Τα πιτσιρίκια γεμίζουν συναυλίες που οι “30 to 40 to 50” αγνοούν παντελώς ενώ όσοι promoters εκπροσωπούν αυτό το ηλικιακό κοινό φροντίζουν να δει τα εφηβικά του κολλήματα -βλέπε Dj Shadow, Orbital, Pet Shop Boys, Muse, αγνοώντας εν μέρει τι ακούνε αυτά τα πιτσιρίκια. Οι DJs, οι περισσότεροι που έχουν όντως γνώση του αντικειμένου και είναι και αυτοί σε -άντα ηλικία, αρκεί πια απλώς να υπάρχουν σε έναν χώρο καθώς η ανάγκη του κόσμου να πιεί την μπύρα κρύα και να κουτσομπολέψει μετά από μήνες είναι πάνω από όλα. Τα νησιά ανοίξανε και σας περιμένουνε, το Jazz Festival ανακαλύπτει το female power -έστω κι αν θα θέλαμε να δούμε κάπου εκεί και τη φοβερή Muriel Grossmann που είναι σε τουρ και διαθέσιμη.
Γενικότερα τα φεστιβάλ και οι open air διοργανώσεις με σκοπό την επιμόρφωση και την πολιτιστική ενημέρωση του κοινού ξεφυτρώνουν, πλέον, σαν τα μανιτάρια και αναρωτιέσαι από που όλοι αυτοί οι ιδιωτικοί ή MKO οργανισμοί βρίσκουν λεφτά για “αξέχαστες” νύχτες στην αγορά της Κυψέλης, στη ψαραγορά της Αθηνάς, στα βιομηχανικά κτίρια της Πειραιώς, στην πλατεία Κοτζιά και σε άλλα “αυθεντικά” μέρη της πόλης όπου μοιράζουν, καθυστερημένα, κομμάτι από την πίτα πολιτισμού που χρωστούσαν στα παιδιά που φάγανε τα 20 τους και τα 30 τους στο να κάνουν ανεξάρτητη μουσική που δεν αναγνωρίστηκε στην ώρα της.
Από την άλλη, ο πραγματικοί μουσικοί πρωτοπόροι αυτής της χώρας, ακόμα και αν μένουν εδώ, αποφασίζουν να απέχουν. Ακριβώς όπως ήταν μετρημένες οι φορές που είδαμε τον Vangelis στη χώρα μας, έτσι και οι διεθνείς συνεχιστές του, ονόματα όπως ο Βασίλης Κουλιγκάς με την PAN κολεκτίβα του, προτιμούν να εμπλέκονται σε παγκόσμιας εμβέλειας events, όπως πρόσφατα στο Berghain ή να συνεργάζονται με εμβληματικά και επιδραστικά brands, όπως η Stone Island , για να προσφέρουν όντως “ξεχωριστές εμπειρίες” στο κοινό τους.
Αυτό το Π/Σ/Κ συμβαίνουν όντως πολλά στην πόλη, όπως ίσως θα γίνεται κάθε Π/Σ/Κ μέχρι τα τέλη του Ιουνίου, αλλά αν με ρωτάτε θα περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ στο streaming του φετινού Intergalactic FM στη Χάγη της Ολλανδίας. This is where is at
Tα 3 album της εβδομάδας
1. Shoko Igarashi - Simple Sentences (Tigersushi Records)
H Igarashi μεγάλωσε στην Ιαπωνία, σπούδασε στην Αμερική και ζει στην Ευρώπη, στις Βρυξέλλες. Με μουσικούς όρους, μεγάλωσε με την ποπ αισθητική των anime, σπούδασε την jazz στο Berklee της Βοστώνης (σαξόφωνο κατά βάση) και αγάπησε την "έξυπνη" ευρωπαϊκή electronica. Όλες οι παραπάνω αναφορές υπάρχουν στο ψεύδο - electronic περιβάλλον του Simple Sentences, ντεμπούτο για την υπόγεια επιδραστική Tigershushi του Joakim από το Παρίσι. Πιο μετρημένο και minimal από το Reflection Overdrive των CRYSTAL που μας πλάσαραν δύο χρόνια πριν οι Justice, το ίδιο funky, με σχεδόν e-funk προεκτάσεις και σίγουρα πιο φινετσάτο και ονειρικό. Ιδανικό για εκλεπτυσμένες background music καταστάσεις. Aπό τον ψηφιακό κόσμο των Yellow Magic Orchestra μέχρι euro disco psych kitsch μορφές όπως ο Dan Lacksman και fake electronic jazz συνθέτριες - ερμηνεύτριες όπως η Chiemi Manabe και η Akiko Yano, αυτό το album έχει ίσες ποσότητες ιαπωνικής φαντασίας, αμερικάνικων soft jazz ενορχηστρώσεων και ευρωπαϊκής synth παραγωγής.
2. Marina Herlop - Pripyat (PAN)
Από το εξώφυλλο μέχρι τις press φωτογραφίες της Herlop (με καταγωγή από την Καταλονία) καταλαβαίνεις ότι για μία ακόμη φορά η PAN και η αισθητική της δεν αστειεύονται. Με βάση το πιάνο και ενορχηστρωτικές επιρροές που οφείλουν πολλά στις τεχνικές της Carnatic music (υποείδος κλασσικής μουσικής από την Ανατολική Ινδία), το τρίτο album Pripyat είναι φτιαγμένο για να σοκάρει κόσμο και να επενδύσει μουσικά αίθουσες γκαλερί και μουσείων. Τα κοψίματα στις ερμηνείες των φωνητικών στις ψιλές κλίμακες, τα micro bleeps και οι μικροήχοι που δένουν αρμονικά με λιτές μελωδικές γραμμές στο μπάσο ή τα υπόγεια drum beats, γίνονται η βάση για να απλωθούν πάνω τους οι φωνητικές ελεγείες που σκαρώνει η Herlop, μπολιασμένες άλλοτε με μελαγχολία και άλλοτε με ονειρικές, σχεδόν οπερατικές, διαθέσεις. Αν υποθέσουμε ότι η PAN πλασάρει τον ήχο του Pripyat σαν ένα ποπ άλμπουμ, τότε όλοι οι υπόλοιποι που θαρρούν πως κάνουν ποπ θα πρέπει να προσπαθήσουν αρκετά για να πιάσουν αυτό το επίπεδο φουτουριστικής αντίληψης στην παραγωγή και γήινων καθημερινών συναισθημάτων. Άρρωστος δίσκος, πραγματική ανάσα φρεσκάδας για τον συμβατό τρόπο που αντιλαμβάνεται τη νέα μουσική η Ευρώπη τελευταία.
https://marinaherlop.bandcamp.
3. Jeff Mills – Mind Power Mind Control (Αxis)
Ασταμάτητος, όπως είχαμε προαναφέρει , ο Jeff Mills επιστρέφει σχεδόν με ένα album για κάθε μήνα μέχρι και το καλοκαίρι. Η άνοιξη τον βρήκε σε tropical φόρμα με το Wonderland και για το καλοκαίρι φαίνεται πως ξαναπροβάρει τα μαύρα, industrial, κινηματογραφικά του κουστούμια. Το δελτίο τύπου το γράφει ξεκάθαρα : “The world has shrunk thanks to the internet” και πάνω σε αυτή την πρόταση ο μάγος ξεδιπλώνει το βιομηχανικό μανιφέστο του με ένα conceptual άλμπουμ που σου καίει το μυαλό. Πλήκτρα και αναλογικές ατμόσφαιρες που είναι ικανά να σε ταξιδέψουν ή να σε στριμώξουν στην γωνία ενός σκοτεινού δωματίου και να απαιτήσουν να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου. Τα κρουστά είτε χτίζουν μεθοδικά, είτε απλά γεμίζουν τον χώρο με reverb δημιουργώντας συνθήκες ανάλογες κινηματογραφικών jazz standards όπως το “Ascenseur Pour L’Echafaud” του Miles Davis, δημιουργώντας έναν νέο ambient techno λαβύρινθο - έναν λαβύρινθο, μέσα από τον οποίο ο ακροατής ερμηνεύει όπως επιθυμεί τη διάσταση της ηχητικής πραγματικότητας που βιώνει και υποχρεώνεται στην αναζήτηση της αλήθειας που κρύβει μέσα του. Σε δύσκολες εποχές σαν αυτές, μόνο o Mills θα μπορούσε μέσα από τις techno δομές να επαναπροσδιορίσει το soundtrack του διαλογισμού μας. Quite a trip.
https://www.axisrecords.com/
