Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες pop star/ειδώλων/προτύπων, αν προτιμάτε, με τους οποίους συνήθως ταυτιζόμαστε.
Αυτοί που είναι μύθοι και απλησίαστοι, βλέπε Michael Jackson, Madonna (ε, χμ) ή ο (G.O.A.T.) Prince και αυτοί που τους βλέπεις και σκέφτεσαι ότι «αυτός ο καλλιτέχνης συμπεριφέρεται αρκετά όπως εγώ». Εννοώντας ότι πατάει στην γη, είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, απαντά στις συνεντεύξεις με επίγνωση της πραγματικότητας, αλληλεπιδρά με τον κόσμο και κυρίως, καταφέρνει να μην την «ψωνίζει» χωρίς λόγο -παρά το γεγονός ότι ξέρει πως σε πολλές πόλεις του κόσμου η μουσική του μπορεί να είναι ο λόγος που ξυπνάνε και εμπνέονται χιλιάδες πιτσιρικάδες.
Στα χρόνια του ΤikΤok και των χιλιάδων followers στο Instagram, οι δεύτεροι σπανίζουν και όσοι μας έχουν μείνει, βιαζόμαστε να τους υποβιβάσουμε σε «εναλλακτικούς», ίσως «λιγότερο δημοφιλείς». Αυτοί είναι ιδιαίτερα οξυδερκείς και δεν τους χαλάει καθόλου να συνεχίζουν να κερδίζουν από αυτό που κάνουν καλά (την μουσική τους) και να αφήσουν το mainstream «φαίνεσθαι» στα είδωλα, προκειμένου να συνεχίζουν να απολαμβάνουν ήρεμοι τις βόλτες στο πάρκο, χωρίς να τους την πέφτουν για αυτόγραφα.
Μπορεί τα «μεγάλα» media να αδιαφορούν για αυτούς ή να καλύπτουν επιδερμικά την δουλειά τους με την δικαιολογία ότι δεν «πουλάνε» αρκετά σε σχέση με άλλα θέματα που γίνονται hot ακόμα και για ανούσιους λόγους, ανάλογα με την εκάστοτε γεωγραφική περιοχή.
Για παράδειγμα, ο Samuel T. Herring των Future Islands μπορεί να μην συγκεντρώνει τον ίδιο αριθμό κλικ με αυτόν του Σάκη Ρούβα στα εγχώρια media, αλλά σίγουρα είναι στην σωστή πλευρά των πραγμάτων. Είναι ένας πολίτης του κόσμου, κυρίως χάρη στην μουσική και το ταλέντο του, την ίδια στιγμή που ο δικός μας superstar, είναι το απόλυτο “made in Greece” ίνδαλμα με Mercendes, «Ρουβίτσες» και έναν υπολογίσιμο αριθμό εγχώριων καλλιτεχνών που θα ήθελαν να του μοιάσουν.
Ο Herring ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας του στην 4AD και παραδέχεται πως είναι σημαντικό να τον επικοινωνήσουν οι ίδιοι σε όσες περισσότερες πόλεις του κόσμου γίνεται για να «συνδεθούν» με τους «ευαγγελιστές» του ήχου τους, ενώ ο Ρουβάς ξέρει ακριβώς πως να προκαλέσει τα media μιας χώρας που καθημερινά «πιάνει» νέο «πάτο» πολιτισμού.
Πριν αναρωτηθείτε «Τι συγκρίνεις ρε μεγάλε;», σκεφτείτε πως διανύουμε την εποχή που η μουσική και των δύο είναι εκεί έξω χωρίς περιορισμούς για να στριμάρει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Επιπλέον και οι δύο περιπτώσεις έχουν την οικονομική -και όχι μόνο- άνεση να δηλώνουν καλλιτέχνες, μουσικοί και μάλιστα, με υπολογίσιμο αριθμό κοινού που τους ακολουθεί και υποθετικά, ένα μέρος αυτών τους λογίζει ως πρότυπα.
Πριν, λοιπόν, συμφωνήσουμε ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις σπάνια οδηγούν κάπου, απλά να υπενθυμίσω ότι το πρόσωπο ή ο μουσικός που διαλέγουν να προωθήσουν τα media για να ανταποκριθούν στο clickbait, είναι το αποτέλεσμα της κουλτούρας που μας περιβάλλει.
Mic drop. Για την ακρίβεια, ελπίζουμε να ανοίξουμε τελικά τα μικρόφωνα του avopolisradio.gr -αν δεν υπάρξει lockdown- την Δευτέρα 5 Οκτωβρίου.
3 Οριακά Άλμπουμ
1.ADAM X - ACID ARCHIVES 92-94 (L.I.E.S.)
Εγώ: Ναί, είναι ακραίο.
2020: Define ακραίο.
Εγώ:
Στις αρχές προς τα μέσα των 90s, όταν όλοι οι underground djs παίζανε house και techno, ο νεοϋορκέζος Adam X έψαχνε την λύτρωση σε ψυχεδελικές acid συνθέσεις που τερματίζουν τα όρια του Roland 303. Και μπορεί στα pre Covid rave στις αποθήκες του Λονδίνου, του Παρισιού και του Ντιτρόιτ η νέα γενιά να το «έχανε» με ανεξέλεγκτους acid techno πειραματισμούς, αλλά ο Adam X ήταν από τους πρώτους που πίστεψαν ότι αυτός ο ήχος είναι το ιδανικό soundtrack για να ξεφύγεις σε έρημα υπερμεγέθη βιομηχανικά κτήρια. Η L.I.E.S. συγκέντρωσε 10 από τις πλέον χαρακτηριστικές και ακραίες παραγωγές του Νεοϋορκέζου και τις κυκλοφορεί σε προσεγμένη βινυλιακή έκδοση.
2. Optic Sink - Optic Sink (Goner)
Πίσω από το Optic Sink είναι η Natalie Hoffman των NOTS και αντικαθιστά τις κιθάρες και τα μπασσοτύμπανα με no-wave, synth punk, post punk συνθέσεις, no-wave, minimal synth & post-punk κομμάτια που στην καλύτερη, θυμίζουν γυναικεία σπινταριστή έκδοχη των Suicide (βλ. “Personified”) και στη χειρότερη, ανέπνευστη dark pop τύπου Chromatics (βλ."Set Roulette”). Ωμό σε επίπεδο ενέργειας, σε περιπτώσεις θορυβώδες και με άνετο lo-fi υπόβαθρο σε επίπεδο παραγωγής, χαρακτηρίζεται από την φωνή και την ερμηνεία της Hoffman ακόμα και αν οι επιρροές των Throbbing Gristle, Exploded View και Kraftwerk, πόσω μάλλον των Bauhaus, θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρες.
3. Anna von Hausswolff - All Thoughts Fly (Southern Lord)
Οι ιδιαίτεροι δίσκοι είναι που καλούν για ιδιαίτερες ακροάσεις σε ιδιαίτερες στιγμές. Αν αποφασίσεις να βάλεις το All Thoughts Fly στα ακουστικά στις 10 το πρωί καλύτερα να έχεις ασφαλίσει γερά τα ρολά και τα παντζούρια. Και ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη από τον ξενύχτη, ελαφρώς μεθυσμένο (not) εαυτό μου που κλείνει τα μάτια μεταμεσονύχτια και απολαμβάνει κάθε νότα από το απίστευτο εκκλησιαστικό όργανο στο οποίο συνέθεσε η AVH το νέο της έπος. Από τις λίγες φορές που το δελτίο τύπου αποδίδει δικαιοσύνη. Πρόκειται, ίσως, για το πιο μελαγχολικά όμορφο ambient άλμπουμ της χρονιάς, με το δράμα να διαδέχεται την λύτρωση και την αρμονία να τέμνεται με την ηρεμία που απορρέει από ύστερη αγριότητα, ένταση και σκοτάδι. Η πιο χαρακτηριστική σύνθεση του άλμπουμ φέρει τον τίτλο "Sacro Bosco” που τον πήρε από τον περίφημο κήπο που βρίσκεται στο κέντρο της Ιταλίας, σε μια γεμάτη δέντρα κοιλάδα κοντά στο κάστρο Orsini. Εκεί, τον 16ο αιώνα ο Pier Francesco Orsini ζήτησε να τοποθετηθούν γκροτέσκα γλυπτά επηρεασμένα από τη μυθολογία με τρόπο τέτοιο που να του θυμίζουν την θλίψη από τον θάνατο της γυναίκας του, Guilia Farnese. Και με συνθέσεις όπως το επτάλεπτο “Persefone” η σουηδέζα μουσικός χώρεσε σε νότες το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Η αγάπη και η θλίψη που ενίοτε τη συνοδεύει, είναι το θεμέλιο για εκ νέου αξιοθαύμαστες δημιουργίες. Όπως το μνημείο Sacro Bosco και τώρα ένας ολόκληρος δίσκος με σκέψεις και νότες που σε ταξιδεύουν στον χρόνο.
.jpg)
