Η Νέα Μουσική Πραγματικότητα

Αρκετές γραμμές παρακάτω θα βρείτε τέσσερις νέους δίσκους που πιθανόν να είναι σημαντικοί για τον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο, αλλά ο ήχος τους μάλλον δεν ανταποκρίνεται εξίσου μαζικά στο κοινό της χώρας μας. Είναι πολλά τα χρόνια και άπειρες οι σπουδαίες κυκλοφορίες που ελάχιστοι άκουσαν στην ώρα τους ενώ ζούσαν στην Ελλάδα. Όταν, για παράδειγμα, όλοι άκουγαν Badly Drawn Boy, στην ετικέτα του BDB συνέβαιναν οι Alfie.

Ή όταν όλοι ευλογούν ακόμα τα γένια των Frank Ocean και Tyler, The Creator, ελάχιστοι στρέφουν το ενδιαφέρον τους στους Omar Apollo και τον Dominic Fike που αφενός συνδέονται στενά με τους δύο εδραιωμένους rap/r’n’b αστέρες που προαναφέρθηκαν και αφετέρου, πιθανόν να σκαρώνουν ακόμη πιο φρέσκα beats από αυτούς. 

Και αυτός ο κύκλος δεν έχει σταματημό, το ξέρουμε. Τα εναπομείναντα μουσικά media ή οι συντάκτες των πολιτιστικών στα ΜΜΕ (αφού τελειώσουν πρώτα με τον αγιασμό της όποιας πολιτικής μεριάς υποστηρίζουν) θα γράψουν και 2-3 γραμμές για τα 10 ονόματα που συζητιούνται παγκοσμίως -π.χ.από Taylor Swift και Red Hot Chili Peppers μέχρι Kanye West- ή 10 φορές το χρόνο (και πολύ λέω) θα πάρουν συνεντεύξεις από την εγχώρια «εντεκάδα» της εντεχνίας. 

Και κάπως έτσι, οι διοργανωτές παλεύουν να διαβάσουν τα streams και τις τάσεις ή έχουν από κοντά τα «συναυλιακά στανταράκια» για να κάνουν 4-5 παραγωγές που θα τους βγάλουν την χρονιά. Και ο ωκεανός των ήχων με μπάντες που ανεβαίνουν ταχύτατα σε όλες τις «ανεπτυγμένες» μουσικά αγορές, μένουν όχι μόνο χωρίς διανομή στην χώρα μας (π.χ. το σχετικά φρέσκο και σχεδόν πολυεθνικό label AWAL δεν έχει καν διανομή στην χώρα μας) αλλά κυρίως χωρίς προώθηση και εκπροσώπηση, σε μία εποχή που όλα ακούγονται ένα κλικ μακριά. 

Τα πράγματα, δε, γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν «νέες μεγάλες» δισκογραφικές αγοράζουν και διαχειρίζονται τον «βαρύ» κατάλογο πολυεθνικών, αδυνατώντας να ξεσκαρτάρουν και να προωθήσουν τα εναλλακτικά ονόματα των καταλόγων που διανέμουν. Ίσως, γιατί τα γούστα τους και η άποψή τους για το τι πρέπει να ακούει η Ελλάδα προκύπτουν από προσωπικά κριτήρια. Άρα, είναι μόνο φυσιολογικό την ίδια εβδομάδα που κυκλοφορούν π.χ. η JLO και ο Bon Iver, το γραφείο του εδώ δισκογραφικού διανομέα με το περιορισμένο αριθμό υπαλλήλων να ασχολείται με την προώθηση της JLO. 

Για να μιλάμε με πραγματικούς όρους, η Panik Records διανέμει στην χώρα μας εδώ και δύο χρόνια περίπου τον κατάλογο της Sony/Columbia. H τελευταία κυκλοφόρησε πρόσφατα δίσκους ονομάτων όπως η Alicia Keys (Sony Music) ή οι Neighbourhood (Columbia Records) και δεν αναφέρω καν την δραστηριότητα των (υπο) labels που έχουν οι 2 πολυεθνικές στο ρόστερ τους -μιλάμε για ιερά τέρατα που συγχωνεύτηκαν στον όμιλο- όπως π.χ. η Atlantic. Από αυτό τον χαμό κυκλοφοριών, η Panik με το «ένστικτο» και πάνω απ' όλα το γούστο της, διαλέγει ορισμένες από τις νέες κυκλοφορίες των πολυεθνικών που εκπροσωπεί και τμηματικά προωθεί τη νέα μουσική του ομίλου Sony/Columbia στην Ελλάδα, με γνώμονα αρχικά την επιδραστικότητα καταξιωμένων καλλιτεχνών και έπειτα την «καλή σχέση» της δισκογραφικής με μεγάλα media και ραδιόφωνα της χώρας.  

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του γκρουπ της EMI/UNIVERSAL που εκπροσωπεί labels όπως π.χ. η Interscope ή σε αυτήν της Cobalt Music που έχει την εκπροσώπηση της πολυεθνικής Warner. Με απλά λόγια, είναι πολύ σύνηθες στην χώρα μας να μην φτάνουν (ή να μην προωθούνται) ποτέ ακόμα και σπουδαίοι δίσκοι από δημοφιλή εναλλακτικά ονόματα (ούτε συζήτηση πλέον για τα indie ονόματα με πολυεθνικές διανομές), κυρίως γιατί ο ήχος τους δεν συμπίπτει με τα κριτήρια προώθησης, γούστου και χρόνου που διαθέτουν τα ελληνικά παραρτήματα των πολυεθνικών. 

Αν αναγάγετε αυτόν τον κύκλο ζωής της νέας μουσικής στον αντίστοιχο που θρέφει τα media και την τηλεόραση της χώρας, οδηγούμαστε στο δυσοίωνο «Είμαστε ότι ακούμε» ή «Είμαστε ό,τι δείχνουν οι τάσεις». Τα πράγματα ζορίζουν περισσότερο όταν το Shazam  δείχνει εδώ και 4 μήνες στις 5 πρώτες να βρίσκονται ακόμα ο Weeknd, ο Tyga, η trash trance του Dinoro και ένα κακοφτιαγμένο remix στο “Roses” του Saint JHn, που στην Ελλάδα έπιασε γιατί ο Light είχε φροντίσει να αντιγράψει στο λαϊκό χιτ “Mosca” το flow του “Roses”. 

Από την άλλη, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στην εποχή των social media η επαφή των μουσικών με τους φανς τους είναι πιο άμεση από ποτέ, οπότε δεν έχουν ανάγκη αυτοί που γουστάρουν Idles να περιμένουν τις δισκογραφικές. 

Δεκτόν. Οφείλω όμως να υπενθυμίσω ότι όταν επικρατεί «χάος» στις κυκλοφορίες, συχνά βοηθάει να παίρνουμε και μια δεύτερη γνώμη ή να ενημερωνόμαστε από κάποια media που εμπιστευόμαστε για την εγκυρότητα τους και τα γράφουν στα ελληνικά. Ακόμα και στο επίπεδο που κάποιος τσεκάρει καθημερινά το Pitchfork και το Complex ή το Fader και το Brooklyn Vegan και μετά ανοίγει το Avopolis, συνειδητοποιεί ότι οι ειδήσεις μπορεί να είναι ίδιες, αλλά οι δίσκοι για τους οποίους γράφονται και στήνονται θέματα ποικίλουν. Πολλές φορές, μάλιστα, αυτά που προωθούν σαν νέα μουσική τα διεθνή sites δεν φτάνουν καν στα νέα των εγχώριων media. Ως εξαίρεση στον κανόνα, φέτος Αvopolis & Αvopolis Radio κάνουμε αυτή την προσπάθεια να εντάξουμε περισσότερη νέα μουσική και να την πλαισιώσουμε με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις δίσκων και κριτικές συναυλιών. 

Η σειρά που πρέπει να ακολουθείτε από το μέσο που πιστεύει σε εναλλακτικούς καλλιτέχνες και θέλει να επικοινωνήσει νέα και διαφορετική μουσική είναι όσο απλή όσο και η αλφαβήτα. Το δύσκολο κομμάτι ειδικά για μουσικές κοινωνίες που έχουν συνηθίσει τα «στανταράκια» και την ανακύκλωση των «οικείων» ονομάτων είναι να αποδεχτούν το λανσάρισμα της νέας μουσικής πραγματικότητας. 

Όπου είναι εφικτό, λοιπόν, ας σπρώξουμε τα πράγματα μπροστά και ας περιμένουν τα clickbaits. Το κοινό αυτής της χώρας έχει αποδείξει ότι «δύσκολα» ιδρώνει το αυτί της.

Α. Shamir - Shamir (Shamir)

Ο "coming of age" δίσκος ενός παιδιού (τώρα πια στα 25) που πίσω στο 2015 η XL Recordings τον έχρισε τον νέο μεσσία της pop. Μερικούς μήνες αργότερα, το label ανακάλεσε, τον άφησε ελεύθερο και επέστρεψε στην αγκαλιά του επιδραστικότερου ίσως indie label των ημερών μας από Αμερική πλευρά. Το Revelations του 2017 στην Father Daughter τον κράτησε ψηλά στην λίστα με τις «ιδιαίτερες» και άκρως δημιουργικές νέες προσωπικότητες της ανεξάρτητης σκηνής, αλλά δεν τον λύτρωσε όπως ο ίδιος περίμενε. Το ανάποδο, για την ακρίβεια. Τον χάωσε και τον ώθησε να παραδεχθεί την διπολική φύση του, ενώ αποφάσισε να κλειστεί στον εαυτό του, πεπεισμένος ότι το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας είναι σάπιο στον πυρήνα του. 

Φέτος επέστρεψε με 2 δίσκους ως άλλος Frank Ocean. Το Cataclysm που είναι εμφανώς πιο lo-fi και underground και το ολόφρεσκο Shamir. To άλμπουμ στο οποίο ανέλαβε όλα τα όργανα, έπαιξε με τα όρια της φωνής του, έβαλε στο ενδιάμεσο διαλόγους και στιγμές της καθημερινότητας του, αποδέχτηκε την διπολική φύση του, τον ερμαφρόδιτο εαυτό του και απελευθέρωσε όσες indie pop μελωδίες κράταγε για χρόνια στα σκαριά. Με την ίδια αγάπη για τις 90s κιθάρες των Flaming Lips αλλά και τα 80s παραγωγικά κόλπα που έφεραν στην επιφάνεια τη Dua Lipa και τον Weeknd. Αποτέλεσμα, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Spotify streams δικά του. Πραγματικά δικά του, καθότι μέσα στα χρόνια φρόντισε να έχει τα δικαιώματα της μουσικής του και δηλώνει περήφανος που μανατζάρει τον εαυτό του. 

Αρκετά από εμένα για τον Shamir (τι ξέρω, άλλωστε, αν δεν μπορώ να σας πλασάρω τουλάχιστον κάτι που να ακούγεται σαν τους νέους National ;). Όσοι πιστοί, θα τον απολαύσετε σε μία ξεχωριστή (όπως ο ίδιος και η Shamir περσόνα του) συνέντευξη, στο avopolisradio.gr μέσα την εβδομάδα 19-23 Οκτωβρίου. 

Β. Boy Pablo - Wachito Rico (777 Music)

Αυτός είναι πάλι περίπτωση. Έχει μερικά δεκάδες εκατομμύρια streams και την φάτσα στο εξώφυλλο του NME την εβδομάδα που μας πέρασε. Το Wachito Rico είναι μόλις το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, στα 21 του, κυκλοφορεί 23 Οκτωβρίου και στις 26 Οκτωβρίου έχουμε κλείσει ένα ακόμα ιντερνετικό ραντεβού στο avopolisradio.gr για να τα πούμε αναλυτικά. Βλέπετε, το νέο του άλμπουμ έχει 10 φορές περισσότερη έμπνευση απ' ό,τι κάνει τελευταία ο Mac De Marco και είναι παράλληλα είναι απίστευτα καλογραμμένο, σαν γράμμα αγάπης. Ξεκινάει με την tropical pop του "I Hope She Loves Me Back” και τελειώνει με το “Ι 3U”. Μεσολαβούν 13 απίστευτες ποπ κομματάρες που παραπέμπουν στις ξέγνοιαστες μέρες της Sarah Records, ενώ παράλληλα φλερτάρουν με το 2020 και το καλειδοσκοπικό synth pop μέλλον. Οι μελωδίες ξεχειλίζουν, η φαντασία στις ενορχηστρώσεις περισσεύει και τα sing along ρεφρέν έχουν την τιμητική τους. Το γεγονός ότι ο φίλος μας γεννήθηκε στην Νορβηγία από χιλιανούς γονείς, είναι σχεδόν γκολ από τα αποδυτήρια, πόσω μάλλον όταν μας διαβεβαιώνει ότι τον έχουν επηρεάσει το ίδιο οι latin μουσικές ρίζες του και οι Beatles, όσο οι Blink 182 και οι Green Day. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν έφηβο που αντέγραψε τον α λα Beach Boys retro ήχο, με στίχους που μοιράζουν αγκαλιές και φιλιά στα ηλιοκαμμένα κορίτσια της Καλιφόρνια, θα ισχυριστεί κάποιος. Ε, τι να κάνουμε; Ο Boy Pablo έκανε viral τον ήχο που ονειρεύομαστε όλοι. Beat it. 

To "Wachito Rico” κυκλοφορεί 23/10. Για να μάθετε περισσότερα, 26 Οκτωβρίου ο Boy Pablo μιλάει στο avopolisradio.gr.

Γ.  Ela Minus - Acts Of Rebellion (Domino)

Με την σφραγίδα της Domino, που ξέρει πλέον πώς να κοιτάει στο μέλλον για νέα μουσική και έχει εδώ και χρόνια αλλάξει το ρόστερ της, ευτυχώς. Η Ela Minus κατάγεται από την Κολομβία και η διαφορά ζώνης δεν μας έχει εξασφαλίσει ακόμα την πολυπόθητη (από μεριάς μου) κουβέντα στο avopolisradio.gr αλλά θα συμβεί σύντομα. Στις 23/10 κυκλοφορεί και το δικό της άλμπουμ, στο οποίο μάλιστα πόνταραν ήδη τα καλόπαιδα του Pitchfork. Δεν είναι κακό να παραδεχτείς κάτι που αναδεικνύει κάποιος άλλος, ειδικά όταν είναι τόσο καλό. Το “Acts" στα αυτιά μου ακούγεται σαν το “Space Is Only Noise” του Jaar μερικά χρόνια πριν και όσο συνειδητοποιώ ότι είναι φτιαγμένο από την punk ψυχή μιας Κολομβιανής με ηλεκτρονικές και δη synth ευαισθησίες, με κάνει να το κρατάω μέρες τώρα σε λούπα (πρώτη φορά τουίταρα για αυτό στις 29/9). Σίγουρα μιλάμε για έναν από τους 5 σημαντικότερους ηλεκτρονικούς δίσκους της χρονιάς, με ατμόσφαιρες και βάθος που κοντράρουν αυτόν της Kelly Lee Owens, αλλά με γενικότερη προσέγγιση που συγγενεύει περισσότερο με τα σκοτάδια της L.I.E.S. Records, παρά την κοσμική σφαίρα του Inner Song. Η Εla Minus, που μικρή ονειρευόταν να παίζει τύμπανα όπως ο Lars Ulrich έχει ξεκάθαρα τον πιο μυαλωμένο techno punk δίσκο (παίζει στίχος 'You can't give me the sky' / It isn’t yours to give”) που έχω ακούσει τελευταία και περιέργως, έφτασε σε αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο χωρίς να ασχοληθεί στιγμή με τo electro background. Στήνει τον ήχο της έξυπνα πάνω στην μητρική της γλώσσα, έχει σπουδάσει το μίνιμαλ, εξελίσσει τα ρυθμικά μέρη εντυπωσιακά και έχει όσες pop μελωδίες (και την φωνή του συμπατριώτη της Helado Negro στο αποχαιρετηστήριο “Close”) χρειάζεται ο κονσεπτικός δίσκος της, που ακούγεται όντως σαν επαναστατική πράξη για τα λιμνάζοντα νερά της ηλεκτρονικής μουσικής φέτος. Little know fact, έχει έρθει στην Ελλάδα το 2015 σαν μέλος του σχήματος Austra.  

Harder, Better, Faster, Stronger.  

Δ. Omar Apollo - Apolonio (Warner)

Τι κρίμα που στην Ελλάδα δεν πιάσαμε ποτέ το r’n’b vibe. Καλλιτέχνες όπως -ακόμα και- ο Prince, με την εξαίρεση των προφανών χιτς, δεν κατάφεραν να δικαιωθούν για το σύνολο του έργου τους και του οράματός τους. Ο Omar Apollo έχει ζητήσει επίσημα να γίνει ο ερωτικός crooner της bedroom pop/r’n’b πανδημίας. Και το δικαιούται. Με βάση το Apolonio που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 16 Οκτώβρη από την Warner, το baby making music περνάει σε άλλο επίπεδο και με την πανδημία σε εξέλιξη, οι συνευρέσεις αποκτούν επίσημο soundtrack. Οι κιθάρες του άλλοτε είναι καθαρές σαν κρύσταλλο και άλλοτε θολές τόσο όσο χρειάζεται για  να σε βάζουν στο ερωτικό κλίμα του δίσκου. Η αργόσυρτη γκρούβα και τα μελιστάλαχτα φωνητικά του “Want U Arround” στέκονται ακομπλεξάριστα σε κομμάτια ευρωπαϊκής φινέτσας όπως το "Wuthering Heights”, ενώ εντύπωση προκαλεί (για το νεαρό της ηλικίας του) η αντίληψή του για το funk (στο "Stay Back” μαθαίνει δίπλα στον Bootsy Collins). Το GQ επιβεβαιώνει ότι μόλις στα 23 του ο Omar Apollo είναι και επίσημα ένας στυλάτος indie star. Η εξωτική ομορφιά του (έχει καταγωγή από το Μεξικό) δικαιώνει όλους όσους εδώ και 5 χρόνια ποντάρουν στην παγκοσμιοποίηση της ποπ ενώ οι δεσμοί του με την LGBTQ κοινότητα τον κάνουν περιζήτητο στους media κύκλους. Επιτέλους, ένα φρέσκο πρόσωπο που θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή για όλους τους σωστούς λόγους.

Το Apolonio είναι αφοπλιστικά ειλικρινές, απλό και την ίδια στιγμή ευφυές στην σύλληψή του. Ο ορισμός της less is more λογικής που έχει τόσο ανάγκη η νέα μουσική δημιουργία το 2020. Αυτός είναι ένας δίσκος ευχάριστος και γεμάτος έμπνευση, για να σε βοηθήσει να την βγάλεις καθαρή μέσα σε όλο αυτό.

Αν πάλι δεν σε έχει ψήσει, να είσαι σίγουρος ότι θα έχει και συνέχεια. Την ώρα που κλείνει αυτό το κείμενο, ο Omar Apollo συνεχίζει να ηχογραφεί στα στούντιο Electric Ladyland του Jimi Hendrix στη Νέα Υόρκη, ενώ στις 28 Οκτωβρίου έρχεται live στην οθόνη σου από το Paisley Park του Prince.