Ένα από τα κυρίαρχα μουσικά φαινόμενα της εποχής της ψηφιακής απελευθέρωσης, είναι η όλο και συχνότερη τροφοδότηση των mainstream, χλιδάτων σαλονιών από ηχητικά και στιλιστικά στοιχεία περιθωριακών ρευμάτων. Οι grime και dubstep σταγόνες από τα ιδρωμένα χορευτικά υπόγεια του Λονδίνου έχουν εξατμιστεί, κολλώντας σαν δημιουργική γλίτσα πάνω στα γοβάκια της Lady Gaga και της Beyoncé, οι οποίες έχουν φλερτάρει με αυτά τα βουτηγμένα στη νεανική αδρεναλίνη ιδιώματα αρκετές φορές μέσα στη δεκαετία. Βασικός αλλά αφανής ρυθμιστής του σύγχρονου, εναλλακτικού mainstream τοπίου, είναι η δισκογραφική Tri Angle, που αν δεν είχε δημιουργηθεί πριν 6 χρόνια περίπου, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τόσο καινοτόμα την παραγωγή του Yeezus ή την ανάδυση alternative R'n'B καλλιτεχνίδων, όπως της FKA Twigs.
Ο ιθύνων νους πίσω από το βαθιά επιδραστικό label ονομάζεται Robin Carolan και γεννήθηκε στο βορειοανατολικό Λονδίνο πριν 30 χρόνια. Μεγάλωσε έχοντας ως είδωλα καλλιτέχνιδες είτε του R'n'B και χιπ χοπ (Missy Elliott, Lil’ Kim), είτε της εμπορικής ποπ (Madonna, Britney Spears, Sugababes), αναπτύσσοντας αργότερα αγάπη και για πιο avant ακούσματα (Björk, Cocteau Twins). Δεν μοιάζει λοιπόν καθόλου περίεργο που, όταν ίδρυσε την Tri Angle τον Μάιο του 2010 αφήνοντας στην άκρη τη δουλειά του ως διοργανωτής συναυλιών και αρθρογράφος στο blog 20jazzfunkgreats, αποφάσισε να συστηθεί στους εναλλακτικούς κύκλους με έναν πειραματικό δίσκο: μια συλλογή από 6 διασκευές σε κομμάτια της Lindsay Lohan.
{youtube}tOth11wGCnM{/youtube}
Κάλεσε έτσι μουσικούς που εκτιμά όπως τη Laurel Halo και τον Oneohtrix Point Never (σε πόσα Indiestopia τον έχουμε ήδη συναντήσει;), και τους ζήτησε να επανεξετάσουν με φρέσκα, ειλικρινή φίλτρα μερικούς από τους ποπ δυναμίτες της 30χρονης Αμερικανίδας ηθοποιού και μοντέλου, σαν να «αποτύπωναν το τι συμβαίνει πραγματικά στο μυαλό της Lindsay». Ριψοκίνδυνη παρθενική κυκλοφορία σε κάθε περίπτωση, αλλά όπως έδειξε πολύ γρήγορα ο χρόνος ιδιαίτερα επιτυχημένη: η συλλογή απόκτησε cult διαστάσεις ανάμεσα σε bloggers ανεξάρτητων ιστότοπων αλλά και νέους, φιλόδοξους μουσικούς. Έχει υποστηριχθεί μάλιστα σε πολλά άρθρα πως τα απροσποίητα, νοσηρά στοιχεία στην electro pop, των (μεγάλων πια στα εναλλακτικά ύδατα) Chvrces και Purity Ring πηγάζουν κατευθείαν από τις διεστραμμένες νευρώσεις του μυαλού της Lohan, όπως τις είδαν οι καλλιτέχνες του εν λόγω άλμπουμ.
Τα πρώτα δείγματα γραφής από καλλιτέχνες της Tri Angle ήρθαν μέσα στο ίδιο έτος, δύο EP που τη συσχέτισαν άμεσα με το witch house ρεύμα εκείνης της εποχής. Το ομώνυμο ντεμπούτο του oOoOO, του αινιγματικού δηλαδή κύριου Christopher Dexter Greenspan, αλλά και το See Birds του Balam Acab –ή Alec Coone όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αμερικάνου από την Πενσιλβάνια– ήταν πνιγμένα σε μία στοιχειωμένη, ξεθωριασμένη ποπ πλημμύρα, η οποία απαιτούσε χρόνο και προσοχή από τον ακροατή για να βιωθεί στο μέγιστό της. Τα electro/goth στοιχεία ήταν επίσης εμφανή, με αποτέλεσμα οι δύο αυτές δουλειές να θεωρούνται πυροκροτητές της παροδικής witch house νόρμας, μαζί με το King Knight των Salem και το Spoils της Zola Jesus.
To See Birds μάλιστα ήταν την ίδια στιγμή τόσο πιασάρικο αλλά και επιδραστικό, ώστε όρισε πολλά από τα αισθητικά στοιχεία του σύμπαντος της Tri Angle. Παράλληλα τη βοήθησε να κάνει το πρώτο της βήμα προς την εμπορική σφαίρα με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο, αφού το ομότιτλο κομμάτι του ΕΡ χρησιμοποιήθηκε σε μία διαφήμιση ...μάσκαρας της L’Oreal, με πρωταγωνίστρια την Beyoncé!
Την επόμενη χρονιά η Tri Angle αρνήθηκε όλους αυτούς που λατρεύουν τις ταμπέλες και απέδειξε πως έχει σκοπό να εξερευνήσει ετερόκλητα ηχητικά πεδία, με τις κυκλοφορίες να βρίσκουν πάντως μία βαθύτερη, αισθητική και φιλοσοφική συνοχή. Έτσι, η κατεύθυνση που ακολούθησε το label το 2011 βασιζόταν σε εναλλακτικές ερμηνείες πάνω στα R'n'B και χιπ χοπ δεδομένα, οξύνοντας παράλληλα και τις ήδη υπάρχουσες ποπ νευρώσεις της.
Αρχικά ο αέρινος και συνεσταλμένος crooner Tom Krell έμπλεξε στο βελούδινο Love Remains –το ντεμπούτο του ως How To Dress Well– αφρώδη, γλιστερή παραγωγή με δακρύβρεχτες ερμηνείες, που αναδύουν μυρωδιές από σωματικά υγρά και νικοτίνη, ακονίζοντας τη νέα μετάλλαξη της R'n'B μουσικής σε αυτό που έκτοτε ονομάστηκε «alternative R'n'B». Πρόκειται για έναν δίσκο του οποίου η επιρροή δεν έχει ακόμα γίνει αντιληπτή στο μέγιστο, αφού σαν ντόμινο ακολούθησε έπειτα μία ολόκληρη φουρνιά παρόμοιων καλλιτεχνών, με την κατάληξη του ρεύματος να γίνεται φανερή κάπου ανάμεσα στην απόσταση του “I Can’t Feel My Face” του Weeknd και του “Water Me” της FKA Twigs.
{youtube}Ab2FGsfqePM{/youtube}
Τρεις ακόμη εντυπωσιακές κυκλοφορίες ήρθαν να προστεθούν την ίδια χρονιά στο ιστορικό της δισκογραφικής που μοιράζει τις βάσεις της ανάμεσα στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Το EP With U από τον Holy Other (του οποίου το πραγματικό όνομα δεν έχει γίνει γνωστό, ενώ στα live βγαίνει μόνιμα με ένα σκοτεινό πέπλο) συνδυάζει με ιδιοφυή τρόπο όλα τα γνώριμα στοιχεία των κυκλοφοριών της Tri Angle, αναμειγνύοντας απόκοσμο, αποσυντιθέμενο R'n'B με μία electric goth αισθητική –σαν να χορεύεις όντως στα σεντόνια του εξώφυλλου μετά το σεξ, με τον μεσημεριανό ήλιο να πέφτει ξεθωριασμένος μέσα από τα ρολά στα γυμνά, στεγνωμένα κορμιά.
Επιπλέον, η τεχνική ενσωμάτωσης υγρών, ψηφιακών hip hop samples στο Rainforest EP του Clams Casino, δημιούργησε ένα ολόκληρο υβρίδιο ονόματι «cloud rap». Μάλιστα, η μετέπειτα συμμετοχή του Ιταλοαμερικάνου σε δίσκους του Mac Miller, του A$AP Rocky, του Weeknd και της FKA Twigs, προσέδωσε στα κομμάτια τους αυτή τη χαρακτηριστική λάγνα, ανεπιτήδευτη σεξουαλική διαστροφή. Τέλος, το σαρκικό ντεμπούτο του Balam Acab Wander/Wonder ηχογραφήθηκε στο υπνοδωμάτιο του Alec Coone, και η υποβόσκουσα, αιθέρια ποπ ραχοκοκαλιά του μοιάζει ποτισμένη με τους εφιάλτες και τις ονειρώξεις του εύθραυστου πειραματιστή.
Το επόμενο έτος ήρθαν ακόμη δύο εξαιρετικές κυκλοφορίες για το label πριν αρχίσει να αλλάζει κατεύθυνση. Ο πρώτος είναι το ολοκληρωμένο ντεμπούτο του Holy Other με τίτλο Held, στο οποίο εξερευνά με τεταμένο και ατμοσφαιρικό τρόπο τη σωματική επαφή· ηχεί ως καταλύτης σε έντονες στιγμές συναισθηματικής οικειότητας. Αλλά το mixtape Kings And Them του παιδιού-θαύμα Josh Leary από την άσημη βρετανική κωμόπολη Ellesmere Port, είναι η δουλειά που μονοπώλησε το ενδιαφέρον για τη δισκογραφική το 2012. Ο Evian Christ, όπως είναι το moniker του, δούλευε ως γυμναστής σε δημοτικό σχολείο, μέχρι που δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον Kanye West (πιο σουρεαλιστικό, δεν γίνεται), ο οποίος είχε ακούσει το mixtape του και του έδωσε 2 μέρες για να του ετοιμάσει μερικά beats για το Yeezus. Τελικά προκρίθηκε μόνο το beat για το φορτισμένο με τόνους σεξουαλικής έντασης “I’m In It”, αλλά όλο το σπουδαίο άλμπουμ του Αμερικάνου ράπερ έχει αντλήσει τεχνικά και αισθητικά στοιχεία από το υπόγεια ηδονικό κρησφύγετο της Tri Angle.
Τέλος, υπάρχει ακόμη ένας δίσκος, που σχετίζεται και με ένα απολαυστικό trivia, καθώς λίγοι φαίνεται να γνωρίζουν πως η παρθενική δουλειά των Aluna George –το EP You Know You Like It– ήρθε μέσω της Τri Angle, λίγο πριν συνεργαστούν με τους Disclosure στο “White Noise”, φτάνοντας σε κάθε εφιδρωμένο από αδρεναλίνη dancefloor και σε κάθε σκοτεινό δωμάτιο με σύννεφα τεστοστερόνης κολλημένα στο ταβάνι του.
{youtube}ImQ_u9BXDi0{/youtube}
Το 2013 σηματοδότησε την αλλαγή πλεύσης της Tri Angle σε ακόμη πιο σκοτεινά μονοπάτια, καθώς ο θόρυβος ήρθε να καλύψει απολαυστικά ακόμη περισσότερο τις πεθαμένες ποπ ηλιαχτίδες, ορθώνοντας πανύψηλα, αλλά όχι αδιαπέραστα τείχη. Η σπουδαιότερη μέχρι στιγμής κυκλοφορία του label ήρθε τότε και δεν είναι άλλη από το ντεμπούτο του Βρετανού Bobby Krlic, δηλαδή το Excavation του Haxan Cloak (Haxan σημαίνει μάγισσα στα σουηδικά). Όπως έχει πει ο ίδιος, το άλμπουμ συμβολίζει το ταξίδι ενός θνητού μετά τον θάνατό του, και κάτι τέτοιο βγάζει απόλυτο νόημα: είναι ένα από τα πιο αποπνικτικά και κλειστοφοβικά ακούσματα της χιλιετίας μας· μέσα από το άκουσμά του πλάθεται ένα υγρό σπήλαιο, όπου ο αέρας τελειώνει επικίνδυνα.
Με το ένα πόδι στη doom metal κοσμοθεωρία και με το άλλο στη drone techno, ο Haxan Cloak –του οποίου η μητέρα, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ήταν αυτή που πρότεινε στον Marc Almond να διασκευάσει το "Tainted Love"– δημιούργησε ένα αφηρημένο, θεοσκότεινο διαμάντι, o θόρυβος του οποίου επέδρασε καθαρτικά. Την ίδια χρονιά ήρθε και το ντεμπούτο LP του Matthew Barnes, δηλαδή του κύριου Forest Swords, με τίτλο Engravings. Ένα άλμπουμ στο οποίο η υπόγεια R'n'B μουσικότητα γίνεται ένα με την αρχέγονη ατμόσφαιρα που προκύπτει από την παραγωγή στα τραχιά τοπία της Κορνουάλης, απ’ όπου κατάγεται ο Barnes.
Μέχρι και σήμερα η Tri Angle διατηρεί αυτή τη νέα της, πιο πειραματική και θορυβώδη ταυτότητα, που όμως ανοίγει συνεκτικό διάλογο και με τις προηγούμενες δουλειές στον κατάλογό της, κυρίως σε επίπεδο ιδεολογικής βάσης: η αναζήτηση του φωτός και της ισορροπίας θα πρέπει να περάσει πρώτα μέσα από το σκοτάδι και το πλήρες χάος. Αντίστοιχα, για να φτάσουμε σε μία ξεκάθαρη, εύφορη ποπ μελωδία θα πρέπει να περάσουμε μέσα από τον θόρυβο και την αταξία.
Οι επόμενες κυκλοφορίες του label πατάνε ακριβώς σε αυτό το δόγμα: το That’s Harakiri από τον Sd Laika –προσωπικό project του Peter Runge– μοιάζει σαν μία συνεχής σύγκρουση ανάμεσα στη μελωδία και στον θόρυβο· με νικητή μεν τον δεύτερο, όμως την εκτιμάς εν τέλει περισσότερο την πρώτη στις στιγμές που αναδύεται. Στο noise techno αιματόλουτρο του Punish, Honey των Vessel, πάλι, ο σαρκικός πόθος υποτροπιάζει νοσηρά, ενώ στο περσινό grime πανηδονικό πυροτέχνημα Communion του Rabit διαπερνά κάθετα τις ένοχες συνειδήσεις. Φέτος, η Tri Angle έχει μπει θριαμβευτικά, πρώτα με τον αστρικό, sci-fi θόρυβο του Third Law (μία εκκωφαντική, ευρύχωρη διατριβή πάνω στην έκσταση του να υπάρχουμε) αλλά και με το Daze του Λονδρέζου παραγωγού Brood Ma, το οποίο ενισχύει το μεταμοντέρνο, δυστοπικό πειραματισμό που έχει υιοθετήσει η δισκογραφική.
{youtube}JZi1ap3Jbhk{/youtube}
Αρχική φιλοδοξία του Carolan, ιδιοκτήτη της Tri Angle, ήταν να ενώσει έμφυτες ποπ ορμές με τον ηχητικό πειραματισμό, «μία δισκογραφική συνδυασμός της Madonna, της Björk και της Warp Records», όπως έχει αναφέρει στοχευμένα και περιεκτικά. Τελικά ο χρόνος έδειξε πως έχει καταφέρει πολλά παραπάνω: απάλλαξε τη σύγχρονη mainstream εναλλακτική ποπ και R'n'B από τον guilty pleasure χαρακτήρα, οδηγώντας πιο «περιθωριακούς» ακροατές να εκτιμήσουν τον Drake και τη Rihanna, δημιούργησε μία ολόκληρη αισθητική στη τεχνική παραγωγής δίσκων όπου η ελικοειδής διάβρωση του θορύβου φέρνει στην επιφάνεια τη μελωδία, ενώ πυροδότησε και το νέο R'n'B ρεύμα, με πρωταγωνιστές καλλιτέχνιδες όπως την FKA Twigs και την Kelela.
Περισσότερο όμως απ’ όλα επέτρεψε σε αυτή τη γενιά καλλιτεχνών και ακροατών να αντιληφθεί πως η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια και στη διαφορετικότητα, επαναστατώντας αθόρυβα απέναντι στην αποστειρωμένη ζελατίνα του pop hit, με την FKA Twigs και τον Weeknd να δείχνουν πως είναι παραπάνω από ΟΚ η «κοινωνικά κατακριτέα» σεξουαλική επιθυμία· και ότι η συναισθηματική διαφάνεια είναι το ζητούμενο, το συστατικό που λείπει από τη μουσική σήμερα. Γιατί όπως έχει πει ο Haxan Cloak, «Αν μπορώ να είμαι περίεργος, όπως ο πραγματικός εαυτός μου, κι αν άνθρωποι θεωρούν ότι αυτό είναι cool, γιατί να μην θες να ανοιχτείς σε αυτούς;».
Προτεινόμενη Δισκογραφία:
How To Dress Well – Love Remains (2011)
Balam Acab – Wander/Wonder (2011)
The Haxan Cloak – Excavation (2013)
Rolly Porter – Third Law (2015)
