Ξέρετε πόσοι μας διαβάζουν πραγματικά και, από όσους μας διαβάζουν, πόσοι κρατάνε ή εφαρμόζουν την ουσία, δηλαδή πατάνε το play ή παίρνουν στα σοβαρά αυτά που γράφονται; Δεν θέλετε να ξέρετε.
Όμως έχετε άποψη για το γεγονός ότι η δημοσιογραφία (σ.σ.: δεν είμαι δημοσιογράφος) πλήττεται από τα fake news. Και ξέρετε να πείτε ότι, αν ήμασταν σοβαρές πένες θα μας πλήρωναν καλά, θα είχαμε πολλά χιτς, likes, shares και θα βρισκόμασταν στο γραφείο κάποιου δημοσιογραφικού οργανισμού ή θα γράφαμε βιβλία.
Εγώ το δέχομαι. Και λέω ότι, μετά από τόσα χρόνια INCOMING, ακόμα εξασκούμαι. Δεν χάνω την ευκαιρία παρά να κρατάω δημόσια ένα blog και να γράφω για αυτά που μου αρέσουν, γνωρίζοντας ότι θα τα διαβάσουν λίγοι, θα τα καταλάβουν ακόμα πιο λίγοι και θα αρέσουν σε ελάχιστους.
Τουλάχιστον όμως, κάνω κάτι. Γράφω για κάτι που υποθέτω δεν γράφει άλλος ή άλλη στήλη που προσπαθεί να ψαρέψει τα χιτς· και ενίοτε δημιουργώ διαδικτυακούς φίλους και εχθρούς.
Ας δεχτούμε ότι έχω γράψει δεκάδες κακές στήλες, πριν σας κερδίσει μία από δαύτες. Και ας ελπίσουμε ότι οι περισσότερες από τις κακές μου στήλες αγνοήθηκαν. Οι πολιτιστικοί συντάκτες, θαρρώ, πρέπει να είναι σαν τις μπάντες. Όπως δηλαδή αυτές κάνουν ασταμάτητες πρόβες και βγαίνουν σε διαρκή τουρ, έτσι κι εκείνοι να γράφουν συνέχεια, μέχρι να τους κάτσει το χιτ. Γιατί μόνο γράφοντας, θα βρουν το στυλ τους. Και, για να βρουν το στυλ τους, δεν θα πρέπει να θυμίζουν κάτι άλλο, ούτε να αντιγράφουν τα όσα δημοσιεύουν –όλοι παίζουν κυνηγώντας τα likes. Πρέπει λοιπόν να δουλέψουν το «σκαρί» τους· και στο τέλος, έστω και κάποιοι λίγοι, θα τους εκτιμήσουν για τη μοναδικότητα της πένας τους.
Έχω εδώ και λίγο καιρό νέο αγαπημένο twitter account, αυτό >> https://twitter.com/JournalismMusic. Απολαυστικό, για ανθρώπους που σπουδάζουν τώρα και ελπίζουν να κάνουν το όνειρο του να ζεις από αυτό που σου αρέσει (εν προκειμένω να γράφεις για μουσική ή να κάνεις ράδιο), πραγματικότητα.
Από κάτω η απάντηση στο τι βλέπει στη μουσικογραφία αυτήν την εποχή ο βασικός συντάκτης των κειμένων του BandCamp και επιπλέον συγγραφέας της πρώτης επίσημης βιογραφίας του Kendrick Lamar, η οποία θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη.
Όπου Kanye West, για τα μουσικά media της Ελλάδας που έχουν στερέψει, βάλτε πως στρέφονται στους Villagers Of Ioannina City, στον heavy rock ήχο, στους έντεχνους και στους ράπερς.
Αυτό συμβαίνει. Και εμάς τους υπόλοιπους, που το προτιμάμε ανεξάρτητο και διαφορετικό, μας αφήνουν να κυνηγάμε τα media του εξωτερικού για να ακουστεί η μουσική που κυκλοφορούν παιδιά, για τα οποία, όλως περιέργως, και όσοι γράφουν στα εδώ μέσα το ξέρουν ότι «είναι φοβεροί, αλλά στην Ελλάδα δεν θα πουλήσει καθόλου». Και γιατί δεν παίρνεις εσύ το ρίσκο να γράψεις γι' αυτό, λοιπόν; Πόσο ανάγκη έχεις να βάλεις στην e-εφημερίδα σου μία ακόμη φωτογραφία των Pet Shop Boys; Αυτό θα γίνεται πια; Στον βωμό του clickbait, θα θυσιάσουμε κάθε μορφή νέας έκφρασης, μόνο και μόνο για τη νόρμα της κανονικότητας;
150 άτομα μαζεύτηκαν το Σάββατο το βράδυ στο Χοροστάσιο για να ακούσουν τζαζ στο κέντρο της πόλης. Και στο μουσικό κρασί τους, οι DJs του avopolisradio.gr δεν βάλανε σταγόνα νερό. Αν με ρωτάτε, όσες πιο σπέσιαλιστ εκπομπές γίνονται πια, τόσο περισσότερο αφοσιωμένο κόσμο θα αφορούν. Με όλο αυτό το brainwash των δεινοσαύρων στα φεστιβάλ, ο κόσμος θα βλέπει αφιέρωμα 120 λεπτά στις καλύτερες μπάντες του 1970 από το rock της Zάμπια και θα πατάει το κλικ.
Και τότε, ο κόσμος θα είναι καλύτερος. Και όπως θα έχουμε να λέμε ότι ο δίσκος του METAMAN έκανε πρεμιέρα στο UNCUT πριν γράψει κανείς άλλος γι' αυτόν στην Ελλάδα (και πλέον εστιάζει σε αγορές του εξωτερικού με 2Κ Spotify streams σε 5 μέρες, χάρη στην αδιαφορία των ελληνικών μουσικών μέσων), έτσι κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί και στη χώρα μας μια νέα μαζική συνείδηση. Η οποία θα ακούει Αndrew Weatherall και θα καταλαβαίνει τη δύναμη του να ασχολείται με κάποιον underdog, με κάποιον δηλαδή για τον οποίον θα ξέρει ότι το έκανε μόνος του, χωρίς τη βοήθεια των υποβοηθούμενων (ή υπό κατάρρευση) media.
3 singles + 1 άλμπουμ για τον δρόμο
1. Synthia - Dissolve (Big Crown Records)
Tα κεφάλια της Big Crown, Ηοmer Steinweiss & Leon Michels, κυκλοφόρησαν ψηφιακά το b-side από το επτάιντσο "Tonight You Might" με τη Lady Wray.
To “Dissolve” έχει χαρακτηριστικό groove και ενορχήστρωση από τα νεοϋορκέζικα 1970s, με τα keys του Michels και το κολλητικό φλάουτο να οδηγούν τη μελωδία.
https://bigcrownrecords.bandcamp.com/album/tonight-you-might-b-w-dissolve
2. Marc Romboy - Speicher 114 (Κοmpakt)
Pumping τέκνο μπασογραμμές με Detroit ρυθμικές βάσεις για το lead single “Stalker”, με bleeps και βαριά drum beats, που στέκονται μια χαρά για γερμανικό rave.
Ντελικάτα πιάνα στο ξεκάθαρα πιο βαθύ "Beyond", το οποίο σερβίρεται ως εξαιρετικό b-side.
https://open.spotify.com/album/4A4ZhRVnKN29mfXWMxMrdE
3. Tom Misch & Yussef Dayes - What Kinda Music (Blue Note)
Το ακούσαμε πρώτη φορά στο avopolisradio.gr μαζί με τον Γιώργο Κοντραφούρη και μας «έκανε» η παραγωγή.
Η Blue Note συνεχίζει να χαράζει τις γραμμές για το μέλλον της τζαζ και ο Tom Misch δείχνει να έχει το πακέτο. Μένει να δούμε αν θα κερδίσει τη μάχη με τον χρόνο η σπουδαία παραγωγή και οι μελωδικές θέσεις που κάνουν τη δουλειά.
ΑLBUM
Perko: The City Rings (Numbers)
Ένα από τα αγαπημένα μου σκωτζέζικα labels, επιστρέφει. Ακριβώς την εποχή που φουντώνει το ενδιαφέρον των παλιών indie kids για ambient φασούλα, ο Perk από την Κοπεγχάγη το 'ξηγιέται σωστά, εμπνέεται από τους ανοιχτούς χώρους της δανέζικης πρωτεύουσας και, πάνω ακριβώς στον μινιμαλισμό των μελωδιών και της ατμόσφαιρας, στήνει «σπασμένα» beats. Πότε γρήγορα και πότε αργά, δημιουργώντας την industrial και παράλληλα ρομαντική παλέτα του.
Drum 'n' bass ρυθμικά, ambient πλάτες, percussion από τα samples του Stevie Williams στο "Skating Αt Love Park" και υποψία επιστροφής του grime στις ευρωπαϊκές πίστες, που έχουν γίνει τα νέα trendy καφέ με λεμονάδες και τοστ αβοκάντο για όσους 40άρηδες δεν αντέχουν την κάπνα. Cool και γιατί όχι;
https://perko.bandcamp.com/album/the-city-rings
