«Να ταξιδεύεις, να ανοίγει το μυαλό». Ή κάποια έστω παρεμφερής λαϊκή σοφία, την οποία σίγουρα θα έγραψε μια από τις «άγιες» πένες μας στον 20ό αιώνα. Και να που βρεθήκαμε να την αναλογιζόμαστε την περασμένη εβδομάδα, ταξιδεύοντας στο Groningen της Ολλανδίας για το μουσικό συνέδριο Eurosonic.
Ένας καινούριος, υπέροχος, κόσμος. Τριακόσια και βάλε live acts, από τους Black Midi, τη νέα σταρ Celeste, τους Fontaines D.C., ως τη μικρή Ολλανδέζα Naaz (βλέπε φωτογραφία), η οποία έφυγε με το βραβείο κοινού αγκαλιά. Και κάθε σχεδόν είδος που μπορεί να φανταστεί κανείς: από τον loud ήχο, που είχε τον δικό του όγκο, μέχρι τις Eurovision wannabe σταρλέτες. Οι μουσικοί ήταν παντού, μας παρουσιάστηκαν ζωντανά σε πάνω από 20 venues για 4 ημέρες και –το πιο εντυπωσιακό– έδειχναν όλοι τόσο φρέσκοι και τόσο μικροί.
Μιλάμε για 20άχρονα που τα έσπαγες αν ήθελες στη μέση και ξαναενώνονταν για να ανέβουν στη σκηνή σε χρόνο dt, χωρίς soundcheck· γιατί δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περιοδεύουν και κάποιες μέρες να σπουδάζουν, άρα επικοινωνούν και στήνονται στα τυφλά. Σε τέτοια συνέδρια εμφανίζονται μάλιστα και 3 φορές τη μέρα αν χρειαστεί, παίζουν για σταθμούς, κάνουν συνεντεύξεις, τρώνε ένα burger, πίνουν μπύρες, κανά joint και είναι πάλι στο σανίδι. Μοιάζουν όλα τους τραγικά πια με τον Mac DeMarco όταν δεν είχε λεφτά ή με τον A$AP Rocky στις μέρες που συνεργαζόταν με τον A$AP Υams. Μερικές φορές ηχούν μάλιστα και το ίδιο, αλλά δεν σε νοιάζει γιατί κι εσύ βρίσκεσαι εκεί για να ακούσεις κάτι καλό και ο Mac ή ο Rocky ξέρεις ότι είναι μακριά. Διαφορετικά δηλαδή απ' ότι μου τα λέει κατά καιρούς ο αγαπητός αρχισυντάκτης Χάρης Συμβουλίδης, ότι αν θέλει δηλαδή να ακούσει Rocky θα πάει στο πρωτότυπο και δεν θα ασχοληθεί με την ελληνική του εκδοχή.
Οι Ολλανδοί ή οι Γάλλοι A$AP κλώνοι είναι εκεί, έχουν προσαρμόσει ήχο και στίχο σε αυτό που ζουν και, περιέργως, με 2-3 μπύρες παραπάνω, βγάζουν νόημα σε τέτοια conferences. Και αυτοί και η κάθε τύπου νέα Rosalía, η οποία εμφανίζεται μπροστά σου σαν χάρμα οφθαλμών, όταν θες ν' ακούσεις και κάτι πιο ethnic. Για να είναι δε εκεί η φάτσα τους έχει φροντίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μοιράζει σοβαρό «χαρτί» σε ανάλογους πολιτιστικούς φορείς, φεστιβάλ και καλά δομημένα agencies κάθε χώρας. Επιχορηγήσεις δηλαδή για την πραγματική εξέλιξη του μουσικού πολιτισμού, όχι αρπαχτές που γίνονται μοχίτο στη Μύκονο.
Επιπλέον, είναι οργανωμένοι. Είναι εκεί τα labels τους, τα οποία έχουν εισπράξει βγάζοντας κάτι καλό γιατί τα έχουν υποστηρίξει τα εγχώρια και τα γειτονικά ραδιόφωνα και κυρίως γιατί έχουν φροντίσει να αποδίδονται σωστά τα πνευματικά δικαιώματα, μέσω του ενιαίου φορέα που λέγεται ASCAP ή PRS. Ήταν λοιπόν εκεί πάνω από 4.000 εκπρόσωποι της μουσικής βιομηχανίας: από τον θρύλο του KEXP Kevin Cole μέχρι τον εδώ υπογράφοντα φίλο σας και εκπρόσωπο του Αvopolis και από τους executives της Warner και της P.I.A.S., μέχρι την ομάδα του Release Athens Festival –η οποία πρωταγωνίστησε μάλιστα, μέσω του ιδρυτή Δημήτρη Βόγλη, και στο πολύ ενδιαφέρον πάνελ για το μέλλον των boutique festivals στην Ευρώπη.
Εκεί άλλωστε υψώθηκε και το θέμα που πήρα σπίτι μου. Σε κάποια φάση, δηλαδή, ο Ισπανός ομόλογος φάνηκε να λέει «δείξτε μου μια νέα μπάντα που να ενώνει όλο το παλιό ροκ κοινό και εγώ θα την κάνω headliner». Πραγματικά, αν εξαιρέσεις τη ραπ κουλτούρα –η οποία στην Ευρώπη ακόμα ψάχνει τα πατήματά της– ποιες είναι άραγε οι μπάντες με την ενωτική δύναμη που είχαν κάποτε οι Radiohead ή ακόμα και οι Deus; Kαι γιατί δεν μπορούν τα φεστιβάλ παρά να βασίζονται ακόμα στους ώμους των 1990s και '00s θρύλων, για τους μεγάλους headliners;
Η απάντηση βρίσκεται καθημερινά στο timeline μου, σκέφτηκα. Ο κάθε φίλος, δηλαδή (τον οποίον κι εκτιμώ άπειρα για το following που μου δείχνει στα socials), παρατηρώ να παίζει το ίδιο παιχνίδι που στήνουν και τα φιλικά μου media. Tίποτα δεν τραβάει περισσότερα κλικς από το νέο για την έλευση των Slipknot το καλοκαίρι, ακόμα κι αν το ίδιο το νέο έκανε από μόνο του χαμό στην παρθενική ανακοίνωση. Κι όμως, το αναπαρήγαγαν τα media για να κλέψουν λίγη από τη δόξα (και τα κλικς) και από τα media το αναπαρήγαγαν έπειτα οι followers, ώστε να κερδίσουν κι αυτοί λίγα likes.
Και είναι να απορείς, λογικά σκεπτόμενος. Όταν όντως με το καλό έρθουν οι Slipknot, δεν θα το πάρουμε χαμπάρι; Δεν θα δούμε τις αφίσες, οι fans δεν θα δουν την ανακοίνωση; Αλλά, σε μια μουσική κοινότητα που σχεδόν αγνοεί την ύπαρξη ανεξάρτητων σχημάτων που ακούγονται όσο καλά ακούγονταν και οι κάθε Radiohead στο ξεκίνημά τους –και σίγουρα δεν τα υποστηρίζει– δύσκολα έρχεται η προκοπή. Ξαναγράφω, το βλέπεις κάθε μέρα στο timeline σου: 50 posts με τραγούδια των Μetallica και βροχή τα likes, μόλις 5 posts από μπάντες του φρέσκου heavy ήχου.
«You always get what you give», όμως, για να έρθουμε στα λόγια των New Radicals. Γι' αυτό και στην ουσιαστική Eurovision των indie της Ευρώπης aka Εurosonic, o φτωχός δισκογραφικός συγγενής ήταν η Ελλάδα: είχαμε μόλις 2 αξιοσημείωτες συμμετοχές εκεί. Και μείναμε για ακόμα μία φορά να θαυμάζουμε πόσο ακομπλεξάριστες, καλοστημένες, ζωντανές και ανοιχτόμυαλες είναι οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές αγορές μουσικής.
Σε απλά λόγια, όταν εσύ μετράς τα κουκιά σου γιατί η συμμετοχή στο conference βγάζει εσένα ή τον καλλιτέχνη σου εκτός προϋπολογισμού, αλλά ο Ισπανός ομόλογός σου σε κερνάει μπύρες γιατί πληρώνει το ραδιόφωνο, το label του ή το φεστιβάλ του γι' αυτό το ταξίδι, ξέρεις ότι παίζεις για τη λάθος ομάδα.
Είναι εκεί που αποτυγχάνει τελικά ακόμα και η δικαιολογία ότι οι θεοί της τεχνολογίας μας χάρισαν ένα ίντερνετ για έναν κόσμο ενωμένο. Ανέβασα δηλαδή από το Groningen το σόου του Σαββάτου για το Athens Voice Radio. 400ΜΒ ανέβηκαν στο WeTransfer, σε λιγότερο απο 60 δευτερόλεπτα. Now, go try this in Athens, loser.
Oι μουσικές ανακαλύψεις από το φετινό Eurosonic, είναι συγκεντρωμένες σε αυτήν τη λίστα:
https://open.spotify.com/playlist/4s80NwXHHKTkF6Yywmzqhx?si=KHPRUNHtTLCzIs7CR0pjeA
Τα πρώτα 3 LP & ΕΡs του '20 που κερδίζουν
George Kontrafouris Trio: The Passing [Puzzlemusik]
Το ερώτημα είναι τι δεν σου κάνει από την επιστροφή του Γιώργου Κοντραφούρη. Το γεγονός ότι το ομότιτλο κομμάτι “Τhe Passing” ξεσκονίζει τις μέρες τoυ Thelonious Monk στη Blue Note , ο τρόπος με τον οποίον πάντοτε αφήνει ανοιχτή την πόρτα στη νέα τζαζ γενιά διαλέγοντας προσεκτικά και αναδεικνύοντας τους μουσικούς που τον συνοδεύουν ή η γνώση που μοιράζει όταν με αυτό το piano trio βγάζει το καπέλο στον δάσκαλό του Μάρκο Αλεξίου (1939-2014) με τη διασκευή “Αeoliana”, αλλά και στη Σαβίνα Γιαννάτου, δίνοντας νέα ζωή στο “Αιώρα” –κομμάτι από τον πίσω κατάλογό της (1982).
Ο άνθρωπος είναι στ' αλήθεια η ήρεμη τζαζ δύναμη της χώρας μας. Και, όταν αποφασίζει να βάλει ξανά το πιάνο στο παιχνίδι, ο ήχος μόνο κλασικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Όταν δε κοινοποιείται ότι η πρώτη παρουσίαση του υλικού αυτού θα γίνει στο Birdland Theatre στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης (στις 2 Φεβρουαρίου), το βάρος καταλαβαίνεις ότι είναι ιδιαίτερο.
https://open.spotify.com/album/6ZmbuHO82GI8bexEeGgghK?si=OUOoX1mkT4So0ISuHf3Xgg
Feiertag: Severance EP [Sonar Kollektiv]
O ήχος του Ολλανδού Feiertag, γυρνάει κεφάλια. Άρπες, καλίμπα, υγρά beats, μεγάλες μελωδίες και η αισθητική που γέννησε το σύγχρονο chill-out για τη γενιά των '00s. Σε συνδυασμό με τα δυναμικά του live, όλα αυτά έχουν φέρει στρατό από cool labels στην πόρτα του, βλ. Majestic Casual, Last Night On Earth, Kitsune και πλέον τη Sonar Kollektiv.
Στο Severance EP, που κυκλοφορεί την επόμενη βδομάδα, οι moody μελωδίες έχουν κίνηση, χωρίς όμως να δημιουργούν άγχος. Guest vocals από τον Alxndr London και την Tessa Rose Jackson δημιουργούν vibes γεμάτα ψυχή, κάτω από λούπες που φλερτάρουν με το downtempο, φτάνοντας μέχρι και το drum 'n' bass.
Δύο από τα έξι κομμάτια του ΕΡ είναι διαθέσιμα προς ακρόαση μέσω BandCamp
https://feiertagsk.bandcamp.com/album/severance-ep
Various Artists: COD3 QR007 EP [COD3 QR]
Πέπλο μυστηρίου καλύπτει την ταυτότητα του νεοσύστατου label COD #3 QR και των παραγωγών που αναμειγνύονται στις techno/electro/acid και οτιδήποτε άλλο ακραίο στερεί τον ύπνο από τα παιδιά στις 4 το πρωί κυκλοφορίες του. Το νέο ΕΡ βγαίνει 31/1 και, όπως και οι προκάτοχοί του, έχει την τύχη να φιγουράρει στα playlists των καλύτερων: Laurent Garnier, Sasha, Skream, Adam Beyer, Ben Klock, Dave Clarke, Ben Sims, Eclair Fifi, La Fleur κ.ά. Μόνο που σπάνια και μόνο μέσω του Instagram λογαριασμού τους αποκαλύπτουν τις ταυτότητες των παραγωγών.
Για την έκδοση που βρέθηκε στα promo μου, μπορώ λοιπόν μόνο να μεταφέρω τίτλους και κωδικούς, όπως το εγκεφαλικό synth electro groove του ARTIST CODE 4D4144 - THE MIGHTIEST GALAXY καθώς και το ισοπεδωτικό, σχεδόν noise tech/house του ARTIST CODE 4A4142 - MONKEY GO BANANA^. Λίγο δε πριν το τέλος του δελτίου που συνοδεύει το promo, διαβάζω:
«To ensure anonymity, all of our artists will sign a contract agreeing to keep silent or be economical with the truth about the identity of those behind the label and the artists.
The music alone will be the reason why we sign an artist, and we want music to be the only reason for people to take an interest and engage with the label».
α) Mε ψήνει φουλ η δουλειά που κάνω
και
β) βρείτε μου το κοντινότερο techno υπόγειο.
