Γενικά, Είναι Όλα Μουσικά Καλά (;)

Έχει χαθεί το μέτρο. Ίσως προ πολλού αλλά αρκετοί δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε γιατί δε μας συμφέρει.

Όταν υπάρχουν κομμάτια σαν το «Γενικά» του Κύριου Κ με τον Γιώργο Μαρκόπουλο που ενώ θα μπορούσε να είναι στα ραδιόφωνα καθημερινά (σαν η εγχώρια απάντηση στους Kings Of Convenience ίσως, έστω με αυτό το ένα κομμάτι) τελικά μένει στην αφάνεια ή συντηρείται σε στενό οικογενειακό κύκλο, καταλαβαίνεις ότι έχει χαθεί το παιχνίδι της όποιας επαφής των νέων εναλλακτικών και ανεξάρτητων τάσεων με τη μάζα, για τα καλά.

Κρατήστε τον Μιθριδάτη αν θέλετε. Προφανώς και μάλλον τον είχε ανάγκη η κοινωνία, αλλά ας κάνουμε μερικά τσεκ απ πρωτού ξαναμιλήσουμε για μουσική. Ειδικά αν θεωρείτε rap αυτό που κάνει ο Μιθριδάτης. Και το γράφω γιατί υπάρχει και αυτό το rap:

Ασφαλώς και δεν είναι μόνο το «Γενικά». Μακριά από το κομμάτι που έφερε ξανά κοντά τη μουσική και την κοινωνία αυτές  τις μέρες, υπάρχουν η συλλογή της Into The Light με τον Βεσλεμέ για τα ελληνικά soundtrack, o κοφτερός jazzy δίσκος του Jan Van που βγάζει η Teranga Beat σε 2 εβδομάδες, το άλμπουμ του Γιάννη Παπαδόπουλου στην PuzzleMusik και η μικρή Just Gazing που από χέρι σε χέρι μοίρασε σχεδόν 70 κόπιες από το 7ιντσο των Villaboas με τον Mr. Z (μην ψαρώνετε, ακόμη υπάρχουν κόπιες αν θέλετε). 

Αλλά το θέμα είναι ότι ουσιαστικά συζητάμε για νούμερα και για αποδοχή που αναλογεί περισσότερο σε παράνομες αιρέσεις παρά σε τίμια ανταμοιβή, ηθική ή οικονομική, για δημιουργούς που ζουν στην χώρα και δουλεύουν ολόκληρη τη ζωή τους πάνω στην μουσική. 

Ναι, ok, τα έχουμε ξαναγράψει, αλλά αλλιώς συνεχίζεις όταν συνειδητοποιείς ποσό niche (όπως λέμε «γωνιακό») είναι το μουσικό μαγαζάκι σου, θαμμένο κάτω από το δεδομένο που θέλει τη μάζα να διαλέγει τυφλά κατευθύνσεις και την αισθητική της να επιβεβαιώνει την αρχική σου εντύπωση, ότι δηλαδή το μέτρο σχετικά με το τι αξίζει και τι όχι, έχει προ πολλού χαθεί. Νομίζω είναι κατανοητό πως δε γίνεται να είμαστε όλοι «μαζί με την τέχνη» όταν τα χώνει (ας ξανασυζητήσουμε για το αν είναι rap ο τρόπος) ο Μιθριδάτης και λίγο αργότερα να βαφτίζουμε "underground" οτιδήποτε απλά ξεφεύγει από την πεπατημένη. Ούτε τα «έτσι είναι ο Έλληνας» και τα «αυτά θέλει» πρέπει να πιάνουν τόπο σαν αντίλογος. Αν το θες κι εσύ, συντάκτη πολιτισμού, ραδιοφωνικέ παραγωγέ, κύριε διευθυντά σταθμού, υπεύθυνε παραγωγής τηλεόρασης, διαφημιστή, ινφλουένσερ, μπορείς αύριο να μοιράσεις ή να διοχετεύσεις στη σφαίρα επιρροής σου, κάποιες στιγμές από τη μουσική που θεωρείς «κουλ, με φοβερό vibe, πολύ προχώ παραγωγή» αντί να την αφήσεις στην άκρη σαν «πολύ underground» και να προτιμήσεις τελικά αυτό που «τσιμπάει» like στα social. Μεταξύ μας, ξέρεις ότι αν πραγματικά έχεις δύναμη, αυτά τα λίγο πιο ιδιαίτερα είναι που περιμένουμε να μας  προτείνεις, γιατί ζούμε σε μικρόκοσμους διαφορετικότητας και ειδικά για τις γνώμες των «ειδικών», πλέον όλοι ξέρουμε τη βαρύτητα τους. 

Ασφαλώς και ο καθένας πάντα θα ακούει αυτά που θέλει, απλά, ο διάλογος θα δυσκολεύει (και μερικές φορές καλό είναι να μην γίνεται καν) όταν δεν είναι ξεκάθαρα τα σταθμά που μετράνε την σημαντικότητα της μουσικής σε συνάρτηση με την μαζικότητα της. 

Μου πήρε κάμποσο να γράψω τα παραπάνω με την συνειδητοποίηση ότι (για ακόμη μια φορά) πιθανόν λαϊκίζω, όποτε για αντίβαρο προτείνω τις παρακάτω 3 κυκλοφορίες:

Argy - The Interior Journey (Renaissance Records)

Tamburi Neri - Urlo EP (Danza Tribale)

Λίγη ακόμα deep house φινέτσα, αυτή τη φορά από το Μιλάνο, με την υπογραφή του techno αρχηγού και resident του Berghain, Marcel Dettmann. Ο Γερμανός φτιάχνει τις δικές τους, έτοιμες για τo club, εκδοχές στη σκοτεινή και άκρως εγκεφαλική ambient που αρχικά ενορχήστρωσε το δίδυμο των Tamburi Neri,  που στο πρόσφατο παρελθόν έχουν συνδέσει την φήμη τους με ετικέτες όπως η Optimo Music και η Les Disques De La Mort του Ivan Smagghe. Μιλάμε για μεγατόνους ambient σκοταδισμού και  πολυρυθμικής ψυχεδέλειας, που χωρίς να περιορίζονται από την ανάγκη για γρήγορα BPM δημιουργούν την δική τους εμπειρία μυσταγωγικής ακρόασης. Στο "Hashiro" μάλιστα με την Γιαπωνέζα ερμηνεύτρια Hiroko ο μουσικός όρος «άρρωστο» παίρνει άλλες διαστάσεις οπότε φαντάζεστε τι γίνεται όταν ο υπεύθυνος για τον ήχο του Berghain βάζει το χέρι του. 

 

 

BaianaSystem - ‘Água’ Remixes  (Razor-N-Tape)

 

Εδώ δε θέλει πολλά λόγια, όλοι έχετε ώμους, ξεγυμνώστε τους και αφήστε τους να λικνιστούν ελεύθερα. Οι νέοι disco πρεσβευτές της Νέας Υόρκης, δηλαδή οι Razor-N-Tape, ακολουθώντας την απίστευτη σειρά με τα εξαιρετικά edits κυκλοφορούν δύο ασύλληπτα remixes στο αγαπημένο βραζιλιάνικο jam “Αqua” των BaianaSystem με τη συμμετοχή των θρύλων Antonio Carlos & Jocafi. Ο Jimpster το ρεμιξάρει έτσι όπως ξέρω ότι το προτιμούν στην ταράτσα της Λευκάδας και οι Diogo Strausz και JKriv το βγάζουν κατευθείαν από τις φαβέλες.