Αλίμονο, αν οι Grammy υποψηφιότητες που ανακοινώθηκαν αυτήν την εβδομάδα δεν είχαν κάτι για όλους. Οι για χρόνια φίλοι της σοβαροφανούς jazz ακόμα τσιμπιούνται με τις 11 υποψηφιότητες του Jon Batist, ταλαντούχου - βετεράνου - κιμπορντίστα, μέλος της μεγάλης μουσικής παράδοσης της Νέας Ορλεάνης, αλλά κυρίως, μουσικού επιμελητή της εκπομπής “The Late Show With Stephen Colbert” που συμβαίνει στο (εχμ) CBS δίκτυο από το οποίο θα μεταδοθούν τα Grammy στις 31 Ιανουαρίου του 2022. Η επόμενη ποπ γενιά, αυτή του Tik Tok, βρίσκει τους εκπροσώπους της στα πρόσωπα των Doja Cat και H.E.R που έλαβαν 8 υποψηφιότητες και των Billie Eilish και Olivia Rodrigo που ακολούθησαν με 7, ενώ από τις μεγάλες 4 κατηγορίες δε θα μπορούσε να λείπει και ο Lil Nas. Το πάλαι ποτέ “νέο αίμα” έχει γίνει, πλέον, το νέο κατεστημένο με ονόματα όπως οι Justin Bieber, Taylor Swift και Kanye West, παρά τους σχετικά μέτριους φετινούς δίσκους τους, να δίνουν και αυτοί το παρών στις υποψηφιότητες που απο προχτές διασκεδάζει με αυτές ο πλανήτης.
Πού είναι το αστείο, θα αναρωτηθούν αυτοί που για πρωινές μουσικές ειδήσεις τελευταία μας σερβίρουν τη μουσική των ABBA 40 χρόνια μετά; Μα ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Στον θεσμό που πολλοί ελπίζουμε να μπουστάρει τη μουσική βιομηχανία παγκοσμίως (που η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνει και τόσο άσχημα τελευταία, αν εξαιρέσεις μικρές και ασήμαντες αγορές όπως η δική μας), η χρονιά κλείνει και βρίσκει ως υποψήφια για Grammy μουσική που οι “πραγματικοί” ΑBBA δε θα έβγαζαν ούτε ως b-side. Παράλληλα από τις λίστες απουσιάζουν αυτοί που στον υπόλοιπο κόσμο φέτος έγιναν αποδεκτοί ως "ΟΚ" εναλλακτικοί δίσκοι, όπως τα albums ων Lana Del Rey και War On Drugs, ενώ ο -όχι και τόσο "Best New Artist"- Fineas O’ Connell (αδερφός και ιθύνων νους πίσω από το φαινόμενο Billie Eilish) είναι υποψήφιος στην κατηγορία των “νέων”, έχοντας ήδη σπίτι του 8 αγαλματάκια ως συμπαραγωγός των τραγουδιών της αδερφής του.
Σε υποκατηγορίες όπως το καλύτερο ροκ άλμπουμ όμως είναι που η ακαδημία τερματίζει το κοντέρ. Οι υποψηφιότητες μοιραία “πεθαίνουν το ροκ”, ανασταίνουν το “Jurassic Park” και “δικαιώνουν” τα ξεχασμένα από τον χρόνο playlists των ροκ ραδιοφώνων της Αθήνας. Drums please, καθώς ούτε και οι πιο πιστοί κλασσικοροκάδες δε θα ψήφιζαν κάποιον εκ των Foo Fighters, Weezer, AC/DC, Paul McCartney ή Chris Cornell (R.I.P.). Μπροστά τους οι Deftones και Kings of Leon φαίνονται νέοι υποψήφιοι και οι Black Pumas τα πιτσιρίκια της υπόθεσης. Ναι, το ροκ μέσα στη χρονιά και μέσα από το γούστο της Grammy επιτροπής, κατέπεσε τόσο.
Υποθετικά δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα, με αντιστάθμισμα το ότι μέσα σε τόνους κλισέ υποψηφιοτήτων λάμπουν σαν πεφταστέρια τα ονόματα της Arooj Aftab για το Mohabat στις κατηγορίες "Best Global Performance" και "Best New Artist" και της εξίσου φορμαρισμένης Japanese Breakfast στην κατηγορία "Best New Artist" επίσης.
Αλλά αν όντως διαβάσετε και τις μικρές κατηγορίες τότε μόνο καταλαβαίνετε ότι η Ακαδημία δυσκολεύεται να αφήσει πίσω τον συντηρητισμό. Ο Louis C.K., με το βεβαρημένο ιστορικό σεξουαλικών κακοποιήσεων, είναι φέτος υποψήφιος για "Best Comedy Album", ενώ ο Marylin Manson, συνοδεία όλων των “τραγικών” πράξεων του, είναι μέλος της υποψήφιας για "Album Of The Year" ομάδας που υπογράφει το Donda του Kanye West. Κατά αναλογία ο Dr. Luke, που ακόμα δεν έχει εξαφανιστεί από τη βιομηχανία για τα όσα δεινά έπραξε σε δημιουργούς όπως η Kesha, έχει credits στην παραγωγή του υποψήφιου album της Doja Cat ενώ οι σεξιστικές δηλώσεις του Da Baby, τελικά του “κόστισαν” δύο συμμετοχές σε υποψηφιότητες για album της χρονιάς, στο Donda του Ye και στο Justice του Justin Bieber. Σε όσα μόλις διαβάσατε, συνοψίζεται και η υποκρισία που διακρίνει την υποτιθέμενη “σοβαρή” και με κύρος διοργάνωση των βραβείων Grammy.
Σε μια χρονιά που υποτίθεται ότι άλλαξαν πολλά για τα βραβεία, όπως η κατάργηση της μυστικής επιτροπής που προτείνει τους υποψηφίους για τις βασικές 4 κατηγορίες ("Album of the Year", "Record of the Year", "Song of the Year" και "Best New Artist") αλλά και η επέκταση των υποψηφίων σε 10 από 8 που ίσχυε μέχρι πρότινος, η μουσική πορεία του Grammy θεάματος για φέτος δείχνει να ακολουθεί τους -από τις πολυεθνικές κατευθυνόμενους- αλγορίθμους και σε μεγάλο βαθμό, οι μουσικοί που απασχόλησαν μέσα στη χρονιά τα timeline μας, κυρίως με άσχετες από τη μουσική ειδήσεις, βρέθηκαν και πάλι υποψήφιοι για αυτό που θεωρείται το σημαντικότερο μουσικό επίτευγμα. Πάλι καλά που έθεσαν ως περίοδο συλλογής υποψηφιοτήτων το διάστημα από την 1η Σεπτεμβρίου του 2020 μέχρι την 30η Σεπτεμβρίου του 2021 και στέρησαν από την Ακαδημία το “ευκολάκι” του να ψηφίσει Adele -τουλάχιστον φέτος.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο μεγαλώνουν οι βάσεις ψηφιακών δεδομένων, τόσο θα μεγαλώνει και η αισθητική διαφορά σχετικά με το τι λογίζεται ως “καλή μουσική” στην αποδώ πλευρά της Ευρώπης. Στο παρελθόν, περιμέναμε πώς και πώς τις Grammy υποψηφιότητες για να μάθουμε τι μας “ξέφυγε”, αλλά όσο τα βραβεία θα κινούνται στη σφαίρα του viral, τόσο είναι υποχρέωση των μέσων να επισημαίνουν αυτό που πραγματικά τους ξέφυγε.
Όπως αυτά τα τρία -έστω σύντομα- album reviews.
Jazmine Sullivan - Heaux Tales (Sony Music)
Αυτό πάει πίσω στον Γενάρη του 2021. Υπέροχη r&b ακριβώς όπως θα την έκανε η αδικοχαμένη Aaliyah. Τα blues είναι η βάση των ενορχηστρώσεων, τα beats δεν υπερβάλλουν γιατί η φωνή που τα καβαλάει δεν έχει τη φιλοοξία να γίνει ραπ σούπερσταρ και οι μελωδίες περισσεύουν. Τα 32 λεπτά του φέρνουν πίσω το 90s slow jam κλίμα και οι συμμετοχές των H.E.R. και Anderson Paak απλά βοηθούν στο να πάρει την έκταση που αναλογεί σε μια εξαιρετική ερμηνεύτρια, που παραδίδει την καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά της, στο τέταρτο album της.
Koreless - Agor (Young)
Όλοι “κοιμόμασταν” στο release date του Koreless, αλλά είναι ΟΚ γιατί συνέβη στα μέσα του Ιουλίου. Από τα λίγα ονόματα που έχει κρατήσει “σαν διαμάντια” στο χαρτοφυλάκιο της η Young (πρώην Young Turks), ο Βρετανός οραματιστής του ηλεκτρονικού ήχου στο Agor πήρε μινιμαλ μελωδίες και τις μετέτρεψε στο πιο μάξιμαλ και από το μέλλον sound design που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Κομμάτια όπως το “White Picket Fence” ή το “Joy Squad” στηρίζονται αρχικά σε απλές μελωδίες φωνής πριν μετατραπούν σε rave synth εφιάλτες που αρνούνται πεισματικά να υποκύψουν στα βαριά beats.
Mach - Hommy - Pray For Haiti (Griselda)
Όπως θα εξελιχθεί σε άγραφο κανόνα στο άμεσο μέλλον, κανένας δε θα έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί την ποιότητα σχεδόν κάθε κυκλοφορίας που κάνει η Griselda Records από το Μπάφαλο. Ο προστατευόμενος του νέου guru της Αμερικάνικης ραπ, Westide Gunn, κυκλοφόρησε τον Μάιο που μας πέρασε έναν από τους καλύτερους hip hop δίσκους της χρονιάς. Η slang με τις ρίζες από την Καραϊβική, τα χαρακτηριστικά -απλά και όμως σούπερ αποτελεσματικά- beats της Griselda φάσης και οι κοφτερές μπάρες με όλες τις 90s αναφορές στην παλιά φρουρά του νεοϋορκέζικου ήχου, δημιουργούν το πιο ατμοσφαιρικό νέο ραπ χαρμάνι της πιάτσας. Και η Griselda συνεχίζει να μεγαλώνει.
