Ο ψυχικός κόσμος ενός ανθρώπου μπορεί να διαμορφωθεί από πολλαπλά ερεθίσματα στα τρυφερά έτη της ύπαρξής του –ερεθίσματα τυχαία, μεθοδευμένα, ασυνείδητα και ασύνδετα μεταξύ τους. Οι δίσκοι λ.χ. που έπαιζαν στο καθιστικό τις Κυριακές το πρωί, οι οικογενειακές επισκέψεις στα μουσεία, οι ανέμελες βόλτες στα πάρκα, η πρώτη καλοκαιρινή ερωτική περιπέτεια (και οι ρομαντικές υποσχέσεις για τον χειμώνα που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ), η μυρωδιά του γρασιδιού μετά τη βροχή στην ίδια διαδρομή για το σχολείο για ένα ολόκληρο φθινόπωρο, ο ήχος του νερού που άκουγες με κλειστά τα μάτια πριν δύσει ο ήλιος, η γεύση παγωτού βανίλια για πρώτη φορά εκείνο το καλοκαίρι, το σάουντρακ εφηβικών ονειροπολήσεων που πάντα ήταν εκεί. Ένα πολύπλοκο υπόγειο κολάζ αισθήσεων και αναμνήσεων.
Πώς όμως σχετίζονται όλα αυτά με την ιστορία που πρόκειται να ξεδιπλωθεί εδώ; Πολύ απλά: όταν μεγαλώνεις σε μια χώρα όπου η βροχερή χειμωνιάτικη μελαγχολία διαδέχεται την κυκλοθυμική ανεμελιά του καλοκαιριού, οι πολιτισμικές επιρροές σε περικυκλώνουν και η μουσική κληρονομιά που κουβαλάς έχει καλλιεργήσει προσεχτικά την αισθητική σου, τότε τα ερεθίσματα ξεπερνούν το πνευματικό τους καβούκι και πρέπει να εκτονωθούν, σχεδόν βιολογικά. Στo σμιλεμένο λοιπόν από γλυκόπικρες συνθέσεις οχυρό των λονδρέζικων δισκογραφικών Fortuna POP! και Tough Love μοιάζει να έχουν συγκεντρωθεί (σαν σε σενάριο κινηματογραφικής ταινίας) όλες εκείνες οι καλλιτεχνικές υπάρξεις που γλείφουν ηδονικά την ιδέα της χαρμολύπης. Τόσο πολύ, ώστε έχει ξεπηδήσει μία μικρή και δεμένη κοινότητα, η οποία και διεκδικεί με αξιώσεις το συναισθηματικό κέντρο βάρους της μουσικής υφηλίου.
Η Fortuna POP! ιδρύθηκε το 1996 κι αν κανείς πρέπει να περιγράψει με μία λέξη-ετικέτα τον ήχο με τον οποίον προσπαθεί να εμβολιάσει το μουσικό στερέωμα θα ήταν: twee. Πολιτισμικό κατακάθι άλλων δισκογραφικών όπως η θρυλική K Rekords ή η υπερδραστήρια Kill Rock Stars, η Fortuna POP! δημιουργήθηκε ως απόρροια απόσταξης και αναδίπλωσης περιθωριακών μουσικών ρευμάτων των 1990s: twee punk, riot grrrl και άλλων DΙΥ ιδεολογιών. Αποτελεί, υπό μία έννοια, τη βρετανική εκδοχή της αμερικάνικης Slumberland Records, η οποία μάλιστα διανέμει και τα άλμπουμ της στις Η.Π.Α. όντας (εν μέρει) υπεύθυνη για την έξαρση της νέας indie pop στη Βρετανία, αφού μετέφερε μια παρόμοιας αισθητικής αύρα από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
{youtube}bE6BFAwzwLU{/youtube}
Παρ' όλα τα 19 χρόνια ύπαρξής της, το πραγματικό ενδιαφέρον γι' αυτήν έχει παρατηρηθεί τα τελευταία 5 χρόνια. Μια σειρά από συγκροτήματα με κοινούς παρανομαστές την αθεράπευτη μελωδικότητα, την καταγωγή τους (κατά κύριο λόγο από το Λονδίνο) και τη θεωρητικά ανάλαφρη μα πρακτικά πνιγμένη στο συναίσθημα προσέγγιση στη σύνθεση, κατάφεραν –αθόρυβα– να δημιουργήσουν μια σκηνή που λειτουργεί σαν πολύχρωμο παζλ. Στην καρδιά του, το πιο πολύτιμο κομμάτι αποτελούν οι Comet Gain. Όχι τόσο για τα εντυπωσιακά τους μουσικά επιτεύγματα, αλλά κυρίως γιατί αποτελούν ιδανική αφορμή για την ίδρυση της σκηνής.
Το 2010 και στις αρχές του 2011, ήρθε στην επιφάνεια (μέσω της Fortuna POP!) μια σειρά δίσκων που λειτούργησαν ενισχυτικά και συνδυαστικά, δίνοντας την πρώτη απαραίτητη ώθηση ώστε να αντιληφθεί ο μουσικός τύπος ότι κάτι φρέσκο είχε δημιουργηθεί. Αρχικά, το καλοκαίρι του '10, οι Λονδρέζοι μέχρι το μεδούλι Allo Darlin’ κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, έναν δίσκο-ορισμό της γλυκόπικρης γεύσης: συγκέντρωσε από συμπαθητικές μέχρι πολύ καλές κριτικές κι αποτελεί αντιπροσωπευτικό άκουσμα για τον υπό συζήτηση ήχο. Το ίδιο καλοκαίρι, η κοριτσίστικη παρέα των Tender Trap –η οποία μέτραγε ήδη 8 χρόνια καλλιτεχνικής ζωής– κυκλοφόρησε το τρίτο της άλμπουμ Dansette Dansette, σε έναν ονειρικό συγχρονισμό. Μοιάζει σαν να περίμεναν τη δικιά τους στιγμή· και με τις δακρύβρεχτες, αφελείς ιστορίες τους την είχαν και με το παραπάνω.
Αν τώρα το 2010 μπήκαν τα θεμέλια, το 2011 προστέθηκε η πρώτη σημαντική κυκλοφορία της Tough Love και χτίστηκε το όλο μελωδικό οικοδόμημα. Η εταιρεία αυτή είχε επίσης έδρα το Λονδίνο, ιδρύθηκε όμως πολύ νωρίτερα (2005) και το ρόστερ της μετράει λίγα, αλλά πολύ ιδιαίτερα ονόματα. Ανάμεσά τους και οι Βορειοϊρλανδοί Girls Names: μας πρωτοσυστήθηκαν τον Απρίλιο του '11 με το Dead To Me, που, παρ' όλη την επιφανειακή του μουσική επένδυση ανέδειξε πιο σκοτεινές πτυχές μέσα από το στιχουργικό περιεχόμενο. Στον επόμενο μάλιστα δίσκο, ήταν αυτές που κυρίευσαν το σύνολο της ηχητικής πρότασης (μα και της συνολικής αισθητικής), ξεχωρίζοντας το σχήμα από το εννοιολογικό σύμπαν της σκηνής που μελετάμε.
{youtube}5vehibXx4XA{/youtube}
Τα καλοκαίρι του ίδιου έτους οι Comet Gain επέστρεψαν μετά από σιωπή 6 χρόνων, με την πρώτη τους δουλειά για τη Fortuna POP! Δεν έκαναν κάτι που δεν είχε ήδη επιχειρηθεί με αρκετά πιο εμπνευσμένους τρόπους, όμως η κυκλοφορία αυτή άσκησε επίδραση, με αποτέλεσμα όλα τα γκρουπ της σκηνής να τους σημειώνουν ως αναφορά. Η συνεισφορά τους μπορεί μάλιστα να γίνει ακόμα πιο χειροπιαστή με έναν αστείο, ίσως ειρωνικό τρόπο: σε ένα λάιβ τους το 2009, γνωρίστηκαν τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας που έβγαλε το καλύτερο άλμπουμ πάνω στον ήχο που μας απασχολεί εδώ. Μιλάμε βέβαια για τους Veronica Falls και το ομώνυμο ντεμπούτο τους (Σεπτέμβριος 2011). Ό,τι γρατζούναγαν κάπως παιδικά όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα, εκείνοι το μετουσίωσαν σε ώριμη, κιθαριστική, ατσαλάκωτη ποπ.
Το 2012 η σκηνή βάφτηκε σε ψυχεδελικές αποχρώσεις, όπως όριζε άλλωστε η γενικότερη νόρμα της ποπ/ροκ πραγματικότητας εκείνη την περίοδο. Πέρα από το απογοητευτικό δεύτερο άλμπουμ των Allo Darlin’, οι πιο καλειδοσκοπικές εκφάνσεις τα πήγαν περίφημα. Οι (προβλέψιμα Λονδρέζοι) Weird Dreams με το ντεμπούτο τους στην Tough Love έδωσαν νέα πνοή στο όλο πράγμα, ρεγουλάροντας τα μελωδικά τους ηχοτοπία σε οργασμικά, ονειρώδη στάτους. Το ίδιο επιχείρησαν, με πιο συμβατική προσέγγιση αλλά το ίδιο επιτυχημένα, και οι συμπολίτες τους Echo Lake με το Wild Peace. Μαζί τους και οι Evans The Death με τις shoegaze ανησυχίες, οι οποίοι διατήρησαν με πιο μειωμένη ένταση (είναι η αλήθεια) το ενδιαφέρον για τη σκηνή. Το επόμενο έτος οι Veronica Falls επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που δεν έχει καμία διαφορά από το παρθενικό τους, εκτός από το ότι είναι πιο κουραστικό... Δεν συνέβη πάντως το ίδιο με τους Allo Darlin’ οι οποίοι ξαναφάνηκαν με απολαυστικές μελωδίες στο We Come From The Same Place του 2014.
{youtube}=b6OjNhQv71U{/youtube}
Ήδη τότε, όμως, η σκηνή είχε πάρει μια στροφή. Και είναι σ' αυτήν που εντοπίζονται οι περισσότερες προοπτικές για κάτι λαμπρό στο άμεσο μέλλον. Οι Joanna Gruesome –γυναικεία, σχεδόν φεμινιστικής ιδεολογίας μπάντα από το Κάρντιφ της Ουαλίας– έκαναν εμφανές με το ντεμπούτο τους το γιατί δημιουργήθηκαν σε μια συνεδρίαση για τη διαχείριση του θυμού. Δανειζόμενοι στοιχεία από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, έφτασαν σ' ένα περιπετειώδες άλμπουμ, με απότομες μελωδικές εναλλαγές. Η δεύτερή τους προσπάθεια κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες και κάπου εκεί περιμένουμε και τον δεύτερο (πιο συμπαγή) δίσκο των Evans The Death, με τους οποίους μοιράζονται κοινά στοιχεία μα και μέλη κατά καιρούς.
Το πιο υπέροχο πάντως γεγονός που συνδέει όλες αυτές τις μπάντες (και ακόμη περισσότερες, μικρότερου βεληνεκούς), είναι ένα φεστιβάλ με το όνομα Indietracks: πραγματοποιείται κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου στην εξοχή του Derbyshire της Μεγάλης Βρετανίας, αποτελώντας το ιδανικότερο σκηνικό για να βιώσει κανείς στο μέγιστο την ουσία των θεματικών που πραγματεύεται η σκηνή μας: γλυκά αφελείς ρομαντικές εξομολογήσεις, ερωτικές απογοητεύσεις, μοναχικές βόλτες, κυριακάτικα μελαγχολικά σούρουπα. Ένα απόσταγμα δηλαδή από τις προσωπικές ιστορίες και τα ατομικά ερεθίσματα των πρωταγωνιστών της.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
Veronica Falls – Veronica Falls (2011)
Weird Dreams – Choreography (2012)
Joanna Gruesome – Weird Sister (2013)
