Όχι ότι ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα, τα είχαμε βρει έτσι κι αλλιώς και αναλύαμε πότε τον σπουδαίο κατάλογο που ήδη διαθέτει ο εγχώριος μουσικός και πότε τις νέες δράσεις του. Απλά εγώ, για αρκετά λεπτά αργότερα, όντας και ολίγον spaced out από την κουβέντα, είχα μείνει να σκέφτομαι πώς και δεν υπάρχει ένας άνθρωπος 10 ή 20 χρόνια μικρότερός μου, να βρεθεί αυτός μπροστά από το μικρόφωνο και δίπλα στον Larry Gus, αντί για μένα, και να μιλήσει ή να ρωτήσει για τη μουσική που κατάλαβε για πρώτη φορά στον φετινό Υποτακτικό, χωρίς απαραίτητα να έχει σπινάρει σε βινύλιο το "Tailbone Blues", από το ΕΡ της Cast-A-Blast I Can Hear It Now (2010). Θα είχε ενδιαφέρον, νομίζω. Να συζητάει δηλαδή για το νέο άλμπουμ κάποιος με ένα αυτί φρέσκο και λιγότερο εξαρτημένο από τον ήχο του καλλιτέχνη, προερχόμενος από τους σημερινούς 20άρηδες, οι οποίοι κάνουν άλλωστε κουμάντο και στα charts.
Τι να έχει πάει λάθος, άραγε, και οι πιο νέες γενιές δεν έχουν πάρει με θάρρος το μικρόφωνο; Το υποθετικά κλειστό κύκλωμα συνεργατών σε δίκτυα όπως του Avopolis, με τις εντυπώσεις που δημιουργούν όσοι μετέχουν ήδη σε αυτό, ότι δηλαδή είναι σχετικοί με τη μουσική; Ή η αυξανόμενη αδιαφορία των μικρότερων σε θέματα που σχετίζονται με το σύνολο της εναλλακτικής κουλτούρας; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Θαρρώ, είναι λίγες οι γάτες εκεί έξω που μπορούν να συνδυάσουν το τι ακούει στον δρόμο ο μέσος πιτσιρικάς με πιθανή αγοραστική δύναμη, ενώ παράλληλα βρίσκουν τις σωστές λέξεις για να το πουλήσουν. Αν βέβαια εκείνος που θέλει να αγοράσει ενημερώνεται ακόμα από τα media και δεν προτιμά να βρίσκει την πληροφορία από ομοίους του σε YouTube ή IG comments, DMs, chat rooms ή το tik tok.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καν ιδέα αν αυτό το κείμενο φτάνει στους ιδανικούς για μένα παραλήπτες· το μόνο που μάλλον ισχύει είναι ότι συνεχίζω να γράφω από βίτσιο, αφού όσες φορές έχω κάνει την κουβέντα για το τι είναι σχετικά νέο και με μέλλον στην εγχώρια μουσικογραφία, έχω υποστηρίξει ένθερμα τόσο την παροχή πληροφορίας μέσω videos, όσο και την παροχή πληροφορίας μέσω web radio. Σε μια ρεαλιστική καταγραφή, λοιπόν, ή εγώ θα είμαι απασχολημένος για να διαβάσω ακόμα και τα δικά μου κατεβατά 2 μέρες μετά ή όσοι ελπίζω να πιάσουν το νόημα έχουν να ασχοληθούν με online μουσικό «σεντόνι» από το γράμμα του Frank Ocean.
Ο διαχωρισμός όμως του τι είναι σχετικά καλό μουσικά και τι όχι, είναι απίστευτα σημαντικός για την εξέλιξη ειδικά της σκηνής, σε μια χώρα όχι αναπτυσσόμενη πολιτιστικά. Και το να έχεις κάποιον με ευχέρεια και σχετική δύναμη στον κοινό λόγο, είναι ευλογία σε εποχές με τόση ποικιλία –γιατί λειτουργεί σαν φάρος. Πόσο μάλλον όταν γίνεται ξεκάθαρο ότι εδώ και μερικά χρόνια είναι οι μειονότητες που δημιουργούν τις τάσεις. Κοινώς, το 10 το καλό, πλέον πρέπει να το φοράει εκείνος που μπορεί να βάζει τη σκέψη του και τον λόγο του σε σειρά , το γούστο του σε σημεία να ταιριάζει με το δικό σου και παράλληλα να επιβεβαιώνει ότι έχει αφουγκραστεί τον ήχο της πόλης, από όσο πιο κοντά γίνεται.
The Album
Iñigo Vontier - El Hijo Del Maiz (Lumière Noire)
Μεξικάνος DJ και παραγωγός, κυκλοφορεί ηλεκτρονικό άλμπουμ γεμάτο μυστικισμό στο label Lumière Noire της Γαλλίδας DJ Chloe και κάνει και τον θείο Ivan Smagghe περήφανο. Ψυχεδελίζοντα φωνητικά στο εναρκτήριο "Xu Xu" στήνουν το σκηνικό για να γίνει έπειτα η πρώτη, βαθιά βουτιά στην ανατολίτικη disco με το "Bo Ni Ke", κομμάτι που παίζει να σε κολλήσει για καιρό. Ο Drugface αμέσως μετά στο deep house-y "Awaken", με πείθει ότι ο δίσκος χρήζει προσοχής.
Ακολουθούν beats & bleeps, πότε αναλογικά και πότε αμιγώς ηλεκτρονικά, για να αρχίζει να ξεδιπλώνεται η γεωγραφική θέση των επιρροών, άλλοτε σε disco μορφή και άλλοτε σε house μοτίβα. Φλάουτα συνοδεύουν την πνευματική disco του "Chiquitita" με τον DJ Rocca, ενώ, από τους Μάγιας μέχρι τους Αιγύπτιους, οι drug-related, απλωμένες μελωδίες συνθέσεων όπως το "Marijuana" ή το "Little Monster" κάνουν ξεκάθαρο τον σκοπό του δημιουργού να σε υπνωτίσει και να σε παρασύρει στο παιχνίδι του, όσο κι αν τους λείπουν τα δυνατά hooks.
...psychedelic drugs are powerful tools to reach a higher level of consciousness about what surrounds us, but we must learn how to complete this psychic journey by ourselves…
Κυκλοφορεί 29/11
The single
Nelson Bishop - Alice Et Les Aloes/Still Life Noix De Coco (Strartree)
Disco, rock, και διαγαλαξιακή synth pop ορίζουν την αργή αλλά ιδιαίτερα αισθαντική μουσική του Γάλλου παραγωγού Nelson Bishop. Κοντά στην αισθητική που εδραίωσαν labels όπως η Antinote, το 12ιντσο του Bishop για τη Startree μοιράζει τα vibes ανάμεσα σε soulful στην πρώτη πλευρά και σε σχεδόν post-punk στη δεύτερη. Όσοι ξέρουν από disco, θα εκτιμήσουν την αισθητική αυτού του jam.
τo ακούτε εδώ
