συνθέσεις, οι αδυναμίες των οποίων καμουφλάρονται πίσω από την καλή αισθητική και την «ατμόσφαιρα». Ημιτελείς ιδέες που δεν οδηγούνται πουθενά και χαραμίζονται, σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δίσκου που αποτέλεσε χαμένη ευκαιρία.
11. Radiohead – Pablo Honey (1993)
To Pablo Honey διαψεύδει πανηγυρικά το δόγμα των απανταχού «πρωτοδισκάκηδων» (αυτή η μάστιγα). Πρόκειται για μια τίμια μεν, άγουρη δε προσπάθεια της μπάντας να εδραιωθεί στον χώρο του alternative rock των early 1990s, μοναδική ουσιαστική κληρονομιά της οποίας αποτέλεσε το αθάνατα υπέροχο “Creep”. Από εκεί και πέρα, μόνο diehard fans εξακολουθούν και ακούνε τον δίσκο ολόκληρο εν έτει 2019.
10. Atoms For Peace – Amok (2013)
Πίσω στο 2013, οι προσδοκίες ήταν υψηλές για το project αυτό από το supergroup των Thom Yorke, Flea, Nigel Godrich και μερικών ακόμα, αλλά το αποτέλεσμα δεν υπερέβη ποτέ το στάτους της «χρυσής μετριότητας». Ένας δίσκος άνισος, με ορισμένες δυνατές στιγμές (το “Ingenue” και το “Before Your Very Eyes…” είναι επιπέδου δισκογραφίας Radiohead) , αλλά και πολλές αδιάφορες.
9. Radiohead – The King Of Limbs (2011)
Το πρώτο μισό του The King Of Limbs βρίσκει τους Radiohead σε παροξυσμό πειραματισμού, με κομμάτια που μόνο ως b-sides θα δικαιολογούσαν τη θέση τους σε μια τέτοια δισκογραφία. Ευτυχώς, το αξιοπρεπέστατο δεύτερο μισό έρχεται να ανταμείψει τους υπομονετικούς, αν και έπειτα από το πάθημα του 2011 δεν τίθεται πια θέμα υπομονής: οι ακροάσεις ξεκινάνε από το πέμπτο κομμάτι ασυζητητί.
8. Thom Yorke – The Eraser (2006)
Ένα αξιόλογο σόλο ντεμπούτο για τον Thom Yorke, που βρίθει από ενδιαφέρουσες ιδέες, αν και δεν κατάφερε ούτε να κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο, ούτε να αλιεύσει ακροατές εκτός της δεξαμενής των Radiohead. Στέκεται έτσι περισσότερο ως αναγκαίο (για τους μυημένους) συμπλήρωμα στη δισκογραφία του συγκροτήματος, παρά ως αυθύπαρκτη πρόταση.
7. Radiohead – Hail Τo Τhe Thief (2003)
Σχεδόν τίποτα δεν είναι συναρπαστικό στο Hail To The Thief, σχεδόν τίποτα όμως δεν είναι και αδιάφορο. Ένας δίσκος μεγάλος και βαρύς, με μπόλικο καλό υλικό, ο οποίος σηματοδότησε τη μερική επαναφορά των Radiohead στις rock ρίζες τους έπειτα από τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του Kid A και του Amnesiac, γεννώντας αρκετά Radiohead classics.
6. Radiohead – Amnesiac (2001)
Ένα από τα πολλά αποδεικτικά του μεγαλείου των Radiohead, είναι το ότι έφτιαξαν έναν δίσκο σαν το Amnesiac σχεδόν αποκλειστικά με «κομμένα» tracks (από τις ηχογραφήσεις του Kid A). Η ευφυΐα του συγκροτήματος γίνεται αντιληπτή σε πολλά από τα κομμάτια του άλμπουμ, το οποίο και αποτελεί άκουσμα απαραίτητο για όσους προτιμούν την πειραματική τους φάση.
5. Radiohead – A Moon Shaped Pool (2016)
Το πιο πρόσφατο πόνημα των Radiohead, χάρμα ώτων από τα λίγα, παρουσιάζει μια εντυπωσιακή αρμονία ανάμεσα στο οργανικό στοιχείο (που βγαίνει μπροστά) και στο ηλεκτρονικό (που συμπληρώνει), αλλά και μια παραγωγή κλάσης ακαδημαϊκής, η οποία διαμορφώνει μια κατατονική ατμόσφαιρα και ρουφάει τον ακροατή μέσα της. Περιέχει επίσης μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της μετά-Kid A δισκογραφίας τους.
4. Radiohead – The Bends (1995)
Η τετράδα των αριστουργημάτων του Thom Yorke ανοίγει με το The Bends, τον δίσκο που τελειοποίησε τον αμιγώς alternative rock ήχο που οι Radiohead υιοθέτησαν στο ξεκίνημα της πορείας τους, πριν βουτήξουν στα νερά του πειραματισμού. Δίσκος-ορόσημο για το είδος, με ορισμένα από τα πλέον εμβληματικά κομμάτια όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και της δεκαετίας του 1990 ολόκληρης.
3. Radiohead – In Rainbows (2007)
Η συζήτηση γύρω από τις συνθήκες κυκλοφορίας και διάθεσής του (έδειξε τον δρόμο για όλα τα surprise releases που δίνουν και παίρνουν στην τρέχουσα δεκαετία) δεν θα πρέπει να επισκιάζει το μουσικό σκέλος. Πυκνό σε εξαιρετικό υλικό, με κομμάτια που αδιαφορούν για τις παραδοσιακές pop δομές, το In Rainbows δεν έχει γεράσει ούτε δευτερόλεπτο στα 11 χρόνια που έχουν κλείσει από την κυκλοφορία του.
2. Radiohead – Kid A (2000)
Οι Radiohead υποδέχτηκαν την αυγή της νέας χιλιετίας με έναν δίσκο-επανάσταση, που ανακάτεψε ξανά την τράπουλα της ανεξάρτητης μουσικής και γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο του εναλλακτικού rock και εκείνον της πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής, πατώντας πάνω στις βάσεις που έθεσαν ο Brian Eno, οι Talking Heads, ο Aphex Twin και τα kraut μεγαθήρια των 1970s.
1. Radiohead – OK Computer (1997)
Αν το Kid A έμαθε το indie κοινό να ακούει ηλεκτρονική μουσική, το OK Computer άνοιξε τις κερκόπορτες της εναλλακτικής μουσικής στο ευρύ ακροατήριο, χωρίς να θυσιάσει ίχνος ουσίας και δίχως εκπτώσεις αυθεντικότητας. Δεν είναι μόνο ο σπουδαιότερος δίσκος των Radiohead και ο κορυφαίος των 1990s· είναι και ένας από τους καλύτερους από καταβολής της δισκογραφίας.
{youtube}u5CVsCnxyXg{/youtube}
